การรอคอย..

แมงกุ๊ดจี่

วันนี้...เป็นอีกวันที่ฉันพอใจ...
บรรยากาศครึ้ม   อากาศหนาว  ลมเย็น  ฝนพรำ...
นั่งทำงาน   ทำงานแต่ก็เผลอลอบมองออกไปนอกบานกระจก
หน้าต่างบานใส  ที่มองเห็นสายฝนเรียงเส้นสวย...

อารมณ์เตลิดออกไปถึงไหนไหนเสียแล้ว
"เหงา"   เป็นความรู้สึกที่ละมุนนะ  ละเอียดอ่อนด้วยล่ะ
ยังไง  คุณคงงง  กันแล้ว   ความเหงาเป็นช่วงเวลาที่เราอยู่คนเดียว
เรามักปล่อยความคิดล่องลอยออกไปนอกกรอบ  ในชีวิตที่กำลังดำเนินไป

สิ่งหนึ่งที่ฉัน "เชื่อ"   เชื่อมั่นมากด้วย
มีหลายคน   หลายหัวใจ  ที่ตอนนี้ก็คงไม่ต่างจากฉัน
แต่เหตุและผลคงต่างออกไป  แล้วแต่ปัจจัย   สิ่งแวดล้อมรอบกาย
รวมไปถึงสิ่งรอบข้างต่าง ๆ  ครอบครัว  เพื่อนพ้อง   สภาพสังคมที่ดำรงอยู่

วันนี้...ฉันเหงา  
เพราะสายฝน  หรือเสียงเพลงที่เปิดคลอเบาๆ  ในยามนี้หรือไม่
มันทำให้ฉันนึกย้อนถึงอดีต  ซึ่งเป็นเรื่องปกติสำหรับฉัน  แต่ทุกครั้ง
เมื่อใดที่นึกย้อนกลับไป   อารมณ์กแตกต่างกันไป...
แต่ในยามนี้  ฉันรู้สึก...เหงา  โดดเดี่ยว  เดียวดาย  ในหนทางที่เป็นอยู่
อาจเป็นเพราะเพลงที่เปิดคลอเบา ๆ  อยู่รอบกายในเวลานี้



"ดินแดนแห่งความรัก"  คือเพลง
ประกอบภาพยนต์  "สะบายดี  หลวงพระบาง"
ต้องสารภาพว่า  ฉันไม่ได้ดูภาพยนต์   เหตุผลหรือ   "ฉันไม่ชอบดูภาพยนต์"
และ "ฉันไม่ชอบดูทีวี"   ประสาทสัมผัสทางสายตาฉันไม่เอื้ออำนวยในเรื่องนี้  
ทุกครั้งที่เพื่อนพ้อง  คนพิเศษชวนฉันไป ดูภาพยนต์สักเรื่อง  
ต้องมีเสียงกระแนะกระแหนจนเบื่อจะฟังเป็นประจำว่า "เลิกคบกันเลยนะว้อย"
ฉันได้แต่นั่งยิ้ม  และขำสิ่งที่เพื่อน ๆ  กล่าวขู่มา..

กลับมาที่ ภาพยนต์ร่วมทุนระหว่างไทยกับลาว "สะบายดีหลางพระบาง"
ฉันติดตามอ่านบ้างแต่ก็รู้ไม่มากนักก็พอรู้บ้างฉันชอบอ่าน ชอบเขียน ชอบฟัง
ชอบคิด  มากกว่าการมานั่งดูและพูด  มันทำให้เสียเวลา เพราะต้องจดจ่อกับ
ภาพที่ฉายอยู่เบื้องหน้า   และอีกอย่างฉันมีปัญหาด้านสายตา   
จึงทำให้ลำบากในการเพ่งมอง  ทั้งที่ความจริงในชีวิตประจำวันฉันต้อง
นั่งทำงานหน้าคอมพ์  เกือบจะตลอดเวลาฉันจึงคิดเอาเองว่าหมดเวลางานแล้ว
ฉันต้องพักสายตา ถนอมสายตา  แต่หนักไปทางใช้ประสาทในการได้ยินเสียง



และในเวลานี้...
เสียงเพลงฉันยังคงเปิดวนไปมาซ้ำ  หลายรอบแล้ว  
แข่งกับเสียงฝนที่ตกพรำ ๆ   อยู่ตลอดทั้งวัน  ตั้งแต่เช้า  นี้ก็บ่ายแล้ว
เพลงนี้ฉันไม่เคยฟังมาก่อน  เพิ่งจะฟังวันนี้เอง  พอได้ยินก็ชอบทันที
อืม.ทำให้อยากรู้ว่าคนแต่งเค้ารู้สึกยังไงน๊า  ตอนที่เขาแต่งเพลงนี้ทำให้อยากรู้
เหตุที่ได้ฟัง เพราะแอบไปอ่าน Diary  ของน้องสาวที่รักมากคนหนึ่งที่อกหักมั่ง
และอ่านเรื่องราว  พร้อมกับฟังเพลงนี้...




