21 มกราคม 2547 16:14 น.
แว่นดอย
.................................
ลมพริ้วโชยทินอรุณอันกรุ่นหอม
โอบกอดอ้อมไออุ่นละมุ่นฝัน
ลำยอดหญ้าโยกส่ายทักทายกัน
พฤกษารรรเรียงรับจับแสงทอง
มองบนสรวงรวงรักถักทออยู่
เมฆปั้นหมู่นานาพันธุ์สรรค์พวกพ้อง
ตัวละครใหญ่น้อยต่างประคอง
เต้นรำร้องรื่นเริงบันเทิงใจ
ภาพประทับจับจิตดั่งนิมิต
เนาสถิตธรรมชาติบันดาลให้
สุขอารมณ์สมหมายทั้งกายใจ
ฉันเก็บไว้มอบแด่เธอนะคนดี
หากวันใดเธอเหน็ดเหนื่อยและเลื่อยล้า
ฉันจะพาเธอมานะที่นี่
จะมาเล่านิทานแห่งฤดี
ทุกวิถีที่พบพานผ่านวันคืน
......................................
มิเคยลืมเธอเลยนะเพื่อนแก้ว
เธอยังคงเพริศแพร้วน่าชมชื่น
ยังคงอยู่ใกล้ชิดและหยัดยืน
ให้ฉ่ำชื้นอาบอิ่มปริ่มกมล
เก็บให้เธอความงามในพื้นที่
ความเปรมปรีดิ์เก็บไว้ทุกแห่งหน
ปรารถนาให้เธอได้หลุดพ้น
ความหมองหม่นอันบรรจบประสบมา
เก็บให้เธอ...ทะเลงามเจ้าครามเข้ม
ความอิ่มเอิมเคยคุ้นที่เพรียกหา
คอยวันว่างหากว่ามีเวลา
จะข้ามฟ้าหอบหิ้วไปฝากเธอ
...........................................
เก็บไว้ให้เธอ.......ทะเลสีน้ำเงิน
16 มกราคม 2547 08:19 น.
แว่นดอย
.....พันธนาการ......
พันธนาการหัวใจด้วยคำมั่น
สิ่งผูกพันที่เหนี่ยวรั้งให้ยึดถือ
ในนิยามแห่งรักที่สัตย์ซื่อ
ที่ยืดยื้อยอมอยู่ด้วยภักดี
แท้จริงแล้วสัญญาใจใช่ศักดิ์สิทธิ์
กาลเวลานั้นลิขิตเปลี่ยนวิถี
จากทางร่วมเป็นทางแยกได้ทันที
ความหวังที่สรรค์สร้างอับปางลง
ถ้อยวจีคำเอ่ยอันเคยพร่ำ
ให้ย้ำจำรำลึกในประสงค์
เฝ้าถนอมโอบกอดด้วยบรรจง
เดี๋ยวนี้คงเหลือเพียงแค่เศษทรวง
ความหวานอมขมกลืนพึ่งรู้รส
ข่มกำหนดเก็บลับความห่วงหวง
เก็บดอกรักใต้รักที่รักร่วง
ไว้ในห้วงอันถวิลไร้อุ่นไอ
นี่ไง!ไทแห่งหทัยที่ปรารถนา
ซึ้งคุณค่าการได้มานั้นใช่ไหม
จึ่งตัดบัวไม่เหลือซึ่งเยื้อใย
มีรักใหม่ชื่นชมสมอุรา
....ความรู้สึกครั้งสุดท้าย.....
หากอาบอิ่มในรักเพียงเท่านี้
ก็ไม่มีสิ่งใดไห้โหยหา
ไม่มีแม้คำถ้อยจะกล่าวลา
เพียงน้ำตารินมาเพื่อทดใจ
.....................................
7 มกราคม 2547 23:27 น.
แว่นดอย
ด้วยศรัทธาในร้กแห่งเธอนี้
ว่าเธอมีใจภักดิ์รักเพียงฉัน
ขอสัญญาทุกคำร้อยถ้อยคำนั้น
ฉันก็พลันหลงเชื่อไม่เผื่อใจ
คงจริงแล้วรักทำคนตาบอด
ฉันมิรอดจากคำกล่าวอันนี้ได้
ไม่มีแม้ข้อยกเว้นประการใด
มันเป็นไปดั่งใครมาบัญชา
เมื่อรักแรกแรกรักประจักษ์จิต
ทั้งชีวิตพลีให้หากปรารถนา
เธอประสงค์สิ่งใดได้ทุกครา
เพียงเผยมาสรรหาให้ทันที
เธอพร่ำบอกว่าเธอรักฉันมาก
จะมิจากพรากกันหันหน่ายหนี
เป็นน้ำหนึ่งเดียวในดวงฤดี
ที่เธอนี้มีรักสมัครจริง
แม้นคืนผ่านวันวานยังหวานอยู่
ยังเคียงคู่รู้ใจทุกทุกสิ่ง
ฉันคือคนสำคัญที่รักยิ่ง
เป็นมิตรมิ่งอิงแอบแนบอุรา
แล้ววันหนึ่งวันซึ่งฉันหวั่นไหว
วันแห่งไออุ่นรักอันมีค่า
มากลับคลายกลายเป็นความเฉยชา
ที่พานพาความหนาวเหน็บเจ็บเหลือเกิน
ทำไมหนอเธอถึงช่างใจร้าย
ตัดทางสายรักได้ไม่ขัดเขิน
ทั้งที่ก่อนเรานั้นเคยร่วมเดิน
ร่วมเผชิญปัญหามาด้วยกัน
เพียงอยากถามในนามของความรัก
ที่เธอนั้นมั่นภักด์รักเพียงฉัน
ณ วันนี้เธอมาตัดสัมพันธ์
ช่วยจำนรรจ์ฉันนั้น...ผิดอะไร
..........................................
