24 มกราคม 2551 21:17 น.
แม่มดใจร้าย
เกิดฤกษ์งามยามดีคนนี้แน่
ต้องใช่คู่แท้แท้เลยละนั่น
มาเถอะนะเกี่ยวก้อยปรองดองกัน
อย่ามาตัดสัมพันธ์ให้ร้าวรอน
แอบไปดูฤกษ์ยามถามถ่องแท้
แหมแหมแหมหมอดูมิตอบสนอง
บอกว่ารอไปก่อนนะบังอร
อีกสักสองสามปีจึงมีมา
คงจะรอไม่ไหวละคุณหมอ
จะให้รอไปถึงชาติไหนหนา
เพื่อนก็หนีแต่งงานอีกแล้วนา
เอาเถอะนะถ้าไม่มีไม่เป็นไร
อยู่เป็นโสดตายสนิทคิดท่องเที่ยว
แอบเลาะเลี้ยวตามทางอันกว้างใหญ่
เสาะหาที่สวยงามศิวิไลซ์
หล่อเลี้ยงใจให้สุขทุกคืนวัน
จะแอบหนีไปเที่ยวอีกแล้วหนอ
เดี๋ยวไปขอดูก่อนเถอะนะนั่น
จะใกล้ไกลไปไหนดีกว่ากัน
เดี๋ยวไปฝันก่อนนะถ้าคิดไป..
22 มกราคม 2551 10:11 น.
แม่มดใจร้าย
ฉันก็มีจิตใจมิใช่หรือ
หรือขึ้นชื่อเป็นคนต้องทนไหว
ใครจะดีจะร้ายสักเพียงใด
ต้องสู้ทนนิ่งไว้มิไหวติง
ฉันก็มีเลือดเนื้อมีชีวิต
และหัวจิตหัวใจใช่หยุดนิ่ง
ยังอยากหาไออุ่นให้พักพิง
ให้อุ่นอิงยามล้าคราร้าวรอน
ฉันก็มีหัวจิตและหัวใจ
ยามหวั่นไหวหัวใจก็ร้าวอ่อน
ขอเถอะนะฉันคนพเนจร
ยามรานรอนขอพักพิงอิงอุ่นไอ
20 มกราคม 2551 21:06 น.
แม่มดใจร้าย
ปากเอ๋ยปากปากคนใช่ปากกา
สักแต่ว่าพูดไปได้ทุกที่
มีแต่ปากพูดไปทุกนาที
ระวังสีที่ปากจะออกมา
ปากคงดีมากไปเลยได้แผล
แล้วก็แย่เพราะปากนั้นเหมือน..
พูดออกไปจนคนเบื่อระอา
เพราะปาก..พูดได้แต่ไม่ดี
อย่าสักว่ามีปากเหมือนมี..
เอาแต่พูดถึงเรื่องที่บัดสี
คอยแต่พูดในสิ่งที่ไม่ดี
หรืออยากมีสีที่ปากจงบอกมา
18 มกราคม 2551 22:45 น.
แม่มดใจร้าย
มิอาจขายหัวใจให้ใครซื้อ
แม้ขึ้นชื่อชายซื่อก็มิขาย
หัวใจฉันเก็บไว้เนาว์แนบกาย
ถึงแม้ตายเดียวดายก็ช่างมัน
ได้ขึ้นชื่อสาวโสดบนคานสวย
ร่างสำรวยบอบบางเช่นอย่างฉัน
อยู่เป็นโสดแสนสบายไปวันวัน
ไม่ต้องหวั่นเรื่องหวงห่วงผู้ใด
ทรัพย์สมบัติเงินทองกองนับแสน
เที่ยวทั่วแคว้นเมื่ออยากจะไปไหน
ไม่ต้องห่วงพะวงกังวลใด
ชายหน้าไหนอย่าได้เสนอตัว
ปริญญาสองใบไว้กันหมา
เขาบอกมาจึงได้เรียนท่วมหัว
กันหนุ่มที่รุมล้อมอยู่รอบตัว
ให้หวาดกลัวมิกล้ามาเฉียดกาย
มิอาจขายหัวใจให้ใครซื้อ
ฉันคนซื่อมิกล้าเสนอขาย
หัวใจนี้มอบไว้แนบเนาว์กาย
ถึงแม้ตายเดียวดายก็ช่างมัน
14 มกราคม 2551 20:36 น.
แม่มดใจร้าย
รอยสัมผัสในใจไยร้าวลึก
มิเคยนึกว่าใจจะได้แผล
เอื้ออาทรมิเคยมาเหลือบแล
หัวใจแย่เกินกว่าจะทานทน
หากหัวใจฉันเป็นเช่นกระดาษ
คงเปื่อยขาดตามจิตที่สับสน
แม้หัวใจเป็นเช่นดั่งสายชล
คงหมุนวนดั่งวันวนของหัวใจ
จึงต้องเรียกหัวใจให้คืนกลับ
อย่าคิดรับความทุกข์ที่ผลักไส
คอยรับรู้เท่าทันความเป็นไป
ให้หัวใจอยู่ได้อย่างทนทาน