5 กันยายน 2549 10:05 น.
แมวคราว
หากโลกนี้..คือละคร..ยอกย้อนนัก
ทั้งตัวหลัก..ตัวรอง..มองผาดเผิน
มีบทรักบทโศก..วิโยคเกิน
คงเพลิดเพลิน..นั่งดู..ไม่รู้ทุกข์
ทั้งบทบาท..บนฉาก..ก็หลากหลาย
บ้างล้มตาย..บ้างอยู่ดี..และมีสุข
บ้างสมหวัง..บ้างซานซม.บ้างล้มลุก
คงสนุก..สุขใจ..คนได้ดู..
สวมหน้ากาก..ตามบท..กำหนดไว้
ยิ้มละไม..แต่เบื้องหลัง..ยังหดหู่
ยิ่งบทรัก...เร้าใจ..ให้ชื่นชู
คนบางผู้..เสแสร้งได้..ไม่ลังเล..
คงไม่ใช่..ตัวฉัน..เป็นมั่นเหมาะ
รักจำเพาะ..เกิดจากใจ..ใช่ด้วยเล่ห์
จึงเมื่อพลาด..เมื่อพลัด..ซานซัดเซ
ด้วยทุ่มเท..ทุกสิ่ง..อย่างจริงใจ
เป็นพระรอง..เป็นตัวร้าย..มาหลายฉาก
เพราะเขาลาก..ตามบทเขา..เราหม่นไหม้
เขาถนัด..การละคร..เราอ่อนใจ
จึงลาไกล...ไม่ตามห่วง..ทวงค่าตัว..
หลอกตัวเอง..กันต่อไป..ใครอยากหลอก
เชิญย้อนยอก...กันต่อไป..ไม่อยากมั่ว
สุขเม็ดทราย...ทุกข์ภูเขา..ไม่เอา..กลัว...
ใจระรัว..เร่งเร้า..อยากเผาโรง.....
4 กันยายน 2549 13:53 น.
แมวคราว
ต้นไม้หนึ่ง..ซึ่งปกคลุม..บนหลุมศพ
ใครใครพบ...ก็ต้อง..เหลียวมองหา
ผลิดอกหวาน...ก้านไหว..ล้อสายตา..
ยิ่งลมพา..พัดเกสร..ขจรขจาย..
ใต้แผ่นดิน..หยั่งรากตรึง..ซึ่งอศุภ
เปื่อยแหลกยุบ...เป็นอาหาร..สำราญหลาย..
ชูช่อเด่น..สง่างาม..บนความตาย..
โอ้เสียดาย....ดอกไม้ผู้..ไม่รู้ตน..
ฉุดตัวเอง....สู่ทางฝัน...กั้นระดับ..
ไม่ยอมรับ..ในสิ่งที่..มีเหตุผล..
เหยียบย่ำกัน..อยู่ได้..หนอใจคน
เพราะอดทน...จึงสู้เฉย...ปล่อยเลยไป..
ยกตัวเอง..ว่าแสนดี..เป็นที่สุด..
แล้วยังฉุด..คนอื่นต่ำ..ทำไปได้
ฉันกลายเป็น...เครื่องมือ..เธอหรือไร..
ละอายใจ..บ้างหรือเปล่า..เท่าที่ทำ
เชิญเถิดดอก..ไม้งาม...บนความพ่าย..
ฉันล้มตาย...สมกับที่..เธอยีย่ำ..
เชิญชูกลีบ...หยาบกระด้าง..ปนด่างดำ..
หวังเวรกรรม...ฉีกกระชาก..หน้ากากเธอ....
หน้าส่วนตัว
1193
