ชาติที่แล้วฉันทำกรรมอันใด ชาตินี้ถึงได้มีรักมักผิดหวัง ถูกทอดทิ้งหดหู่อยู่ลำพัง ทั้งที่รักจริงใจเสมอมา ไฉนเลยจะรู้จักรักสุขสม กลับต้องทุกข์ระทมเจ็บปวดปร่า ชีวิตที่เหลือมีแต่ดอกน้ำตา ผลิร่วงลงอย่างช้าช้าอยู่ทุกวัน จะมีไหมนางแก้วในชาตินี้ มอบรักที่ซื่อสัตย์ไม่แปรผัน อยู่เคียงบ่าเคียงไหล่ไม่ทิ้งกัน เป็นรักแท้คงมั่นชั่วชีวา ก็ได้แต่หวังในห้วงคำนึง จึ่งอธิษฐานกับพระพุทธไว้ว่า แม้นชาตินี้ถูกทอดทิ้งทุกข์ทรมา เกิดชาติหน้าขออย่าอาภัพรัก