7 มกราคม 2547 16:26 น.
แลนแฉ่น
ยามใดเมื่อโลกนี้ไม่สิ้นแสง
ชีวีก็มีแรงไม่สิ้นหวัง
จะมีแสงอาทิตย์เป็นพลัง
และความฝันคือแรงบันดาลใจ..
7 มกราคม 2547 16:02 น.
แลนแฉ่น
กว่าจะปฎิสนธิมาเป็นตัว
กว่าจะมัวอุ้มท้องอันใหญ่ๆ
กว่าจะคลอด เจ็บปวดแทบขาดใจ
กว่าจะได้ให้นม อกแม่กิน
กว่าจะเลี้ยง จนตั้งไข่ได้เดินเหิน
กว่าจะเอิ้นเอ่ยพูดเป็นคำได้
กว่าเรียนเขียนอ่านจนขึ้นใจ
กว่าจะจบอนุบาลไซร้แม่ทุ่มเท
กว่าจะจำเลขได้ตอนป.1
กว่าจะถึงป.6ช่างแสนเข็น
กว่าจะเรียนครูก็ดุทุกเช้าเย็น
กว่าจะเป็นม.ต้น..แม่ภูมิใจ
กว่าจะขึน ม.ปลายก็ตื่นเต้น
กว่าจะเป็นเด็กเรียนเก่งต้องขยัน
กว่าจะจำสูตรได้..ต้องท่องทั้งวัน
แต่แม่นั้นก็ส่งเสียจนจบเอย
กว่าจะเอ็นติดได้ไม่ใช่ง่าย
กว่าจะได้ก็ต้องทนอ่านหนังสือ
กว่าจะเรียนถึงปีสี่ต้องฝึกปรือ
และแม่คือผู้ให้กำลังใจ....
กว่าจะเป็นได้ถึงทุกวันนี้
แม่ต้องเสียไปแล้วตั้งเท่าไหร่
แล้ววันนี้ที่แม่ต้องมาเสียใจ
เพราะลูกถูก...คนยิงไซร้สิ้นชีวี........
ขอวอนฝากถึงลูกทุกทุกคน
ชีวิตเราเวียนวนอยู่แค่นี้
จะจากกันตอนไหน..ใครรู้ดี..
จงทำวันนี้ให้ดี..เอย...
จากเหตุการณืนักเรียนอาชีวะตีกัน....
หน้าส่วนตัว
8806