คงจะมีรักจริงรออยู่ที่ดินแดนใดสักแห่ง
คงมีใครสักคนรออยู่ตรงนั้น
คงมีความหมายใดซ่อนอยู่ในการรอคอยที่แสนนาน
คงจะมีสักวันฉันคงได้เจอ

เจ็บมาแล้วตั้งกี่ครั้ง เมื่อความรักพังทลาย
จะมีใครที่เป็นคนสุดท้าย
เธอคนนั้นอยู่แห่งไหน จะไกลแสนไกลเท่าไหร่
ก็จะไปที่ดินแดนแห่งนั้น

จะขอเอาคำว่ารักทุกคำที่ฉันได้เคยเอ่ย
จะขอมันคืนจากใครที่เคยผ่านเข้ามา
จะขอรวมคำว่ารักเหล่านี้ ทวีความหมายและคุณค่า 
จะขอเอามามอบไว้ให้เธอผู้เดียว

ข้ามขอบฟ้า แผ่นน้ำ หรือขุนเขาทะเลทราย
ไกลเท่าไหร่จะไปให้ถึง

คงจะมีรักจริงรออยู่ที่ดินแดนใดสักแห่ง
คงมีใครสักคนรออยู่ตรงนั้น
คงมีความหมายใดซ่อนอยู่ในการรอคอยที่แสนนาน
คงจะมีสักวันฉันคงได้เจอ

ข้ามขอบฟ้าหรือขุนเขา ข้ามแผ่นน้ำทะเลกว้างใหญ่
แต่ฉันจะไปหาเธอ

จะขอรวมคำว่ารักเหล่านี้ ทวีความหมายและคุณค่า
จะขอเอามามอบไว้ให้เธอผู้เดียว
คงจะมีรักจริงรออยู่ ที่ดินแดนใดสักแห่ง... 



ฟังเพลงนี้  ฟังไปซ้ำ ๆ   
ทำให้คิดย้อนกลับไปหลายเรื่องราวที่ผ่านมาแล้ว  
ฉันเป็นคนชอบยึดติดกับอดีต  ข้อนี้ฉันยอมรับ  ว่าใช่
ฉันชอบคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา  ทุกห้วง  ทุกช่วง ของอารมณ์
ความสุขมีมั้ย...มีแต่น้อย  เหลือเกิน...

ผู้ใหญ่ท่านหนึ่งเอ่ยกับฉัน
"เธอรู้ตัวหรือเปล่า  ว่าเธอเปลี่ยนไป  แปลกไปมาก"
ฉันไม่มีคำตอบ  ฉันพยายามแล้ว  ที่จะสดชื่นสดใสเหมือนที่ผ่านมา
"เธอไม่เหมือนเดิม  เธอรู้บ้างไหม  กับทุกคนเธอไม่เหมือนเดิม"

ฉันต้องกลับมาถามตัวเอง  ฉันผิดหรือ...ที่เปลี่ยนไป
แต่ฉันก็อยากจะแย้งคำพูดนั้นซะเหลือเกินว่า...

"ฉันไม่เคยเปลี่ยน  แต่ทุกคนต่างพยายามเปลี่ยนฉัน" 
"วันเวลาเปลี่ยนผันไป  ทุกคนเป็นในแบบที่ฉันไม่เคยรู้"
"ทุกคนทำให้ฉันระแวง ทำให้ฉันมองเห็นใบหน้าภายใต้หน้ากาก" 
"ทุกคนรอบกายเปลี่ยนหรือเป็นฉัน"

อาจใช่...
ฉันเปลี่ยนไป  แต่ก็ไม่แน่ใจว่าเพราะใคร...
"เพราะตัวเอง"  หรือ "เพราะคนรอบข้าง"   เป็นคำถาม
ที่วันนี้ฉันกลับมาค้น ในความคิดที่เหม่อลอยออกไปกับสายฝน...

มีเพียงไม่กี่คน  ที่เป็นกำลังใจให้ฉันจริง ๆ
บาดแผล บางอย่างก็ยากจะรักษาให้หายได้
ใช่ฉันรู้ว่าเป็นเพราะใจเราเอง ที่ยังคงยึดติดกับมัน  
และยังอาวรณ์กับมันอยู่อย่างนั้น...

หลายปีมานี้ฉันไม่เคยมีความสดใส  
บางครั้งยิ้มแต่ในหัวใจเจ็บปวดเหลือเกิน
บางค่ำคืนฉันยังคงแอบร้องไห้กับบางเรื่องราวที่เป็นอดีต...

การดำรงอยู่เปลี่ยนไป...
คนที่เคยสดใสร่าเริง   เปลี่ยนเป็นเงียบขรึม...
นิ่งเฉย   รับฟัง   พูดน้อย  ไม่ตลกติ๊งต๊องเหมือนเคย...
ฉันรับรู้   และรู้เสมอว่าเปลี่ยนไป  แต่ปรับไม่ได้ให้สดใสเหมือนเคย
จนบางครั้งแอบคิดถ้าหากฉันมีความรักอีกสักครั้ง ฉันจะสดใสขึ้นบ้างไหม?

ฉันชอบเพลงนี้...  "ดินแดนแห่งความรัก"   
ถ้าได้อยู่ในดินแดนแห่งนี้   ฉันจะมีความสุข  จะสดใส  สดชื่น  
เหมือนที่เคยไหม?
มองสายฝน  แล้วแอบคิดว่า  หากออกไปยืนกลางสายฝนในยามนี้   
จะเป็นอย่างไรกันนะ