*ความล้มเหลว...ของชีวิต*

แมงกุ๊ดจี่

สังคมปัจจุบันนี้   อาจจะเห็นเป็นเรื่องธรรมดาที่ผู้หญิงและผู้ชายจะอยู่ก่อนแต่ง
เมื่ออยู่ร่วมกันได้ด้วยความปกติสุข   ทั้งคู่ก็จะลงความเห็นว่าอยู่ร่วมกันได้อย่างมีความสุข
จึงจะมีการจัดงานสมรสขึ้นเพื่อประกาศให้สังคมรับรู้   ว่าได้เป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้อง
ตามประเพณี  

แต่ก็มีอีกมุมมองหนึ่งของสังคมอาจเห็นเป็นเรื่องน่าอายของผู้หญิง  และมีผลไปถึงผู้ให้กำเนิด
ว่าเขาจะรู้สึกผิดหวังและเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นมากแค่ไหน?  ซึ่งพ่อแม่ทุกคนต้องเสียใจ
เมื่อลูกได้ตัดสินใจทำสิ่งที่สังคมทำกรอบไว้   ว่าเป็นผู้หญิงควรปฏิบัติตนอย่างไร...

ฉันนั่งอยู่ริมน้ำที่กว้างไกลจนสุดสายตา   ลมเย็นๆ  พัดเฉื่อย  
มองไปบนผืนน้ำที่กว้างกับท้องฟ้าแสนไกลนั่น   ทำอย่างไรฉันจึงจะเดินไปถึงสุดขอบฟ้านั่น
ไกลเหลือเกิน   แต่ก็แปลกนะทำไม?  ฉันยังมีความหวังที่จะเดินไปถึงสุดขอบฟ้า
นั่งทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ  แบบเรื่อยเฉื่อย   ในใจก็รู้สึกหนักหน่วงมากมาย

"หนูขอโทษค่ะ  แม่"   ฉันไม่สามารถเอ่ยคำอื่นได้นอกจากนี้
ฉันก้าวพลาดไปแล้ว  เพราะอะไร? 
ความอ่อนไหวในความรู้สึกหรือไง?
หรือ?  เพราะอ่อนต่อโลกใบกว้าง   ใบนี้.

ตลอดระยะเวลา  30  ปีที่ดำรงชีวิตมา  ตั้งแต่จำความได้ฉันใช้ชีวิตอย่างระมัดระวัง 
เมื่อยังเด็กก็เป็นเด็กที่มีเหตุผลเสมอ  เติบโตมาก็เป็นคนรอบคอบเสมอมา

แต่ทำไมมาวันนี้ฉันไม่มีเหตุผล  ไม่มีความรอบคอบ  ใช้ชีวิตโดยประมาท 
ฉันทำอย่างที่แม่อยากเห็นไม่ได้   ไม่มั่นคง  ไม่สง่างาม...

เมื่อมีคน  คนหนึ่ง  ผ่านเข้ามาในชีวิต   แล้วทำความสับสนวุ่นวายให้ฉันมาตลอด
ซึ่งที่ผ่านมาเคยคิดว่าเขาคือสิ่งที่ดี   ที่ฉันไม่เคยคิดฝันว่ามี  และจะได้เจอ...

แต่ทุกอย่างไม่ได้สมบรูณ์แบบ   ไม่ใช่ชีวิตสำเร็จรูป  ทุกอย่างที่เคยสวยงามกลับย่ำแย่  
ช่วงเวลาที่ผ่านมาฉันพยายามคิดทบทวนทุกอย่าง   อย่างรอบคอบ  และมองให้ลึก
พยายามทุกวิถีทางที่จะผ่านพ้นไปให้ได้   แต่ก็ต้องล้มเหลว

แต่สำหรับเขา   คนที่ผ่านเข้ามาเหมือนเป็นการท้าทาย    พยายามที่จะเอาชนะให้จงได้
เขาเองก็พยายามทุกวิถีทางที่จะเอาชนะฉัน   ตัวฉันเองก็ดันทุรังที่จะเล่นเกมต่อไป

ซึ่งรู้ทั้งรู้  ตัวเองเป็นฝ่ายที่จะต้องสูญเสีย  เสียเวลา  เสียโอกาส  เสียใจ  เสียแม้แต่ร่างกาย
เรื่องที่เกิดขึ้นอาจเป็นเพราะตัวฉันเองที่คิดทบทวนทุกอย่างด้วยความประมาท
และความหยิ่งยโส  ของตัวเอง  คิดว่าจะสามารถชนะผู้ชายคนนั้นได้    แต่ไม่เลย...
ไม่ควรไปต่อกรกับเขาตั้งแต่แรก...

ลมพัดเฉื่อย...ริมน้ำกว้างมองไปแล้วช่างโล่งสบายดีจังนะ
ผู้หญิงธรรมดาอย่างฉัน  ยังไงก็ยังเป็นผู้หญิง  อ่อนแอ  อ่อนโยน  อ่อนหวาน  และหวั่นไหว
ไม่สามารถที่จะชนะใจตัวเองได้     

ฉันพลาดเพราะขาดความระวัง  หรืออาจพลาดเพราะระวังมากเกินไป  
ทำให้ไม่รู้จักว่าความรักที่แท้จริงเป็นเช่นไร  

มาวันนี้ฉันอยากเดินไปจากผู้ชายคนนี้
ไม่...ฉันไม่ได้ตัดสินว่าเขาไม่ดีพอสำหรับฉัน  และเขาไม่ได้ดีเกินไปสำหรับฉัน
แต่ฉันคิดว่ามันไม่ใช่ความรัก  เพราะถ้ารักคงไม่ทำให้ฉันรู้สึกเหนื่อยมากมายเช่นนี้...