10 พฤศจิกายน 2549 12:04 น.
แมวคราว
กอดเสากลมนมสวยย้วยสะโพก
เย้ายวนโยกยั่วเย้ากระเส่าส่าย
จะเอ็นดูโคโยตี้สักกี่ชาย
ล้วนแต่หมายคลึงเคล้าเต้าตึงเต็ม
เงาราตรีทอดทับจับเรือนร่าง
เวทีกว้างสาดแสงสีดนตรีเข้ม
เคล้าสายตาล่าเหยื่อเพื่อแทะเล็ม
คอยเติมเต็มต่อมกระหายคลายอารมณ์
ยามแย้มยิ้มพริ้มเผยอเผลอเลียปาก
น้ำลายอยากไหลเจือเหลือจะข่ม
มองเรียวขากลึงเกลาเบียดเสากลม
ฉุดเลือดลมฉีดพล่านซ่านกายา
มาเถิดหนู..โคโยตี้มีทิปให้
มานั่งใกล้ผ่อนพักบนตักป๋า
เฒ่าหัวงูผู้ใจดีออกลีลา
เดี๋ยว..ขอเติมไวอากร้าสี่ห้ากำ
อนิจจังสังขารการกำหนัด
ทุกส่ำสัตว์ออกล่าเหยื่อเพื่อขย้ำ
เติมปากท้องอิ่มเต็มที่ไม่กี่คำ
เติมหลุมดำภายในใจ..ไม่เคยเต็ม..
9 พฤศจิกายน 2549 14:09 น.
แมวคราว
ฉันไม่ใช่คนดี..อย่างที่หวัง
หรือพร้อมพรั่งเงินทองกองเสนอ
อาจไม่เหมือนใครใครที่ได้เจอ
หรืออาจเซ่อเซอะบ้างอย่างที่เป็น
ฉันบางทีงี่เง่า..และเขลาขลาด
ไม่ฉลาดเลิศเลอให้เธอเห็น
อาจรับอารมณ์ได้อย่างใจเย็น
หรืออาจเป็นไฟฟอนร้อนปานกัน
ฉันก็แค่ปุถุชน..เพียงคนหนึ่ง
เป็นสิ่งซึ่งสัมผัสได้ใช่ความฝัน
ที่เธอเห็นเป็นจริงทุกสิ่งอัน
ฉันสำคัญสักแค่ไหนในใจเธอ
แม้นไม่สบอารมณ์สมประสงค์
เธอก็คงทิ้งไป..ได้เสมอ
ฉันสิเศร้าร้าวรอนนอนละเมอ
เพราะรักเธอมากมาก..ยากตัดใจ.
เพียงแค่คิดผิดกัน..เท่านั้นหรือ
ก็ยึดถือว่าเราต่างทางวิสัย
หรือปรับตัวเข้าหากันมันเหนื่อยไป
หรือมีใครสุดแสนดีที่หมายปอง
ฉันยินดีเดินไป..อย่างใจร้าว
แต่ละก้าวปูทางด้วยหมางหมอง
เตือนตัวเองซ้ำซ้ำอย่าลำพอง
อาจเป็นรองรักใคร..ไร้ตัวตน.
3 พฤศจิกายน 2549 11:32 น.
แมวคราว
นั่งรถทัวร์...มาเดี่ยว..ใช่เที่ยวท่อง
แววตาหมอง...เหม่อไกล..ไปถึงบ้าน
ยินข่าวพ่อ...ลื่นล้ม..ทรุดซมซาน
รีบกลับบ้าน...มาหาพ่อ..ที่รอคอย..
แปดสิบปี..แล้วหนอ..พ่อของลูก
รักพันผูก...เฝ้าดูแล..แต่ตัวจ้อย
เมื่อตรองตรึก..รำลึกมา..นั่งตาลอย
สายฝนปรอย..ริมหน้าต่าง...ช่างเยียบเย็น
เห็นภาพพ่อ...เมื่อครั้ง.ยังหนุ่มแน่น
เคยจูงแขน..ลูกยา..พาเที่ยวเล่น
ขึ้นขี่คอ...พออยู่กิน..สิ้นลำเค็ญ
พ่อใจเย็น...ยามลูกดื้อ..และถือดี
พ่อทำงาน..ทุกเมื่อ..เพื่อลูกรัก
คอยฟูมฟัก...แม้อาบเหงื่อ..เหนื่อยเหลือที่
ยามลูกร้อน...พ่อร้อนด้วย..ช่วยพัดวี
ทุกความดี...ลูกยึดมั่น...กตัญญู
ก้มกราบพ่อ...พอบอกว่า...ลูกมาถึง
เพียงคำหนึ่ง...แสนซึ้งใจ....ก้องในหู
พ่อไม่เห็น..เป็นอะไร..ใยมาดู
น้ำตาพรู....สงสารพ่อ...ขอแทนคุณ..
2 พฤศจิกายน 2549 15:31 น.
แมวคราว
ปากเปิดอ้าว่า..อ้ำ..รับคำป้อน
ค่อยเสือกช้อนแผ่วเบาเข้าปากพ่อ
ผ้ารองรับซับน้ำลายหลายครารอ
กลืนลงคอจ่อป้อนช้อนต่อไป
มองพ่อคราเคี้ยวข้าวร้าวในอก
เรี่ยวแรงตกเฒ่าชราน้ำตาไหล
ยามเจ็บป่วยจะหันหน้าไปหาใคร
ลูกอยู่ไกลเกินการณ์นานจึงมา
นึกพ่อเคยป้อนข้าวคราวลูกเล็ก
ประสาเด็กร้องอ้ำ..หม่ำภักษา
เช้าวิ่งเล่นเย็นสนุกสุขอุรา
ผู้บิดาอยู่ข้างไม่ห่างไกล
มาบัดนี้เมื่อบิดาชราแล้ว
คราวลูกแก้วคอยเฝ้าเอาใจใส่
ขอพ่อจงสุขกายสบายใจ..
ลูกขอใช้สองแขน..ทดแทนคุณ..
2 พฤศจิกายน 2549 10:22 น.
แมวคราว
จับมือน้อยเนียนนุ่มมากุมแน่น
สายรักแล่นล้นใจใช่ไผลเผลอ
พลันอุ่นอาบซาบซ่านหวานละเมอ
รักล้นเอ่อจากใจไปสู่มือ
มองนิ้วน้อยเรียวขาวราวสลัก
งามน่ารักแสนดีกระนี้หรือ
เคยล้มลุกทุกข์ทนคนร่ำลือ
ก็ได้มือคู่น้อยคอยดูแล
จะสุขทุกข์เพียงไหนไม่เคยห่าง
อยู่เคียงข้างเช้าค่ำแม้ย่ำแย่
เฝ้าประโลมปลอบใจไม่ผันแปร
ซึ้งใจแท้ด้วยรักและภักดี
จุมพิตมือคู่น้อยอยู่อ้อยอิ่ง
รักยอดหญิงดวงมาลย์หวานใจพี่
รักน้ำใจเมตตาเอื้ออารีย์
รักมือนี้รักมั่น..นิรันดร
หน้าส่วนตัว
1106
