5 กันยายน 2549 10:05 น.

ละคร..หนีโรง..

แมวคราว

หากโลกนี้..คือละคร..ยอกย้อนนัก 
ทั้งตัวหลัก..ตัวรอง..มองผาดเผิน 
มีบทรักบทโศก..วิโยคเกิน 
คงเพลิดเพลิน..นั่งดู..ไม่รู้ทุกข์ 

ทั้งบทบาท..บนฉาก..ก็หลากหลาย 
บ้างล้มตาย..บ้างอยู่ดี..และมีสุข 
บ้างสมหวัง..บ้างซานซม.บ้างล้มลุก 
คงสนุก..สุขใจ..คนได้ดู.. 

สวมหน้ากาก..ตามบท..กำหนดไว้ 
ยิ้มละไม..แต่เบื้องหลัง..ยังหดหู่ 
ยิ่งบทรัก...เร้าใจ..ให้ชื่นชู 
คนบางผู้..เสแสร้งได้..ไม่ลังเล.. 

คงไม่ใช่..ตัวฉัน..เป็นมั่นเหมาะ 
รักจำเพาะ..เกิดจากใจ..ใช่ด้วยเล่ห์ 
จึงเมื่อพลาด..เมื่อพลัด..ซานซัดเซ 
ด้วยทุ่มเท..ทุกสิ่ง..อย่างจริงใจ 

เป็นพระรอง..เป็นตัวร้าย..มาหลายฉาก 
เพราะเขาลาก..ตามบทเขา..เราหม่นไหม้ 
เขาถนัด..การละคร..เราอ่อนใจ 
จึงลาไกล...ไม่ตามห่วง..ทวงค่าตัว.. 

หลอกตัวเอง..กันต่อไป..ใครอยากหลอก 
เชิญย้อนยอก...กันต่อไป..ไม่อยากมั่ว 
สุขเม็ดทราย...ทุกข์ภูเขา..ไม่เอา..กลัว... 
ใจระรัว..เร่งเร้า..อยากเผาโรง.....				
4 กันยายน 2549 13:53 น.

ดอกไม้..บนหลุมศพ

แมวคราว

ต้นไม้หนึ่ง..ซึ่งปกคลุม..บนหลุมศพ 
ใครใครพบ...ก็ต้อง..เหลียวมองหา 
ผลิดอกหวาน...ก้านไหว..ล้อสายตา.. 
ยิ่งลมพา..พัดเกสร..ขจรขจาย.. 

ใต้แผ่นดิน..หยั่งรากตรึง..ซึ่งอศุภ 
เปื่อยแหลกยุบ...เป็นอาหาร..สำราญหลาย.. 
ชูช่อเด่น..สง่างาม..บนความตาย.. 
โอ้เสียดาย....ดอกไม้ผู้..ไม่รู้ตน.. 

ฉุดตัวเอง....สู่ทางฝัน...กั้นระดับ.. 
ไม่ยอมรับ..ในสิ่งที่..มีเหตุผล.. 
เหยียบย่ำกัน..อยู่ได้..หนอใจคน 
เพราะอดทน...จึงสู้เฉย...ปล่อยเลยไป.. 

ยกตัวเอง..ว่าแสนดี..เป็นที่สุด.. 
แล้วยังฉุด..คนอื่นต่ำ..ทำไปได้ 
ฉันกลายเป็น...เครื่องมือ..เธอหรือไร.. 
ละอายใจ..บ้างหรือเปล่า..เท่าที่ทำ 

เชิญเถิดดอก..ไม้งาม...บนความพ่าย.. 
ฉันล้มตาย...สมกับที่..เธอยีย่ำ.. 
เชิญชูกลีบ...หยาบกระด้าง..ปนด่างดำ.. 
หวังเวรกรรม...ฉีกกระชาก..หน้ากากเธอ....				
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟแมวคราว
Lovings  แมวคราว เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟแมวคราว
Lovings  แมวคราว เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟแมวคราว
Lovings  แมวคราว เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงแมวคราว