19 เมษายน 2550 12:11 น.
แมงกุ๊ดจี่
"ยืนอยู่ตรงนี้ คิดเหรอว่าจะเจอคนที่ดีกว่า"
เสียงของบุรุษที่อยู่ตรงหน้าเอ่ยขึ้น ด้วยน้ำเสียงหยามหยัน
กึ่งสะกดเก็บน้ำเสียงไม่ให้เปิดเผยเสียงหัวเราะเพื่อเยาะเย้ย.....
ในดวงตาเหมือนวิงวอน แต่ซ่อนไว้ด้วยเล่ห์เหลี่ยม และมารยา
เหมือนแววตานั้น หมายจะเอาชนะซึ่งคนที่รัก
คงไม่อาจตำหนิเขา ที่แสดงอาการออกมาอย่างนั้น
คงเป็นเพราะเขาได้พบกับความไม่ใยดี ของหญิงที่รัก
ที่อาจจะรัก หรือไม่รักเขา... ทำไงได้ล่ะ
คนเรามี ค ว า ม คิ ด ค ว า ม ต้ อ ง ก า ร ที่ต่างกันไป...
บ่อยครั้งที่ถามหารักแท้...
และสงสัยว่าหน้าตาของ "รั ก แ ท้" เป็นอย่างไรหนอ ?
เคยเพียรถามหลายต่อหลายคน ที่พบความรัก เคยเจอคนรัก
แต่ทุกครั้งที่ถามไป ไม่มีคำตอบกลับมาให้ได้คลายสงสัย.......
แต่วันนี้
เมื่อได้พบ... ค น ที่ รั ก
และเขาที่พร้อมจะทำทุกอย่างให้ แต่ทำไม? จึงไม่ยอมรับ
กลับอยากโบยบินหาอิสระ อยากไขว่คว้าสิ่งที่มองไม่เห็นต่อไป...
เพราะไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เกิดนี้เป็นความรักที่เรียกว่า "รั ก แ ท้"
แววตาที่วิงวอน เอาจริงเอาจัง...
ยังคงจ้องเขม็ง มาสู่อีกดวงตาคู่หนึ่ง ที่ยังประจันตรงหน้า
อีกแววตาวิงวอน แต่อีกแววตาหวาดหวั่นและประหม่า หวั่นไหว
"ตกลงจะแต่งงานกันไหม? " น้ำเสียงเอาจริง และแววตาเอาจริง
ทำหัวใจที่อิสระดวงหนึ่งต้องนิ่งงัน กับสิ่งที่กำลังดำเนินไปอย่างเงียบ เงียบ...
"ขอเวลาคิดหน่อยได้ไหม?" คงทำได้เพียงเท่านี้
ในนาทีที่สับสนอย่างนั้น ไม่เข้าใจว่าต้องการความมั่นใจหรือว่า...?
ต้องการถ่วงเวลาเอาไว้ แต่ข้างในความคิดก็พุ่งพล่านว่า เมื่อไม่รักเขา...
แล้วทำไม? ตัวเองยังรั้งเขาไว้ล่ะ แล้วทำไม? ไม่ปล่อยเขาไป....
"ทำไม? ต้องคิดล่ะเวลาเดินไปเรื่อย ๆ นะ และตอนนี้
เวลาก็ไม่ได้หยุดหมุนนะ เรามีเวลามากพอเหรอ? ที่จะทำเล่น เล่น
เหมือนที่กำลังเป็นอยู่ ทุกอย่างต้องสร้างหลัก ปักฐานแล้วนะควรจะเป็นผู้ใหญ่ซะที"
ได้ฟังที่เขาเอ่ยขึ้นก็จริงนะ แต่ว่าก็ยังอดคิดทะลึ่งไม่ได้ว่า
รอเป็นกำนันเลยไม่ได้เหรอ? ฉันมันไม่เอาไหน?เลยนี่นา ไม่เหมาะที่จะมีครอบครัว
ฉันเป็น "ว่าที่...เจ้าสาว"
แต่....ก็ไม่รู้ว่าจะได้เป็นเจ้าสาวหรือไม่
สิ่งที่รออยู่ข้างหน้ามีอะไรบ้างนะ อุปสรรคจะหนักมากน้อย
ไม่รู้เลย พอใจไหม?ในสิ่งที่กำลังเป็นตอนนี้ พอใจมาก....
แต่ในบางครั้งทำไม? จึงโหยหาใครสักคนที่จะเคียงข้างจับมือร่วมก้าว