บ า ง เ ว ล า....

แมงกุ๊ดจี่

....ฉันหยิบสมุดบันทึกเล่มสีฟ้าสวย  
ที่ได้รับเป็นของขวัญวันเกิด จากพี่สาวคนหนึ่ง
ฉันค่อย  ๆ  เปิดมันไปทีละหน้า ๆ  เพื่อหาหน้าที่ฉันบันทึกไว้  เมื่อเดือนที่แล้ว...

...ฉันพบหน้าที่บันทึก  ความรู้สึกที่แสนพิเศษไว้
การได้พบเขา   เป็นสิ่งที่พิเศษ  ที่ฉันคิดว่าใช่  มันคือความพิเศษ
หน้านี้ฉันไม่ได้วาด  หรือขีด  ลากลายเส้นใด ๆ ลงไป   หน้ากระดาษยังคงไร้น้ำหมึก
แต่มีสิ่งที่ฉันบันทึกไว้นั้นเป็น "ดอกกุหลาบสีขาว"   หนึ่งดอก  ฉันได้รับมาจากเขา
แล้วก็ทับในสมุดบันทึกไว้อย่างนั้น  

ดอกกุหลาบที่ยังคงคุณค่างดงามว่าเป็นกุหลาบ  แต่สีของดอกเปลี่ยนไป
จากสีขาวกลายเป็นสีน้ำตาล   กิ่งก้านเป็นสีน้ำตาล  ใบยังคงเป็นสีเขียวแต่ไม่เข้ม
เหมือนแรกที่ได้รับมา...

"กุหลาบ"   ดอกนี้ทำให้ฉันคิดถึงใบหน้าที่แย้มยิ้มอ่อนโยน
แววตาที่แสดงความใจดี  ปราณี  ต่อคนที่อยู่ตรงหน้า  ทำให้หัวใจของฉันเต้นผิดจังหวะไป

เมื่อวานครบหนึ่งเดือนพอดี...
นับจากวันนั้น   และวันนี้ทำให้ฉันได้มาเปิดบันทึกเล่มสวย...อีกครั้ง
ฉันไม่ได้บันทึกใด ๆ  ลงไป   เป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้ว...

วันนี้ฉันมีนัดกับเจ้าของ  "กุหลาบ"  ดอกนี้
เป็นเหตุผลที่ทำให้ฉัน   กลับมาเปิดสมุดเล่มนี้อีกครั้งหนึ่ง
การที่ได้พบเขา  เป็นเรื่องดี  เป็นสิ่งที่พิเศษ   แต่หัวใจฉันกลับปวดร้าวเหลือเกิน...
ฉันจึงเลือกที่จะจดบันทึกไว้ในหัวใจ  ตลอดไป...



"เวลาสิบกว่าปี  พี่ไม่คิดลืมเราเลยนะ"    เสียงทุ่มนุ่มคุ้นหู
แววตาที่จ้องมองมาทำให้รู้ว่าสิ่งที่เขาพูดมันจริง    แต่หัวใจข้างในมันปวดร้าว
ปนกันความยินดีที่ได้ยิน   แต่ว่าความปวดร้าวกลับมากยิ่งกว่าหลายเท่านัก


แววตานั้น  ยังคงตราไว้ในทรงจำ...
ไม่มีวันเลือนไปได้จากความรู้สึกในใจนี้...แม้จะปวดร้าวเมื่อนึกย้อนไปในบางช่วงเวลา


ฉันมาถึงที่นัดหมายนานแล้ว  โดยการมาส่งของเพื่อนสาว...
แล้วหล่อนก็ปล่อยฉันไว้   กับความสับสนที่ประดังเข้ามาในความรู้สึกนึกคิด
"บ้ า น ฟ้ าโ ป่ ร ง"   ที่ที่ได้นัดพบเสมอ   ยามที่หัวใจสองเรียกร้องนำพา...
สองใจต่างรู้สึกตรงกันว่าที่แห่งนี้  ทำให้สองหัวใจจรรโลงได้โดยไม่มีเงื่อนไขใด ๆ

ฉันค่อย ๆ  เดินเข้ามาในร้านกาแฟ  ที่แสนคุ้นเคยและประทับใจแห่งนี้
นานมากหลายวันที่ไม่ได้มาที่นี่...  วันนี้นับว่าพิเศษ... การที่ได้มาที่แห่งนี้อีกครั้ง

บริกรเดินเข้ามาถามว่าฉันจะสั่งอะไร?
ฉันตอบเลี่ยงไปว่าขอนั่งก่อน  แล้วจะเดินมาสั่งทีหลัง...

