28 มิถุนายน 2550 11:08 น.
แรงใจพี่หลวง
ความรู้สึกของคนเรา มันวัดกันที่ตรงไหน
เรารู้สึกผิดหวังท้อแท้มาก ๆ ความรักผิดพลาดครั้งใหญ่หลวง ในชีวิต
คือ การที่ไปรักคนมีเจ้าของ เขามีลูกมีเมียแล้ว
เราไม่ผิดใช่ไหม เพราะว่าเราไม่รู้
ทางเลือกที่เราเลือก คือ การเดินออกมาจากชีวิตเขา
ให้เขากลับไปคืนดีกับเมียเขาซะ ยังไงก็เห็นแก่เด็ก
เขาหลอกเราได้ลงคอ เราให้เขาได้ทุกอย่าง นี่หรือสิ่งที่เขาตอบแทน
เรารักเขามาก เคยคิดว่าสักวันหนึ่งจะฝากชีวิตไว้ที่เขา
จะมีชีวิตร่วมกัน ร่วมทุกข์ ร่วมสุขกัน
แต่แล้ววันหนึ่ง จากที่เคยฝัน ก็พังทลายอย่างไร้ค่า
เพียงเพราะว่า ไม่กล้าเล่าให้เราฟัง กลัวเรารับไม่ได้
ใช่สิ ถ้าเธอบอกตั้งแต่แรก เราคงทำใจรับมันได้
แต่เธอมาบอกตอนนี้ เราทำใจไม่ได้จริง ๆ
เหมือนเราโง่มาตลอด เหมือนเราเป็นควายมาตลอด
เธอไม่ได้เลิกกับเมียเธอจริง เธอยังรักเขาอยู่ เธอยังผูกพัน
เพราะเธอมีลูกกับเขา สายเลือดของเธอ ยังไงเธอก็ตัดไม่ขาดหรอก
สุดท้ายเป็นเราที่ต้องเสียน้ำ เสียใจกับการกระทำของตนเอง ชนิดที่เรียกว่าไม่น่าให้อภัยตัวเอง
ไม่มีคำว่าขอโทษ ไมคำว่าเสียใจ ทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ไม่มีแม้แต่คำอธิบาย
แล้วอย่างนี้มันสมควรไหมที่เราจะต้องทน เราไม่เห็นด้วย
เราควรเริ่มต้นชีวิตใหม่ ไม่ต้องไปจมปลักอยู่กับอดีตที่เลวร้าย
ให้อภัยค่ะ เพื่อความสบายใจของเรา เวรกรรมมีจริงค่ะ
มาเริ่มต้นชีวิตใหม่ดีกว่าค่ะ อย่ามัวแต่เศร้าใจอยู่เลย
จะเป็นกำลังใจให้นะคะ กำลังใจเราสำคัญที่สุด
23 มิถุนายน 2550 14:35 น.
แรงใจพี่หลวง
เรื่องที่แสนเศร้าวันนี้ก็คือ
วันนี้เป็นวันที่
เหล่าทหารหาญ ต้องกลับบ้าน
มาหา พ่อ แม่ คนรัก
แต่เรื่องของเรา
มันแสนเศร้ามากค่ะ
เพราะว่า ในขณะที่เราสอบอยู่
ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
เราก็หยิบมันขึ้นมา แบบเกรงอาจารย์ จะว่า
เพราะว่ากำลังสอบอยู่
และแล้วมันก็ทำให้เรา ไม่มีแรง ไม่มีกำลังใจที่จะสอบ
เขาโทรมาบอกว่า เขาไม่ได้กลับค่ะ
เพราะว่ามีเหตุการณ์
ทำให้ต้องย้ายฐาน และต้องเปลี่ยนล็อค วันกลับ
ผลออกมา อ่านข้อสอบไม่รู้เรื่อง ทำข้อสอบแบบไร้สติ
45 วัน แห่งการรอคอย ที่ว่าแสนเนิ่นนาน
ไม่รู้ว่าจะนานไหม ที่เราสองคนจะได้เจอกัน
ฟ้าไม่มีตา ทำให้เราคู่กันแล้ว ทำไมต้องพลัดพราก เราสองคนด้วย
สุดท้ายอยากบอกค่ะว่า อยากให้เขาปลอดภัย
รักษาตัวเองดี ๆ คนแนวหลังจะรอค่ะ ถึงแม้จะนานเนิ่นนาน
นานเท่าไรก็จะรอค่ะ
19 มิถุนายน 2550 10:54 น.
แรงใจพี่หลวง
การที่คนเรารักกัน แต่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน คุณว่าทรมานไหม
และยิ่งคนที่คุณรัก เขาเป็นแนวหน้า คุณจะยินดี หรือ ยินร้ายกันค่ะ
เราเป็นคนหนึ่งที่รู้สึกทรมานทุกครั้ง ที่ได้ยินข่าวจากแดนไกล กลัวว่าจะร้ายแรงกับคนของเรา
ยิ่งสถานการณ์ความเลวร้ายยิ่งไปกันใหญ่ เมื่อถึงวันที่จะได้กลับบ้าน มาหาพ่อ แม่ และคนรัก แล้วไม่ได้กลับ เพราะมีเหตุการณ์รุนแรง
เป็นคุณจะรู้สึกอย่างไร การรอคอยที่นานแสนนาน เมื่อไรมันจะสิ้นสุดสักทีนะ ระยะเวลา 2 ปีคือเป็นการรอ รอ อย่างไม่หวังอะไรเลย อยากให้กลับมาหาเร็ว ๆ ค่ะ คิดถึงรอยยิ้ม คิดถึงไออุ่นรักของเขา
สุดที่จะทัดทาน
หน้าส่วนตัว
750
