24 สิงหาคม 2547 17:39 น.
แว่นดอย
เมื่อพายุกระหน่ำซ้ำความเจ็บ
จนใจเหน็บหนาวร้อนอ่อนและไหว
ต้องยอมรับความพ่ายมิหมายไว้
อย่างหมองไหม้แตกดับอับคืนวัน
ร่ำร้องเรียกปรารถนาก็เปล่าค่า
สิ้นดาราแวววับดั่งภาพฝัน
ไม่มีแม้ถ้อยคำจักจำนรรจ์
ปลุกปลอบขวัญให้ใจอย่างนึกกลัว
อยู่ลำพังกับความเชียบอารมณ์เหงา
ทุกความเศร้าเร้ารุมสุมเต็มหัว
ปิดชีวิตอยู่ในโลกส่วนตัว
ที่ระทัวระทึกตรึกตรองกาล
.............................................
ล่วงวันคืนพัดพาท้องฟ้าเปิด
ควาบรรเจิดพริ้งเพริศก็ขับขาน
ปล่อยระทมขมขื่นเป็นตำนาน
ที่เพียงผ่านกาลเวลามาทักทาย
ในชีวิตก็หวังใจจักพึงพบ
ความประสบให้สมดั่งมาดหมาย
วาดความฝันลบเลือนความแพ้พ่าย
ให้คลี่คลายมลายสิ้นชีวินเรา
ออกจากโลกมืดมิดที่ปิดกั้น
ที่รำพันทุกทุกข์อันเงียบเหงา
ปล่อยดวงใจสลัดความโศกเศร้า
มาเป็นเงาของความสุขสนุกใจ
............................................
24 สิงหาคม 2547 17:23 น.
แว่นดอย
กลับมาที่ร้านเดิมซึ่งเคยนั่ง
แต่วันนี้อยู่ลำพังไม่มีเพื่อน
ภาพวันเก่าผ่านมาคอยย้ำเตือน
มิเคยเลือนความทรงจำพร่ำอาลัย
สิบเอ็ดสาวคานหามตามกันติด
มานั่งชิดหน้าต่างเรือนกล้วยไม้
แย่งเมนูกันสั่งอย่างเร็วไว
แล้วบอกไปจานด่วนเจ้าแม่คุณ
ขณะรอคุยจ้อกันไม่หยุด
เมาท์สุดสุดหนุ่มเพื่อนชายที่เคยคุ้น
ก๊กไม้ค้ำน้ำใจล้ำเฝ้าเจือจุน
ช่วยเกิ้อหนุนเป็นไม้กั้นเล่าเล็บงาม (ไม้กันหมา..เอ๊ย..ไม้กันสุนัขจ้า)
มาตอนนี้เป็นความชอบหรือความผิด
นายทำพิษให้เพื่อนสาวเริ่มนึกขาม
ล่วงเวลาป่านนี้ไร้คนตาม
บ่าวตัวดีทั้งสามช่างทำกัน
ได้แต่ยิ้มในใจไห้ถวิล
ยอดชีวินเดินทางไปตามฝัน
กาลหมุนเวียนนำพาแต่ละวัน
ผองเพื่อนฉันสุขสบายดีหรือไร
ฝากรำพันลำนำรักผ่านพัดถึง
ด้วยคะนึงถึงเธออย่างหวั่นไหว
เมื่อใดฟ้าสีทองผ่องอำไพ
ทุกดวงใจพร้อมพบสบสัมพันธ์
.................................................
21 สิงหาคม 2547 22:03 น.
แว่นดอย
มองภาพเธอไห้หวนชวนคิดถึง
เฝ้ารำพึงพิสมัยหทัยฉัน
ก่อนแนบใจไม่เคยร้างห่างสัมพันธ์
ผ่านคืนวันมีเธอนั้นที่แสนดี
ทุกรู้สึกในส่วนลึกยังห่วงหา
ยอดกานดาปิ่นรักดวงใจนี้
ปรารถนาความอบอุ่นในชีวี
ทุกวิถีพึงพบประสบงาม
ขอคุณพระคุ้มครองประคองเจ้า
อย่าได้พบความโศกเศร้าอันเกรงขาม
โปรดประทานความสุขทุกโมงยาม
คอยติดตามทรามสงวนนวลละออ
ด้วยจำใจจำจากด้วยใจรัก
จำต้องจักพลัดพรากมิอาจขอ
ห่างเพียงใดหทัยยังเฝ้ารอ
แม้ทุกท้อทรมานยังหาญใจ
หาญใจรับกับทุกข์ที่ปลุกปั่น
ความผูกพันก่อนเก่าอันสดใส
หวนใคร่ครวญเมื่อมองภาพสุดอาลัย
ถึงคนไกลใจสมัครสลักจินต์
21 สิงหาคม 2547 21:58 น.
แว่นดอย
แม้ตรอมตายด้วยน้อยใจในความรัก
ยังพลีภักดิ์รักมั่นพิสุทธิ์ใส
โอบอ้อมอุ่นละมุ่นฝันอันละไม
ขอเก็บไว้ในรำลึกรู้สึกดี
ไม่เพียรหวังไขว่ขว้าให้คืนกลับ
ไม่ขอรับไมตรีเคยหลีกลี้
เพียงเพื่อปรารถนาบรรดามี
เพียงวิถีพึงพบประสบงาม
อันรู้สึกดีงามที่ปรากฎ
ทุกถ้อยพจน์ด้วยคิดถึงจึงพึงถาม
ฝากลมหวนทวนรักที่ติดตาม
แด่นงคราญเจ้าทรามเชยเคยคุ้นกัน
สุดถวิลปิ่นรักสลักจิต
อันบูชิตสนิทแนบแห่งใจฉัน
ทุกทุกกาลเวียนผ่านยังผูกพัน
นิจนิรันดร์คงมั่นมิผันไกล
แม้กลอยใจมีใครเขาเคียงข้าง
คนอ้างว้างยังภักดีมิหวั่นไหว
ยอมสงบสยบรักประจักษ์ใจ
เก็บความนัยซ่อนไว้ในอารมณ์
..............................................
20 สิงหาคม 2547 09:31 น.
แว่นดอย
เพราะรักจักงดงามเต็มหัวใจ
พี่จึงส่งหฤทัยไปเสนอ
ร้อยวจีถ่ายทอดถึงใจเธอ
ไม่เคยเปรอปรนใครในโลกา
เพราะรักจักงดงามเติมเต็มรัก
ด้วยใจภักดิ์พึงพิศจิตห่วงหา
ความเปรมปริ่มอิ่มงามดั่งธารา
ซานซาบมารารดทดหทัย
ความรู้สึกลึกซึ้งจึงตรึงค่า
ทุกข์ทุกความปรารถนายังวาบไหว
ความเต็มตื้นเต็มตันยังเต็มใจ
สุขอยู่ในอุ่นไอใจเคยพลี
ความรู้สึกลึกซึ้งอันพิสุทธิ์
เปรียบประดุจน้ำบุษย์ประพรมศรี
ยอดปิ่นแก้วแวววันมั่นฤดี
ทุกวิถีทวีศักดิ์ประจักษ์จริง
.............................................................
ทะเลสีน้ำเงิน
ยอดหญ้า
หน้าส่วนตัว
810
