19 สิงหาคม 2549 20:29 น.
แม่มดใจร้าย
เวลาที่ผ่านไป
เมื่อไหร่จะแต่งงาน เป็นคำถามที่ฉันจะโดนถามอยู่บ่อย ๆ และคำตอบที่ทุกคนจะได้รับก็คือ เนื้อคู่ยังไม่เกิด หรือไม่ก็ยังไม่เจอเลยพี่ และคำถามที่มักจะได้รับกลับมาบ่อย ๆ ก็คือเป็นไปได้อย่างไร หน้าตาก็ออกสวย ไม่ใช่คนขี้ริ้วขี้เหร่สักหน่อย
บางครั้งฉันก็มักจะนำคำถามที่ได้รับกลับมาคิด ว่าจริงของเขานะ หน้าตาเราก็ไม่ได้ขี้เหร่ แต่ทำไมไม่มีใครมาจีบ หรือว่าจีบแล้วแต่ไม่รู้ตัว หรือเป็นด้วยบุคลิกที่ดูเฉยจนใคร ๆ ก็ไม่กล้า จำได้ว่าตอนสมัยเรียนมีชายหนุ่มที่เรียนวิชาพื้นฐานด้วยกันคนหนึ่ง คอยตามจีบอยู่เหมือนกัน แต่ฉันก็มักจะดักคอว่าอย่ามาจีบฉันเลย ฉันไม่เหมาะสมที่จะเป็นแฟนเธอ คำถามที่ได้รับก็คือ ทำไม
ฉันเองก็บอกไม่ได้ว่าทำไม แต่มักจะบอกเธอกลับไปว่า ฉันไม่ดีพอ จนตัวเธอเองตั้งฉายาให้ฉันว่า เจ้าหญิงหิมะ น่าแปลกนะที่ฉันไม่โกรธกับฉายาที่เธอตั้งให้ แต่กับชอบใจในฉายานั้น เพราะคิดว่ามันก็เหมาะกับตัวตนของฉันจริง ๆ เคยมีคนที่ได้คุยกันบอกว่าไม่กล้าเข้ามาทัก เพราะฉันเหมือนคนที่หยิ่ง ด้วยว่าเป็นคนที่นิ่งมากและก็ไม่ค่อยชอบยิ้ม ทุกคนก็เลยกลัวว่าถ้าเข้ามาทักแล้วฉันจะไม่คุยด้วย แต่พอได้คุยแล้วเขาบอกว่าขัดกับบุคลิกที่เป็นอยู่
สิ่งเหล่านี้ละมั้งที่ทำให้ฉันต้องคอยตอบคำถามข้างต้นอยู่เสมอ ตัวฉันเองไม่ใช่ไม่เคยมีความรัก แต่เหมือนสวรรค์จะทดสอบความเข้มแข็งของหัวใจ เลยส่งความรักมาให้แค่ชั่วคราว แล้วก็พาความรักนั้นจากไปเฉกเช่นเดียวกับ กาลเวลาที่ผ่านมาและก็ผ่านไป และนับตั้งแต่ครั้งนั้นหัวใจของฉันก็เฉยชากับความรัก และปล่อยให้หัวใจที่เคยมีใครอยู่เป็นช่องว่างที่ยังไม่มีใครแทนที่ จนเวลาผ่านไปปีแล้วปีเล่า หัวใจของฉันก็เป็นช่องว่างอยู่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง
ฉันเฝ้าแต่บอกตัวเองว่า ไม่เห็นจะแปลกถ้าฉันจะอยู่คนเดียว โดยที่ไม่มีใครเคียงข้างกาย อาจจะเหงา อาจจะว้าเหว่ แต่หัวใจของฉันก็ไม่เคยอ้างว้างรัก ไม่ว่าจะเป็นรักจากคนรอบข้าง หรือจากเพื่อน ๆ ผู้หวังดี และตัวฉันเองก็ยังมีรักที่จะมอบให้กับผู้อื่นที่อยู่รอบข้างตัวฉัน พร้อมทั้งยังมีความรักที่รอจะมอบให้ใครคนหนึ่งที่จะเข้ามาในชีวิต แต่จะเป็นเมื่อไหร่ฉันก็ไม่อาจจะให้คำตอบได้
สิ่งที่จะบอกได้ก็คือ เวลา ที่จะผ่านเข้ามาและนำพา ใคร มาพร้อมกับกาลเวลานั้น และทุกวันนี้ฉันก็รอว่าเวลาที่ผ่านมาและผ่านไปนั้นจะนำพาใครสักคนเข้ามาในชีวิต
ผ่านมาผ่านไป
ผ่านไร้ความหวัง
ผ่านรักจริงจัง
ผ่านฝันเป็นจริง
7 สิงหาคม 2549 19:15 น.