มุมเดิมที่เราคุ้นเคย   วันนี้ไม่มีใครมานั่ง  เหมือนเขารู้ว่าที่ตรงนี้สำหรับสองหัวใจ
ที่นับนานแสนกว่าจะได้มานั่ง  วันนี้จึงพิเศษ  เหมือนว่างไว้    แต่ทุกครั้งฉันก็จะรู้ที่หลังว่า
มีใครจองไว้ก่อนหน้านี้แล้ว...

วันนี้ก็คงเช่นเดิม...
ฉันนั่งรอ  มองสวนที่จัดไว้เพื่อข้ามเวลา  พลอยทำให้หัวใจสดชื่นไปด้วย...เบิกบานดีจัง
สักพักมีมืออุ่น ๆ  มาแตะที่บ่า   ฉันหันมองใบหน้าที่ใจดี  และแสนอ่อนโยนนั้น...
เขายิ้มรับพร้อมกับ  เอ่ยทักทาย "ว่าไงเด็กขี้โรค...หายดีหรือยัง"  เขายิ้มให้พร้อมใช้มืออีกข้าง
มาจับที่กลางกระหม่อม...แล้วยี้มันอย่างเบามือ...
"ดีขึ้นมากแล้วค่ะ"  แล้วขว้างค้อน  ไปวงใหญ่ 
"คนไข้แรงเยอะ  ยกค้อนวงเบอเร้อ.."  พูดจบพร้อมกับเสียงหัวเราะ   ชอบใจ
ฉันนั่งยิ้มปนเขิล  กับแววตาที่มองมาด้วยความเอ็นดู  และห่วงใย

"วันนี้พี่ปรัชญ์  ว่างหรือค่ะ"   ฉันเอ่ยถาม
"ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างหรอกจ๊ะ   แต่อยากเจอเรา" เขายิ้ม  พร้อมทำหน้าไม่ยี่หระ แล้วยักไหล่
"หือ...มีอะไรหรือเปล่าค่ะ  ก็เราคุยกันประจำนี่ค่ะ"  ฉันบอกเขาไป  เพราะเราเลือกที่จะคุยเมลล์
ดีกว่าคุยโทรศัพท์   เพราะนี่เป็นข้อตกลงระหว่างกัน...

"ก็พอดีวันนี้มีโอกาสมาที่นี่ด้วย   เลยอยากเจอไง ไม่ดีใจเหรอ?"  เขามองหน้า
"ดีใจค่ะ  ดีใจมาก  มากที่สุดด้วยค่ะ "ฉันจ้องมองแววตาที่อ่อนโยนนั้น  เขายิ้มด้วยความพอใจ
"เป็นไงบ้าง   เดือนนึงแล้วนะที่ไม่เจอกัน  อาการเป็นไงบ้าง"  เขามองหน้า
"ก็ดีแล้วค่ะช่วงนี้  อาการก็เกือบจะหายดีแล้ว"  ฉันยิ้ม..
"เกือบเองเหรอ?  อืม...ไหนดูสิ "เขามองหน้าพร้อมกับส่งสัญญาณให้ลุกยืน
"ไม่ดีกว่าค่ะ   ดีขึ้นแล้วก็ดีขึ้นสิคะ  ไม่งั้นจะมานี่ไม่ได้หรอก"  ฉันตอบกลับไป
"อืม..ใช่  ขอโทษนะที่ไปรับไม่ได้ " เขาส่งยิ้มแสดงให้รู้ว่าเป็นความผิดของเขา
"ข้อตกลงระหว่างเรา  ก็ต้องรักษาไว้สิค่ะ  อย่าคิดมากเลยนะค่ะ" คงผ่อนคลายได้บ้าง
"รอแป๊บนะ  เดี๋ยวพี่มานะ" แล้วเขาก็ลุกเดินออกไป..

ฉันไม่รู้ว่าความรู้สึกที่เป็นตอนนี้มันเป็นความรู้สึกแบบไหนแน่
เจ็บปวดนะ  แต่ก็รู้สึกดี   แต่ทำไมมันจึงเหมือนทรมานยังไงไม่รู้..."ขอโทษ"
ฉันคนนี้ไม่ดีพอสำหรับผู้ชายดีดี  คนนี้หรอก   คงเป็นได้แค่น้องที่ดี  เพื่อนที่ดีเท่านั้นเอง
ยิ่งเขาดีเท่าไหร่ใจฉันยิ่งเจ็บปวด   ทรมานจัง...  

