16 มิถุนายน 2551 17:01 น.
แว่นดอย
..ฉันอยู่ตรงไหนในวันที่เธอเจ็บ
ได้แต่เก็บงันเงียบเชียบใจเหงา
อยู่กับความระทมข่มกับเงา
ทุกข์ตรมเศร้าเรียกหาคนไม่ใยดี
เขาอยู่ไหนคนที่เธอเฝ้าใฝ่หา
อยากให้มาปลุกปลอบดวงใจนี้
คอยปัดเป่าบรรเทาทุกข์ชีวี
คำวิถีแห่งสุขคลุกกรุ่นทรวง
เปล่าประโยชน์ปวงจักเรียกร้อง
ทั้งทั่วท้องดินฟ้าฝ่าแดนสรวง
ไม่มีแม้คำเอ่ยถึงแดดวง
ใยเจ้าทวงถามรักปักสัมพันธ์
อย่าสิ้นหวังสิ่งใดเลยนะเจ้า
ไม่มีเขาเราอยู่อย่าหวาดหวั่น
ที่คอยหาสิ่งใดในจำนรรจ์
เพียงลองหันมองเถิดเปิดตางาม
เห็นหรือยังฉันอยู่กับเธอเสมอ
มีรอยยิ้มคอยเสนออย่างใจถาม
มิเคยร้างห่างไกลในโมงยาม
อยู่ในนามของเธอที่เธอเป็น
เธอจ๋า..การรอคอยที่แสนปวดร้าว
กี่เรื่องราวที่พานพบประสบเห็น
ความรู้สึกของการมิละเว้น
เขาดั่งเช่นหนามปักสลักใจ
การมั่นรักภักดีต่อสิ่งนั้น
ทุกวานวันมิอาจเปลี่ยนแปลงได้
แม้ทางแยกทางเบี่ยงหนทางไป
คงรักษ์ไว้เพียงจำนนแห่งการรอ
มีคนกล่าว..ความรักทำให้คนนั้นตาบอด
จักโอบกอดหยุดรั้งความทุกข์ท้อ
เห็นเป็นสิ่งที่งดงามอันทักทอ
จักเรียกขอสิ่งใดมาทดแทน
ความจริง..รักใช่ทำให้บอดตาสนิท
เราเองคิดยอมมืดมิดทั้งแร้นแค้น
ยอมจำนนจำนรรจ์ต่อดินแดน
ความขอดแค่นในความหวังแห่งนิรันดร์
แต่สิ่งใดจักยุดหยุดใจได้
เมื่อทุกความเป็นไปยังคงมั่น
ยังคงอยู่กับไมตรีมีต่อกัน
ทุกการนั้นมิไหวหวั่นปันฤดี
หากเพียงขอทุกประการที่ปรากฏ
คือทุกรจน์แห่งความจริงในวิถี
หากเพียงฟ้าเมตตาบรรดามี
อาจทวีให้สมสุขสิ้นทุกข์ภัย
หวังใจ...อันนิยามความรักที่สัตย์ซื่อ
ให้ยึดถือต่อได้ทุกสมัย
เหนื่อยก็พักรักต่อมิเป็นไร
ขอเพียงเปิดใจสบพบความจริง..
.............อย่างจริงใจ
...................................................................
11 มิถุนายน 2551 12:04 น.
แว่นดอย
แทนทุกทุกคำถ้อยที่ร้อยรัก
ได้ประจักษ์มั่นภักดิ์มิเปลี่ยนผัน
แทนทุกทุกอุ่นไอในรำพัน
จากคำมั่นนิรันดร์จำนรรจ์จาร
แทนสัมพันธ์สานใจที่มุ่งหมาย
มิเสื่อมสายคลายสุขแม้นวันผ่าน
แทนน้ำจิตน้ำใจตลอดกาล
เป็นลำธารผ่านชีวิตได้ชุ่มเย็น
ทุกรู้สึกเหมือนเดิมดั่งเก่าก่อน
มิทุกข์ท้อถอนใจแม้ยากเข็ญ
ยังเป็นความรู้สึกดีดีที่พึงเป็น
ยังยิ้มเล่นยามคิดถึงเสมอมา
แทนอักษรกลอนกานท์ประสานส่ง
ให้ดำรงคงอยู่คู่คุณค่า
แห่งความรักเฉกเช่นดวงชีวา
ที่รักษา...แทนคุณแทนไท...แทนใจแทน
.....................
