ลึ ก สุ ด ใ จ

แมงกุ๊ดจี่

ฉันก็แค่...
ผู้หญิงธรรมดาแสนสามัญ 
ที่มีหัวจิต  หัวใจเช่นใครใคร  บนโลกใบกลมกลมนี้



แต่จะมีสักกี่คนกัน  ที่เข้าใจ
ว่าผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งนี้  มีความรู้สึก จะมีไหม?
เขาจะมองเห็นหัวใจ  ข้างในของฉันบ้างหรือเปล่า...



คงไม่หรอกฉันรู้...
ใช่ฉันรู้   และเข้าใจดี  ไม่มีใคร ไม่มี...
ที่จะเข้าใจเราเท่ากับตัวของเราเอง  ข้อนี้ฉันรู้ดี  
และยอมรับมัน...
แต่ก็ไม่รู้ทำไม?  ยังต้องโหยหาสักคนมาเข้าใจ...



แค่สักคนเท่านั้นเอง...
แต่สักคนนั้น  ไม่ใช่ใครใครที่ผ่านเข้ามาในความเงียบเหงา
มาสร้างเรื่องราวในชีวิต ให้รู้จักผิดชอบชั่วดี  ปรุงแต่งชีวิตที่ผ่าน



สักคนหนึ่งนี้...
ถูกจดจารไว้ลึก ก็คือเขา  
เขาคนนั้น  ยากจะให้ใครแทนที่
ยามใดอยู่กับความเงียบเหงาลำพังก็หวนกลับไปคิดถึง
ทุกคราวที่อ่อนล้า  ไม่มีใครก็ยังมี..."เขา"



วันเวลาผันผ่าน...
ผ่านเลยไปเนิ่นนาน เท่าไหร่
ทุกครั้งที่เหงาจับใจ  ภาพเขาจะมาปรากฎให้คลายเหงา







เมื่อใครใครที่ผ่านเข้ามา....
แล้วผ่านไป  ก็ทำให้ใจรู้สึกผิดอยู่เสมอ ๆ
เพราะใจรักเพียงเขาสินะ  มั่นใจแน่แล้ว

ว่า "รัก"  

แต่ทว่าเป็นความมั่นใจเมื่อเวลาผ่านมาแล้ว 12  ปี
ปีนี้ย่างปี  14  แล้ว  และคงย่างปีต่อต่อไป
รู้สึก   ใจมันรู้สึก....
อยากโทร.ไปเพื่อบอกเล่าสิ่งเป็นไป   และ
รับฟังสื่งที่เป็นมา....




หัวใจแปลกประหลาดไป
ก่อนนั้น  เข้มแข็ง  ไม่เคยคิดอยากโทร.ไป
ไม่คิดอยากพบเจออีก...






แต่วันนี้...







วันนี้...
รู้สึกเหงาจับใจ  เปรียบแล้ว
เหมือนเจียนจะขาด หรือแตกกระจายประมาณนั้น




"เก็บเธอไว้ .....
ข้างใน จน ลึ ก สุ ด ใ จ 
ได้คิดถึงเธอ อีกคราว 
เมื่อวันที่เหงา จับใจ 
ไม่มีใคร ฉันยัง มีเธอ"




ฉันคงทำได้เพียงเท่านี้
จะเก็บรักนี้เอาไว้เพียงภักดิ์  "ใครสักคนนี้"