แม่มดใจร้าย
ฉันก็เป็นเช่นผู้หญิงทั่วไป ที่หวังว่าสักวันหนึ่งชีวิตของฉันจะเพียบพร้อม ไม่ว่าจะเป็นหน้าที่การงาน และครอบครัวที่อบอุ่น แล้ววันหนึ่งฉันก็เจอคนที่คิดว่าใช่ คนที่ฉันรักเขา และมีความจริงใจให้ตลอดเวลา และคิดว่าฉันก็จะได้รับความจริงใจนั้นกลับมาเฉกเช่นเดียวกัน
วันเวลาที่ผ่านไป จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี นั่นคือระยะเวลาที่คบกัน ชีวิตใช่จะมีแต่ความสุขอยู่ด้านเดียว แต่มันกลับมีความทุกข์เข้ามาปะปน ฉันแน่ใจว่าตลอดเวลาที่รู้จักกันนั้นไม่มีสักครั้งที่ฉันจะทำให้เขาทุกข์ แต่ฉันกลับทุกข์ตลอดเวลาที่คบเขาสิ่งที่ฉันทำได้ก็คือมองข้ามข้อบกพร่องเหล่านั้นเสีย เพราะถ้าเราคิดให้มันเป็นเรื่องใหญ่มันก็จะเป็นเรื่องใหญ่ตามใจเราคิด แต่ถ้าเราคิดว่าเรื่องที่เราเจอมันเป็นเรื่องเล็กมันก็จะเป็นเรื่องเล็กตามใจคิดเช่นกัน และนั่นคือสิ่งที่ฉันคิดผิดอยู่ตลอดเวลา
เวลาผ่านไปปีครึ่ง วันหนึ่งความลับก็ถูกเปิดเผย โดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้ว่าฉันได้ล่วงรู้ความลับนั้นแล้ว ความลับที่ทำให้หัวใจฉันสูญเสีย สูญเสียความเป็นตัวของตัวเอง สูญเสียความมั่นใจ จนยากที่จะดึงมันกลับคืนมา ฉันใช้เวลาในการรักษาและเยียวยาหัวใจตัวเองเกือบครึ่งปี เพราะทุกหนแห่งที่ผ่านไปล้วนมีร่องรอยแห่งอดีต แต่ฉันก็ไม่ได้ใช้วิธีการที่คนอื่นชอบใช้เวลาผิดหวัง นั่นก็คือ การฆ่าตัวตาย แต่กลับมองด้วยใจที่คิดว่านั่นคือกรรมที่ฉันเคยกระทำกับเขาในอดีต แล้วสิ่งที่คิดมันก็ทำให้ใจฉันสงบขึ้น มองเห็นทุกอย่างที่เป็น สัจธรรม และก็ทำให้นึกถึง สัจธรรม ข้อหนึ่งที่ว่า ความรักทำให้คนตาบอด สำหรับฉันแล้วคิดว่ามันคงทำให้หัวใจฉันมืดบอดไปด้วย ถึงได้มองข้ามข้อผิดพลาดอย่างที่เคยบอกมาแล้ว
วันนี้ฉันกลับมายืนได้อีกครั้ง ยังไม่มีความรักจากชายใดเข้ามาในหัวใจแม้เวลาจะผ่านไปเนิ่นนานแค่ไหน แต่ฉันกลับมีความรักให้กับธรรมชาติ ที่มีส่วนทำให้หัวใจของฉันเข้มแข็ง ถึงแม้ว่าจะไม่เหมือนเดิมแต่ก็ทำให้มองโลกในมุมกว้างขึ้น
ความรักเป็นสิ่งสวยงาม ที่มนุษย์ทุกผู้ทุกนามใฝ่ฝันถึง ความรักมีมุมมองในหลายด้าน สุดแต่ว่าคนแต่ละคนจะมองมันในด้านไหน และความรักนี่เองที่สร้างโลกนี้ให้อยู่ได้ถ้าหากหัวใจของมนุษย์รู้จักที่จะรัก และรู้จักคำว่าให้อภัย นอกจากนั้นควรรู้จักกับคำว่าผิดหวัง ซึ่งมักจะมาคู่กับความรักเสมอ
ถึงแม้ความรักของฉันกับเขาคนนั้นจะจบลงอย่างไม่สวยงามตามใจฝัน แต่สิ่งที่ฉันเรียนรู้มันงดงามอยู่ในหัวใจตลอดเวลาว่าถ้าเรารู้จักที่จะรัก และรู้จักที่จะให้ โดยไม่หวังสิ่งใดตอบแทน ความรักนั้นจะกลับมาหาเราไม่วันใดก็วันหนึ่ง
font>
3 สิงหาคม 2549 19:18 น.