ขอบคุณจากใจ......ยอดหญ้า..ถึงทะเลสีน้ำเงิน
6 ตุลาคม 2547 23:09 น.
แว่นดอย
หากจะมาทวงสิทธิ์ที่พึงมี
โปรดถามใจให้ดีว่ามีไหม
เมื่อก่อนเธอเคยทำไว้อย่างไร
ใครเล่าใครจะยอมให้เธอทำ
แต่ก่อนนั้นไม่เคยเห็นคุณค่า
บัดนี้มาตามหาแกล้งครวญคร่ำ
ขอสักนิดช่วยทบทวนความทรงจำ
ในวันวานฉันเคยช้ำเพราะคำเธอ
ความรู้สึกดีดี..คงไม่มีมาอีกแล้ว
หากใจรักที่เพริศแพร้วเพียงพร่ำเพ้อ
ก็มิขอเพียรพบประสบเจอ
แม้เลิศเลออย่างไรไม่กลับคืน
อย่าตามหาอีกเลย..กับรักที่มีให้
หมดสิ้นใจดวงเดิมอันหวานชื่น
อย่าตามหาอีกเลย..กับรักที่ยั่งยืน
อย่าหยิบยื่น..ในสิ่งไม่มีจริง
...............................................
6 ตุลาคม 2547 23:01 น.
แว่นดอย
สุขสกาวพราวระยิบกลางเวหา
ดวงดาราบนฟากฟ้าที่สูงส่ง
แม้ปรารถนาด้วยรักและมั่นคง
ก็มิอาจเอื้อมเด็ดลงประดับใจ
ได้เพียงพิศแสงนวลทอทอดผ่าน
รัตติกาลแห่งรักขับขานไข
สื่อแววตาพาสัมพันธ์ด้วยห่วงใย
พิสมัยยอดหทัยผู้เฝ้าคอย
ทั้งที่รู้ความหวังนั้นไกลห่าง
หนทางสู่ใจดาวนั้นมีน้อย
ทั้งที่รู้สิ่งที่ฝันดูเลื่อนลอย
แต่ขอร้อยริ่นร่ำคำรำพัน
ทุกสัมผัสกานท์กลอนอ่อนอ้อนรับ
คือสัมผัสจับใจพี่ถึงจอมขวัญ
วาสนามิอาจเคียงคู่กัน
ฝากจำนรรจ์เพลงรักแทนคำลา
............................................
4 ตุลาคม 2547 14:45 น.
แว่นดอย
สัญญาคนรักกันที่ผันเปลี่ยน
อย่าเฝ้าเพียรเก็บมาให้เจ็บช้ำ
ไม่มีค่าควรใจได้จดจำ
เพียงคำพร่ำวาจาใช่ยั่งยืน
คนจะไปป่วยการใช้มาพันผูก
ความผิดถูกย่อมรู้แต่ยังฝืน
ด้วยดวงใจรุ่มร้อนดั่งไฟฟืน
อยากได้คืนอิสรภาพจากสัมพันธ์
หมดเยื้อใยใครกันจะยื้อยุด
จักขอหยุดพันธนาไว้เพียงนั้น
มิอาจรั้งมาจงรักด้วยคำมั่น
ข้อผูกพันอย่าหวั่นหวาดให้ขาดไป
ความเป็นจริงก็คือการยอมรับ
มิอาจนับรอวันอันสุขได้
ปรารถนาสิ่งใดให้ดั่งใจ
วาดหวังไว้ใช่จักเป็นเช่นนิรันดร์
.................................................
หน้าส่วนตัว
1467
