27 ธันวาคม 2546 23:58 น.
แว่นดอย
...ถึงเธอคนดีที่คิดถึง
ยินคำซึ้งพลอยเศร้าเฝ้าห่วงหา
เพลงรักกล่อมทำนองกลอนก่อนเคยมา
โอ้อุรารานระทมข่มอาลัย
จับปากกาลิขิตถ้อยร้อยคำรัก
แด่จอมภักดิ์สลักจิตพิสมัย
ปรารถนาถึงเจ้าจากห่วงใย
อุ่นละไมไอถวิลอาบอิ่มทรวง
ฟังเพลงหวานแว่วผ่านสะท้านจิต
คนึงนิตย์วันวานอันผ่านล่วง
ซึมแทรกซ่านซานซาบถึงแดดวง
อนาถรวงพวงรักมาหักพลัน
อนิจจารักเราแต่ก่อนเก่า
มิเคยเหงาทุกวันมีเธอฉัน
ต่อกลอนกานท์ขับขานผสานกัน
ช่างสุขสันต์อิ่มเอมเปรมปรีดา
ถึงวันนี้ก็คงได้แต่เพียงหวัง
ว่าเธอยังรำลึงถึงในคุณค่า
ขอห้วงหนึ่งแห่งใจนึกหวนมา
จำนรรจาอย่างคราเราคุ้นเคย
..............................................
26 ธันวาคม 2546 01:47 น.
แว่นดอย
.........คิดถึงเธอนะคนดี
แม้วันนี้จะไม่มีเธอเคียงข้าง
อุ่นไอรักของเราไม่เคยจาง
ยังคงสร้างความหวังให้ฉันรอ
อบอุ่นในทุกครั้งที่คิดถึง
เพียงซาบซิ้งอิ่มใจไม่ร้องขอ
ได้สุขใจแค่นี้ก็เกินพอ
มิเคยท้อในวันที่ต้องลา
ฉันทนได้กับรักที่ปร่าปวด
แม้ร้าวรวดใจนั้นยังมีค่า
อย่างน้อยน้อยมีน้ำตาช่วยเยียวยา
รินหลั่งมาล้างแผลรักสลักจินต์
ความเดียวดายก็มีมาเยือนบ้าง
มิเหินห่างในเวลานึกถวิล
ถึงที่รักก่อนเคยคู่ชีวิน
เดี๋ยวนี้สิ้นเยื่อใยไร้ไมตรี
แม้หมดทางวันคืนคืนหวนกลับ
ก็ยังจับจองดาวที่พราวศรี
ฝากบอกข่าวถึงเจ้าดวงฤดี
คนทางนี้ห่วงใยใฝ่ถึงเธอ
ฝากดูแลตัวเองนะที่รัก
ฉันคอยจักส่งใจให้เสมอ
ถึงตัวเราห่างไกลไม่พบเจอ
ยังพร่ำเพ้อขอให้เธอจงปลอดภัย
สุขแค่นี้แหละคนดีที่มีอยู่
เป็นเพื่อนคู่ยาใจอัชฌาศัย
ส่งปรารถนาแห่งรักอย่างจริงใจ
ให้คนไกลที่ฉันยังเฝ้ารอ
.....................................
18 ธันวาคม 2546 22:37 น.
แว่นดอย
................................................
สุดใจรัก..ประจักษ์แจ้งแถลงจิต
จึ่งลิขิตอักษราภาษาสาร
ฝากแด่เจ้าเนาแนบในดวงมาลย์
สื่อกลอนกานท์สายใยสายสัมพันธ์
ฝากหทัยไออุ่นละมุนรัก
พิสุทธิ์ศักดิ์สมัครแน่มิแปรผัน
คงคุณค่าแห่งกาลทุกวานวัน
นิจนิรันดร์มั่นภักดิ์..รักสุดใจ
.................................................
15 ธันวาคม 2546 20:43 น.
แว่นดอย
>>อย่าร้องเลยตาจะช้ำเปลืองน้ำตา
ขอร้องเถอะร้องให้ใจได้รู้เจ็บ
แล้วจะเก็บงำเงียบความขื่นขม
เก็บความเหงาความเศร้าที่ตรอมตรม
ความระทมกับรักที่ฝังรอย
เก็บให้เป็นบทเรียนไว้เตือนจิต
อย่าได้คิดเชื่อในวจีถ้อย
คำที่กล่าวสัญญาอย่างเลือนลอย
สุนทรพล่อยพ่อร้อยรักสลักจินต์
จะจดจำไปถึงปรโลก
ถึงรอยโศกร้อยร้าวมิรู้สิ้น
เจ็บครานี้จะฝืนกล่ำกลืนกิน
ขอหลั่งรินรารดเพื่อทดใจ
........................................
14 ธันวาคม 2546 04:45 น.
แว่นดอย
.....................................
เคยพรายพริ้มแย้มยิ้มในคำรัก
มั่นสมัครหนักแน่ไม่แปรผัน
เอ่ยวาจาสัญญารำพึงรำพัน
รักนิรันดร์แต่ฉันมิคลายคืน
ณ วันนี้เธอยังย้ำคำว่ารัก
ฉันกลับหักไมตรีด้วยใจฝืน
เธอนั้นราวจะแทบล้มทั้งยืน
ฉันสะอื้นลำคอมันตีบตัน
ยากจะกล่าวคำลาประสารัก
ที่ฟูมฟักนานนับเป็นเพียงฝัน
ใช้ความเงียบฝากแทนคำจำนรรจ์
เธอจึงหันจากไปไม่ใยดี
เธอรู้ไหมใจฉันจวนเจียนขาด
โอ้อนาถในตนหม่นราศี
แต่นิยามความรักของสตรี
คือการมีความมั่นในสัญญา
เมื่อไม่มีให้กันพร่ำแต่รัก
คงต้องหักอาลัยใจห่วงหา
ฟังคำย้ำยิ่งช้ำเปลืองน้ำตา
ปวดอุรารอนร้าวราวระบม
หน้าส่วนตัว
856
