ในมุมมืดของหัวใจ

แม่มดใจร้าย

ฉันจมจ่อมอยู่ในมุมเล็กที่ไม่มีแสงสว่างใด..
ความมืดปกคลุมทั่วกาย..
นั่งถามตัวเองไปด้วยว่า.."ฉันกลัวความมืดหรือไม่"
คำตอบที่โต้ออกมาจากใจ.."ฉันไม่ได้กลัวความมืด"
แต่..ฉันกลัวสิ่งที่อยู่ในความมืดมากกว่า
นับแต่เล็กจนโต..ฉันมีความมืดเป็นเพื่อน
สิ่งที่ฉันชอบเมื่อความมืดมาเยือนนั่นก็คือ
การได้นั่งดูดวงจันทร์ในยามค่ำคืน
ยิ่งมืดดวงจันทร์ยิ่งโดดเด่น
ยามค่ำคืนที่ผู้คนหลับใหล..
ฉันกลับตื่นขึ้นมาเห็นพระจันทร์ดวงกลมโตอยู่ตรงหน้า
ฉันมักจะอ้อนวอนขออะไรจากดวงจันทร์..
ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่ฉันขอจะสมดังหวังหรือไม่..

วันวานที่ผ่านมาระหว่างการเดินทางไกล..
วันที่ดวงจันทร์กำลังถูกโลกเข้าบดบัง
หรือตามที่โบราณกาลกล่าวไว้ว่า..
ดวงจันทร์กำลังถูกรุกรานจากราหู
ก่อนดวงจันทร์กำลังถูกราหูกลืนกินนั้น
ค่ำคืนนั้นฉันได้ชมดวงจันทร์ท่ามกลางเมฆหมอก..
พลางนึกถามตัวเองว่า.."นานเท่าไรแล้วหนอ
ที่มิได้เห็นดวงจันทร์งามเด่นในการเดินทาง
รวมถึงแอบอ้อนวอนขออะไรจากดวงจันทร์เหมือนเคยมา"
วันใหม่กำลังคืบคลานเข้ามา..
แต่วันนั้นฉันหันมองดวงจันทร์ด้วยความแปลกใจ
เมื่อคืนดวงจันทร์ยังกลมโต..
แต่ทำไมตอนนี้ดวงจันทร์เหลือเพียงเศษเสี้ยว..
ฉันมองพร้อมอุทานด้วยความตกใจว่า..
"ราหูอมจันทร์หรือนี่"
อดคิดไม่ได้ว่า..ทำอย่างไรถึงจะช่วยดวงจันทร์ได้
อดคิดไม่ได้ถึงคำทำนายที่มีคนส่งให้อ่าน..
ฉันได้แต่นั่งนึกว่า..ขอให้ราหูคลายจันทร์ด้วยเถิด
ขออย่าให้เกิดเรื่องร้ายใดใด..
ทำอย่างไรทุกสิ่งทุกอย่างจะอยู่ในความสงบร่มเย็น..

ฉันไม่เคยกลัวความมืด..
แต่..ฉันกลัวสิ่งที่อยู่ในความมืด
เช่นเดียวกับ..
ฉันกลัว.."มุมมืดของหัวใจ"