"รอนานมั้ย? " เขาเดินมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ใจดี...
ฉันยิ้มรับ "ไม่ค่ะ "   แต่แล้วเหมือนถูกแทงทิ่มตรงลิ่มหัวใจ...
"วันนี้มาเยี่ยมคนป่วย   มีของขวัญจะให้ด้วย"  เขายื่นกล่องสี่เหลี่ยมสีฟ้ามาตรงหน้า
ฉันได้แต่ยิ้ม  แต่ในใจทำไมเจ็บจังก็ไม่รู้   "ขอบคุณค่ะ  พี่ปรัชญ์"  น้ำตาซึมเชียว...
"ชอบมั้ย  ชอบไม่ชอบบอกได้นะ"  เขายิ้มส่งมาพร้อมสายตาหวั่น ๆ
"ชอบค่ะ  ขอบคุณพี่ปรัชญ์ค่ะ"  ข้างในกล่องเป็นสร้อยทองคำขาวเส้นเล็ก ๆ
มีจี้รูปเต่าตัวเล็ก ๆ  ฉันมองหน้าเขา  แล้วยิ้มน้อย ๆ  เพราะประทับใจจริงๆ  
"เต่า  ให้เต่าเพราะจะได้อายุยืน"  เขายิ้มแล้วหัวเราะออกมา
"หือ...จะให้อยู่จนแก่เลยหรือค่ะ "  คำพูดของฉันเหมือนน้อยใจนิด ๆ
"ก็ดีไง  อายุยืนจะได้อยู่นาน ๆ  ไม่ดีเหรอ"  เขาตอบพร้อมรอยยิ้ม
"อยู่นาน  ก็เจ็บนานนี่ค่ะ"  ฉันเผลอพูดออกไปได้ไงนี้  ทำเอาเขาเงียบอยู่พักใหญ่

เขาจึงทำลายความเงียบนั้นซะเอง...
"แล้วจะไปหาหมออีกเมื่อไหร่  หมอนัดไหม?" เขาถามกลับ
ฉันมองหน้า แล้วตอบกลับไป "ค่ะ  หมอนัดวันอังคารที่จะถึงนี้"  ฉันยิ้มน้อยๆ
"เจ็บมั้ยเวลาฝังเข็ม  คงไม่เจ็บเน๊อะ  เราเก่งออกนี่"  เขาพูดยิ้ม ๆ
"เหมือนมดกัดเลยค่ะ  ติ๊สเดียว"   ฉันยิ้ม...
"เราไปเดินเล่นที่สวนกันดีกว่านะ  จะได้ไปเดินบนสะพานไง"  เขายิ้ม
"สะพาน..."  ฉันมองหน้าเขานิ่ง
"ก็สะพานไง   ปะไปกันเถอะเดี๋ยวจะเย็นมาก"  เขาบอกพลางเอามือมาจูงมือไป
"ทำเป็นเด็กอีกแล้ว  คนแก่"  ฉันยิ้ม ๆ
เขาหันมามองค้อนวงเบอเร้อ...ใส่  แล้วก็ยิ้ม...


= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =




บางสิ่งเพียงเท่านี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับบางหัวใจ...
แต่ในบางครั้งบางหัวใจก็แสนจะเจ็บปวดกับสิ่งที่เป็นอยู่...
หัวใจบางหัวใจ   เคยพอมั้ยนะกับสิ่งที่เป็น  สิ่งที่ได้รับ...
หากแม้นการรับนั้นจะมากกว่า   ฤา  มีมากเกินไป  เกินจำเป็นเสียอีก...

อยากเขียนอะไรให้ตัวเองมีความสุข  แต่สุขท้ายก็ไม่สุขทุกที
กลายเป็นว่าจะสุกแล้ว  ถูกความเจ็บปวดเผาจนสุก  จวนจะกลายเป็นเถ้าธุลีแล้ว...
จินตนาการ   พร้อมกับเพ้อฝันปนเปกันไป  บางครั้งหัวใจก็แยกไม่ออกว่าเป็นเรื่องจริง
หรือความฝันกันแน่  ที่แน่ ๆ   หัวใจหนึ่งมีรัก  แต่ว่ารักนั้นใยว่างเปล่าหนอ? 

นิ่งหลับตาฝันสักครู่  เผื่อว่าจะฝันเห็นสิ่งสวยงามในชีวิต  แล้วจะไม่ตื่นมาอีกเลย...