15 กรกฎาคม 2551 20:13 น.
แม่มดใจร้าย
เมื่อผ่านเรื่องเลวร้ายใครจะฉุด
จะยื้อยุดหัวใจมิให้หมอง
แล้วคอยบอกหัวใจให้ตรึกตรอง
ตามครรลองของใจได้ผ่านมา
เรื่องที่เคยประสบพานพบหนัก
หัวใจจักทนไหวหรือไม่หนา
หนาวหัวใจไยจมกับน้ำตา
รินหลั่งมาท่วมท้นล้นหัวใจ
เหลียวแลมองซ้ายขวาหามิเห็น
ผู้ใดเป็นคนรั้งหัวใจได้
ความเจ็บแสบแปลบทรวงหน่วงภายใน
รั้งหัวใจแสนเศร้าร้าววิญญา
กี่วันคืนล่วงผ่านความหนาวเหน็บ
หนาวจนเก็บไว้ซึ่งความอ่อนล้า
ปล่อยใจจมทุกข์เศร้าเข้าอุรา
ปล่อยน้ำตาอ่อนล้ามายาใจ
10 กรกฎาคม 2551 21:36 น.
แม่มดใจร้าย
เหนื่อยก็พัก
หนักก็วาง
หยุดซะบ้าง
หว่างทางเดิน
ยามเหนื่อยล้า
ถ้าเผชิญ
ทุกข์หนักเกิน
เชิญพักใจ
เตือนใจตน
ทุกข์หม่นไหม้
เรื่องราวใด
ใจต้องทน
เจอเรื่องร้อน
ใจผ่อนปรน
ยามสับสน
ทนผ่านไป
7 กรกฎาคม 2551 19:52 น.
แม่มดใจร้าย
จะฝนตกแดดออกบอกไม่ได้
คงปั่นไปตามฝันในวันหวาน
ระยะทางแม้นไกลและยาวนาน
แต่หว่างทางมากมีสิ่งยลยิน
หนึ่งน้ำใจมากล้นคนร่วมโลก
แม้นทุกข์โศกมากมีก็สุดสิ้น
หว่างทางปั่นรอยยิ้มชื่นชีวิน
มิตรทั้งสิ้นร่วมถิ่นแผ่นดินทอง
ธรรมชาติรอคนปั่นรถผ่าน
จะเบิกบาน ฤๅ แดดแผดเผาหมอง
ห้ากิโลแรกเริ่มประเดิมลอง
มาเถิดผองมวลมิตรสนิทเรา
หยุดปั่นรถปลูกป่าคราโลกร้อน
ชายเลนต้องเล่นโคลนมิอับเฉา
เรียนรู้เรื่องธรรมชาติที่บรรเทา
ช่วยเหลือเราจากภัยอันตราย
ระยะทางปั่นต่อคงพอไหว
อีกยี่สิบปั่นไปอย่าร้องหวาย
ธรรมชาติรอยลอีกมากมาย
ปั่น..ปั่นไปสู่ทะเลเฮเถอะเรา
เอาเถอะหนาหลับก่อนขอผ่อนพัก
พรุ่งนี้จักมีแรงแข่งกับเขา
ปั่น..ปั่นต่ออีกหนอมวลมิตรเรา
รีบปั่นเข้านิดหน่อยอย่าร้องโห
6 กรกฎาคม 2551 22:44 น.
แม่มดใจร้าย
หวาดกลัวนักรักกะล่อนตอนเหงาเหงา
ทำใครเศร้ามากมายร้ายนักหนา
ตอนเธอเหงาใครเฝ้าอยู่ทุกครา
หายเหงามาใครบ้าอยู่คนเดียว
รักกะล่อนตอนเหงาทำเศร้าหลาย
ล้วนทำร้ายหัวใจให้แห้งเหี่ยว
เธอหายเหงาใครเศร้าอยู่ดายเดียว
ใจเปล่าเปลี่ยวเหี่ยวเฉาเศร้าเหลือใจ
รักกะล่อนตอนเหงาทำเศร้าโศก
ทำให้โลกของใครต้องหม่นไหม้
ความรู้สึกของใครต้องเฉาไป
รู้บ้างมั้ยหัวใจกะล่อนจัง
4 กรกฎาคม 2551 20:02 น.
แม่มดใจร้าย
ยามฝนตกใจเศร้าเหงาหมองหม่น
ใครบางคนคิดถึงกันหรือไม่
ยามฝนตกหมองเศร้าเหงาหัวใจ
รู้หรือไม่ว่าใจคิดถึงเธอ
เสียงฟ้าร้องเสียงฝนกร่นกระหน่ำ
เหมือนตอกย้ำหัวใจจนพร่ำเพ้อ
อดีตกาลผันผ่านยังละเมอ
คิดถึงเธอยามฝนหล่นร่วงริน
ยามฝนตกคิดถึงกันหรือไม่
ฤๅ ว่าใจมิเคยได้ถวิล
เสียงฝนหลั่งฟ้าร้องน้ำตาริน
ฤๅ มิยินว่าใจใครคร่ำครวญ