"เมื่อฝนโปรย" (Facebook3)

แมงกุ๊ดจี่

"คนที่ใช่"
และ....
"คนพิเศษ"

หากได้ฟังคำเหล่านี้
คุณรู้สึกอย่างไร?   แน่ใจในความสัมพันธ์ที่เป็นไหม?
มั่นคงในความรู้สึกไหม?  

ทุกอย่างบนโลกใบนี้
ต้องใช้เวลาดำเนินเรื่องราวของการใช้ชีวิต
เพื่อหาคำตอบให้กับแต่ละชีวิต  แตกต่างกันไปตามวิถี

หากมีใครสักคน
เอ่ยกับคุณว่า "คุณนี่แหล่ะใช่"   คุณควรจะดีใจไหม?
และคุณควรจะมั่นใจ  มั่นคงในความรู้สึกหรือไม่...


อะไรคือคุณสมบัติสำหรับเขาที่เหมาว่า...
คุณเป็น "คนที่ใช่"    ในความหมายของคำว่า "ใช่"  และ "ไม่ใช่"  เคยสงสัยมั้ย?

"ใช่"  คือมั่นใจและแน่นอน
"ไม่ใช่"  คือหมดความหมายไม่มีอะไรให้น่าติดตาม
ข้อความข้างบนคือสิ่งที่ฉันเออออเอาเองว่ามันเป็นเช่นนั้น


"พิเศษ"  คำนี้
ฟังดูมีความหมายสำหรับความสัมพันธ์ในลักษณะของชาย-หญิง
มันเป็นคำที่ผู้ชายเจ้าชู้ใช้กับผู้หญิงหัวอ่อน (แต่ก็ใช้ได้ผลเกือบจะกับทุกคนนะ T__T)
"พิเศษ"  คำนี้จะคงอยู่ได้ตราบเท่าที่ความต้องการและความท้าทายในชีวิตยังมีอยู่
แต่ถ้าสิ่งที่เป็นแรงกระตุ้มหมดลง  ก็คงเปลี่ยนเป็น "ธรรมดา" ผันไปกาลตามกระแสโลก
หรือตามวัฏสงสาร   ไม่มีอะไรเที่ยงแท้  แน่นอน...   


แต่สำหรับผู้หญิงแบบฉัน  ฉันอยากใช้คำนี้มากกว่า
"ไม่แน่ใจ"   ไม่ว่าจะเป็นในแบบที่คุณคิดว่า "ใช่" หรือ "พิเศษ"


ยอมรับว่าการที่ได้รับฟังคำว่า "คุณคือคนพิเศษ"   มันทำให้หัวใจฟองโตนะ
แต่ทว่า...ข้างในกับไม่มั่นคง "ไม่ใช่"  และ "ไม่แน่ใจ"  
กลับคิดว่าสิ่งที่บอกออกมาต้อง "ไม่ใช่" แน่ๆ   ไม่ใช่ความจริงจากหัวใจคุณ


หรือฉันขลาดกลัวเกินไปกับการที่จะรักใครสักคน
และเปิดรับสักคนให้มีอิทธิพลต่อชีวิต  
แต่ทุกอย่างแม้ว่าใครหรืออะไรจะผ่านเข้ามา
ก็ไม่ใช่คำตอบทั้งหมดของชีวิตอยู่ดี...

***********************************************

วรินทร์...
มองสายฝนโปรยปรายเรียงเส้นไม่ขาดสาย
พายุเข้าทำให้ฝนตกข้ามวันข้ามคืน อากาศทำให้หัวใจเบาล่องไป
อีกทั้งบรรยากาศก็เป็นใจให้บินท่องออกไปนอกกระจกบานใส
เฝ้าดูความรู้สึกลึกลึกในใจ  เฝ้าดูความคิดที่ผันไปทุกวินาทีของชีวิต


ภวัตร...
มองสายฝนโปรยบนยอดตึกสูงลิ้ว
เขาเหม่อลอยออกไปกับสายฝนโปรยปรายที่พาดผ่านสายรุ้ง
ท่ามกลางเมืองกรุงมีแต่ตึกสูง  เขามองเหม่อไปเห็นชั้นบรรยากาศที่ดูขมุกขมัว  
บรรยายกาศพาไปให้เขาคิดถึงหญิงสาว  ที่มีใบหน้างามเก๋  ดูเรีบยง่าย
แต่ความคิดของเขาต้องสะดุด  เมื่อภาพที่ชัดเจนในทรงจำ
เป็นภาพหญิงสาวที่งามเก๋  ฉายแววตาเมินเฉย ใบหน้ามนนิ่งเงียบ...

เมื่อเขาเอ่ยคำว่า "วรินทร์คุณคือคนพิเศษ"  ทันทีที่ประโยชน์นั้นจบลง
มีแต่ความเงียบงันเพราะสิ่งที่ได้รับและรู้สึกตรงหน้า
กลับกลายเป็นความเมินเฉย  เขาอ่านหญิงสาวไม่ออกจริงๆ ว่าหล่อนคิดอะไร?


ภวัตรดึงตัวเองตึ่นจากภวังค์  ที่ล่องลอยไปกับบรรยากาศชวนเหม่อนั้น
เขามองโทรศัพท์ที่ถืออยู่ในมือ  พร้อมความคิดที่ขัดแย้งกับใจว่าควรโทร. ไปหา
 หรือปล่อยเฉยให้ทุกสิ่งล่วงเลยไป



สายฝนโปรยโหยหวนในส่วนลึก
เพ้อรำลึกถึงเขาคอยเฝ้า  "ห่วง"
มีบ้างไหมเหมือนกันหวาดหวั่นทรวง
ในทุกช่วง...ลมโชยฝนโปรยมา...

ถูกความเหงารุมเร้าเข้าข่มเหง
ผ่านบทเพลงสายฝนปนเว้ว้า
คิดหวั่นไหวคำนึงถูกตรึงตรา
พร่ำเพรียกหาหนึ่งเดียวหวังเกี่ยวพัน...


"คนพิเศษ" เปลี่ยนมาจาก "คนธรรมดา" 
จะคงอยู่ตราบนานเท่าที่อีกใจรู้สึก....ไม่รู้เมื่อใด

"คนธรรมดา" เปลี่ยนจาก "คนพิเศษ"
และในสักวันก็ต้องกลับมาเป็น "คนธรรมดา"   ตามธรรมชาติ