4 มกราคม 2547 10:04 น.
แว่นดอย
.....รักในใจ
มิเคยเอ่ยคำรักใช่ไม่รัก
แต่มันหนักมันแน่เกินแก้ไข
ก็ฉันรู้อยู่ว่าเธอมีคู่ใจ
จึ่งไม่เอ่ยบอกไปเลยสักที
เก็บมันไว้ในใจให้รำลึก
ความรู้สึกของใครคนหนึ่งนี้
เก็บมานานนานนับเป็นแรมปี
ทุกวิถีอัดอั้นจนตันใจ
ปาฏิหาริย์ไม่มีหรอกฉันรู้
แต่ยังอยู่กับฝันอันฝันใฝ่
กับความรัก..รักรัก..รักในใจ
ทำอย่างไรก็คนมันรักเธอ
ถึงวันนี้ก็ได้แต่งันเงียบ
มิเคยเปรียบว่ารักเราเพ้อเจ้อ
เพราะศรัทธาสิ่งที่พามาพบเจอ
ที่เสนอแก้วพรายแสงแห่งโกมล
ฉันดีใจที่ได้มาพบพักตร์
ภาวนาขอประจักษ์ทุกแห่งหน
หากคราหน้าขอฟ้าช่วยบรรดล
ความเปี่ยมล้นรักนั้นสมหทัย
ส่งแรงใจแทนใจเมื่อคิดถึง
ถึงคนหนึ่งซึ่งไหวหวั่นและหวั่นไหว
แม้ตอนนี้เธอจะอยู่แห่งหนใด
รับรู้ไว้นะคนดียังผูกพัน
จะเก็บไว้ความรักในครั้งนี้
ดวงฤดีให้เธอเสมอมั่น
จะติดตาตรึงจิตนิจนิรันดร์
คนสำคัญแห่งรัก...รักในใจ
..........................................
3 มกราคม 2547 13:59 น.
แว่นดอย
ยินเสียงคลื่นสาดครืนกระทบฝั่ง
เงี่ยหูฟังคำทักทายที่เคยคุ้น
ภาพประทับตรึงจิตแห่งอรุณ
ส่งกลิ่นกรุ่นให้หวนฤดีกาล
..........................................
ถึง....ทะเลสีน้ำเงิน
น้ำเงินงามครามเข้มดูเคร่งขรึม
เจ้าเศร้าซึมเรื่องใดช่วยกล่าวขาน
เราจากกันห่างไกลไปนมนาน
ไม่พบพานอยากรู้ทุกข์สุขเธอ
เราอยู่เรียงเคียงข้างครั้งเก่าก่อน
ในยามจรจากกันยังพร่ำเพ้อ
ฉันคอยเร่งคืนวันได้พบเจอ
เจ้าเพื่อนเกลอเป็นอะไรช่วยบอกที
นี่เธอลืมกันแล้วหรือเธอจ๋า
เอ่ยวาจาสัมพันธ์และกล่าวชี้
มาสบตากันหน่อยนะคนดี
อย่าเมินหนีอย่างนี้เลยแก้วตา
เธอรู้ไหมใจฉันจวนเจียนขาด
ในยามคลาดครากันไม่เห็นหน้า
เวลานี้ที่รักฉันกลับมา
กลับมาหาเธอนั้นที่สำคัญ
ดูหน่อยซินี่มีของมาฝาก
ผ่านข้ามฟากส่งให้จากใจฉัน
เป็นมาลัยดอกหญ้าแว่นดอยพัน
มากำนัลแด่เธอเจ้ากลอยใจ
ไปเกี่ยวเก็บเรียงร้อยเป็นสร้อยถัก
ให้ที่รักจากดอยอินทร์ถิ่นสดใส
มอบให้เจ้าคล้องแขนแทนกำไล
ด้วยหทัยไอรักและภักดี
.................................................
หน้าส่วนตัว
846