แม่มดใจร้าย
หัวใจอ่อนล้าหรือกล้าแข็ง
มนุษย์มักพกจิตใจที่อ่อนแออยู่เสมอ จะเห็นได้จากเวลาที่แต่ละคนมีเรื่องราวที่มากระทบจิตใจ เรามักจะเห็นร่องรอยของคราบน้ำตาที่ไหลเปื้อนใบหน้า ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าน้ำตาไม่ได้ทำให้ความทุกข์ที่พบเจอนั้นลดน้อยลง และน้อยคนนักที่จะรู้จักคำว่า น้ำตาท่วมอก เราอาจจะเห็นเขายิ้มแย้ม แต่จะรู้ซึ้งถึงจิตใจหรือไม่ว่าเขามีความทุกข์เพียงใด
ฉันเองก็เป็นคนหนึ่งที่มีความอ่อนแออยู่ในหัวใจ บางครั้งบางคราวที่มีเรื่องราวมากระทบจิตใจ ก็อดไม่ได้ที่จะใช้น้ำตาเป็นเพื่อน จนมีความรู้สึกว่าเพื่อนคนนี้เหมือนมิตรแท้ ที่ยั่งยืนและถาวร ไม่ว่าเราจะสุขหรือทุกข์ เขามักจะอยู่เคียงข้างเราเสมอ แต่ในบางครั้งบางคราวเช่นกันที่เรากลับทอดทิ้งเขาอย่างไม่สนใจใยดี
ตลอดเวลาที่ฉันมีความอ่อนแออยู่ในหัวใจ และมีเพื่อนแท้ที่ชื่อว่า น้ำตา ฉันก็ได้เรียนรู้ว่าหัวใจของฉัน ได้บ่มเพาะความกล้าแข็งขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนต้นกล้าที่กำลังเจริญงอกงามและเติบโตขึ้น เป็นความงอกงามของหัวใจที่เรียนรู้ที่จะรัก ให้ และรอ แต่จะมีคนสักกี่คนที่จะรู้จักบ่มเพาะหัวใจของตัวเองให้กล้าแข็ง
ในความกล้าแข็งของหัวใจที่เกิดขึ้นนั้น ทำให้ฉันเห็นว่ามนุษย์ทั่วโลกนี้ต่างเกิดมาเพื่อชดใช้ในสิ่งที่ตัวเองทำขึ้นไม่ว่าจะจากอดีต หรือปัจจุบัน และจะมีมนุษย์สักกี่คนที่จะมีความรู้สึกเช่นนี้ เพราะมนุษย์ทุกวันนี้ล้วนมีแต่การแข่งขัน เพื่อให้พบกับชีวิตที่สวยงามตามใจปรารถนา แต่ลืมมองกลับไปว่าในความสวยงามที่ต้องการนั้นมีสิ่งหนึ่งที่อ่อนล้าลงทุกวัน นั่นก็คือหัวใจของเรา จะมีคนสักกี่คนที่จะหยุดแล้วมองย้อนกลับไปดูแลหัวใจตัวเอง และไปบ่มเพาะหัวใจตัวเองที่อ่อนล้าลงทุกวัน ๆ เพื่อให้มีความกล้าแข็งขึ้น และพร้อมที่จะแบ่งปันความกล้าแข็งนั้นให้ผู้อื่นต่อไป
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแม่มดใจร้าย
หน้าส่วนตัว
1437
