26 ตุลาคม 2546 13:42 น.
แววดาว
อ่านจดหมายใจสั่นหวั่นดวงจิต
ไม่คาดคิดขวัญตามาเป็นอื่น
คำสัญญาแต่หลังไม่ยั่งยืน
ใจสะอื้นฝืนทน...ฉันคนแพ้
พับจดหมายใส่ซองอย่างหมองเศร้า
ภาพเก่าเก่าสะท้อนซ่อนรอยแผล
ลามหัวใจผุกร่อนจนอ่อนแอ
ฉันเพียงแค่ธุลีที่เธอเมิน
เนื้อจดหมายใจความล้วนหยามหมิ่น
...ดาวกับดินดูต่างราวห่างเหิน
เราทั้งสองผูกพันโดยบังเอิญ
มิอาจเดินร่วมทางเคียงข้างกัน...
ปล่อยจดหมายลงพื้นอย่างขื่นขม
คงสาสมความผิดที่คิดฝัน
เป็นกระต่ายหมายปองครองคู่จันทร์
จึงนับวันยิ่งห่างยิ่งร้างลา
หยิบจดหมายกำไว้ในมือแน่น
ใจสุดแสนโศกตรมสมน้ำหน้า
เราต่างใช้ลายมือสื่อวาจา
จึงยากกว่าสื่อถึงซึ่งความใน
ฉีกจดหมายโยนทิ้งยิ่งรันทด
ฉันรับบทคนหมองนั่งร้องไห้
อิ่มน้ำตาอาภัพ...ประทับใจ
ที่ ดินได้อกหักเพราะรัก ดาว
25 ตุลาคม 2546 13:58 น.
แววดาว
แล้วเธอก็เอ่ยลาน้ำตาหลั่ง
จากทั้งทั้งที่ใจยังใฝ่ถึง
เพราะเหลือเยื่อหลงใยให้คำนึง
แม้เพียงครึ่งของรักที่หักราน
ทุกทุกสิ่งเคยชอบเขามอบให้
ช่อดอกไม้บทกลอนเพลงอ่อนหวาน
กับสายตาห่วงหวงซึ้งดวงมาน
คำสาบานรักแท้มอบแด่ใจ
มาบัดนี้กลับกลายคล้ายภาพหลอน
เขาตัดรอนสัมพันธ์จนหวั่นไหว
เหลือเพียงแค่รักร้าวหนาวฤทัย
ช่อดอกไม้เหี่ยวแห้งแล้งคนจอง
เมื่อหัวใจบรรเลงบทเพลงเหงา
ทิ้งบทกลอนตอนเก่าขาดเจ้าของ
สิ้นสายตาหวานซึ้งรำพึงปอง
คำสาบานเราสองต้องหมองมัว
เพราะเธอคือผู้แพ้แก่ความรัก
แผลอกหักคลี่คลุมสุมใจทั่ว
หนีความหลังพลั้งพลาดอย่างหวาดกลัว
หลงลืมตัวลืมคิดก้าวผิดทาง
หยาดน้ำตาอาวรณ์สะท้อนลึก
ค่อนคืนดึกโศกเศร้าเขาไกลห่าง
บอกกับใจดวงน้อยให้ปล่อยวาง
พร้อมอยู่อย่างคนแพ้...แม้สุดตรม
24 ตุลาคม 2546 15:18 น.
แววดาว
สูงสุดของแผ่นฟ้ามีฟ้าซ่อน
สูงสุดของความร้อนมีร้อนแฝง
สูงสุดของความดี...ดีแสดง
สูงสุดการขันแข่ง...คือแข่งตน
ต่ำสุดของแผ่นดินมีดินซุก
ต่ำสุดของความทุกข์คือทุกข์หม่น
ความพอดีมีไหมกับใจคน
ผู้ใดใช้ เหตุผล...คนพอดี
24 ตุลาคม 2546 15:11 น.
แววดาว
วัฒนธรรมไทยแท้มาแต่ก่อน
หมายมุ่งสอนอบรมบ่มนิสัย
มีสัมมาคารวะชนะใจ
คือการไหว้เคารพเมื่อพบกัน
ไหว้พระสงฆ์ซึ้งธรรมนำสุขแท้
ไหว้พ่อแม่กตัญญูรู้สร้างสรรค์
ไหว้คุณครูญาติผู้ใหญ่สุขใจพลัน
ไหว้ยึดมั่นแบบไทยภูมิใจจริง
22 ตุลาคม 2546 13:04 น.
แววดาว
เราต่างคนต่างทางต่างความคิด
เราต่างมีชีวิตลิขิตฝัน
ต่างเคยสุขทุกข์เศร้าเทียมเท่ากัน
ต่างผูกพันร่วมโลกโชคชะตา
ต่างจุดหมายปลายทางที่วางไว้
จึงต่างใจต่างจิตสิทธิ์ค้นหา
ต่างวิถีกำหนดกฎเวลา
ต่างไขว่คว้าความสุขทั่วทุกคน
ต่างมีทั้งบาปบุญเป็นทุนเก่า
ต่างยึดเอาอัตตามาแต่ต้น
ต่างฐานะศักดิ์ศรีความมีจน
ต่างชั้นชนมนุษย์สมมุติตัว
ต่างเป็นเพื่อนร่วมถิ่นแผ่นดินเกิด
เราต่างเทิดความดี...หนีความชั่ว
ต่างกันที่กิเลสเหตุเมามัว
ต่างหวาดกลัวผองภัยไม่พบพาน
ต่างเป็นญาติพี่น้องทั้งผองหล้า
ต่างร่วมฟ้าผืนเดียวเกี่ยวประสาน
แม้ต่างเชื้อต่างชาติศาสน์วงศ์วาน
ต่างต้องการสันติ ผลิไมตรี
หน้าส่วนตัว
1201
