23 กรกฎาคม 2547 15:37 น.

* เรื่องเล่าของแม่ *

เมื่อฉันยังเด็ก แม่จะเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของฉัน
"แม่" ซึ่งฉันจะเรียกว่า "Miss Angle' "แม่" เป็นผู้หญิงที่สวยมากที่สุด
แม่ เค้าเลี้ยงดูฉันกับพี่มาด้วยความยากลำบาก และอดทน
ภาพที่ฉันเห็นจนชินตา แม่จะตื่นแต่เช้าและสิ่งที่จะทำเป็นสิ่งแรก
คือ....จะหยิบไม้กวาดที่ทำจากหญ้า ซึ่งเป็นภูมิปัญญาของแม่ที่คิดค้นประดิษฐ์ขึ้นเอง
จากหญ้าที่แม่เรียกว่า "หญ้าธนู"
แสงแดดสาดส่องผ่านช่องหน้าต่างบ้าน สายแล้วนี่เน๊อะ
ฉันกับพี่สาวจะนอนฟังเสียงกวาดลานบ้านของแม่ และทุกๆ เช้า
"ตื่นได้แล้วลิงน้อยสองตัวนั่น" แม่จะส่งเสียงมาจากใต้ถุนบ้านเกือบจะทุกเช้า
ฉันกับพี่สาวก็จำเป็นต้องตื่นมาเพื่อที่จะได้ไม่โดนไม้เรียว ถ้าหากเสียงกวาดลานนั่นเงียบลง
พี่สาวและฉันถูกเลี้ยงมาอย่างวิถีชาวบ้านและ วัฒนธรรมของชาวบ้านโดยแท้
แม่เป็นนักประดิษฐ์ผู้ยิ่งใหญ่มากสำหรับฉัน แม่จะชอบคิดโน่น ทำนี่อยู่เสมอๆ
ซึ่งแม่จะเป็นผู้ปลูกฝังทั้งความดี และวัฒนธรรมที่แม่ได้ซึมซับมาครั้งยังเยาว์
สืบทอดมาถึงรุ่นฉันซึ่งมันยุค ค.ศ.2000 แล้ว
แต่...ความคิดของแม่ก็ยังอยู่สมัยของแม่เหมือนเดิม
ซึ่งแม่จะบอกอย่างเหตุผลของแม่ว่า "เปลี่ยนไม่ได้เพราะมันดีอยู่แล้ว"
ฉันก็ได้ซึมซับจากการถ่ายทอดจากแม่มา แต่ไม่ได้ทั้งหมด
เพราะเมื่อโตขึ้น ต้องไปเรียนต่อเพราะแม่หวังไว้ว่าให้ฉันได้ดิบได้ดี
จากความห่างไกล ทำให้ฉันห่างจากแม่ออกไปเรื่อยๆ
และสิ่งที่ท่านปลูกฝังไว้ก็เลือนลางเต็มที
......ผู้หญิงสูงอายุเกือบจะเข้าสู่วัยชรา มือถือไม้กวาดที่ทำจากหญ้าธนู ก้มๆ เงยๆ กวาดลานบ้าน
ทุกครั้งที่ฉันกลับมาฉันจะวิ่งเข้าไปกอดและหอมแม่ทุกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่เป็นแบบนั้น
ฉันแอบมองดูแม่อยู่เงียบๆ น้ำตาไหลออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว ...ฉันทำไมใจร้ายกับคนแก่ได้มากขนาดนี้
ปีนี้แม่ดูแก่ไปมาก และอ่อนแรง แม่คงจะเหนื่อยมาก และล้าเต็มที
ฉันสัญญากับแม่ครั้งแล้วครั้งเล่าที่กลับมาบ้าน ว่าฉันจะอยู่ดูแล...
ค่อยอยู่เป็นเพื่อนท่าน นั้นคือสิ่งที่แม่ร้องขอ แต่ฉันก็ผิดสัญญาครั้งแล้วครั้งเล่า
บ่อยครั้งที่ความคิดเห็นของฉันกับแม่ไม่ลงรอยกัน ซึ่งอีกคนจะโบราณเกินไป
แต่อีกคนตามสมัยปัจจุบัน แต่ฉันก็ต้องยอมแม่ ทุกครั้ง
แม่มีโรคประจำตัว แม่เป็นเบาหวาน แม่ก็รักษาตัวเรื่อยมา
เมื่อปีที่แล้ว หมอได้บอกว่าแม่เป็นไรคไต อาจอยู่ได้ไม่ถึง 1 ปี หรืออาจจะได้ถึง 2 ปี
มันคงถึงเวลาแล้ว ที่ฉันจะอยู่ อยู่ที่นี่...ที่ที่ มีแม่คอยให้ความอบอุ่น และกำลังใจ
และฉันจะอยู่ที่นี่เป็นกำลังใจให้แม่ และให้ความอุ่นใจ ที่มีฉันอยู่ใกล้ๆ
ซึ่งแม่ร้องขอกับฉันไว้ ฉันได้มองข้ามผ่านสิ่งที่สำคัญที่สุดไป
ฉันเกือบทำความผิดร้ายแรง ที่ใครๆ คงจะไม่ให้อภัยได้
พอกลับมาอยู่กับแม่ได้ไม่ถึง 6 เดือนแม่ก็มีอาการทรุดของโรคไต
แล้วต่อมาไม่นานแม่ก็เป็นไตวายเรื้อรัง
มันเป็นช่วงที่ทรมานที่สุดในชีวิตที่ฉันเคยพบมา แม่ต้องทนกับพิษของโรค
ปวดร้าวหัวใจมากแค่ไหน? ที่ต้องทนเห็นแม่ทรมาน
อาการของแม่ทรุดลงเรื่อยๆ หมอพยายามช่วยแม่เท่าที่ทำได้ (แต่ฉันกลับคิดว่าเขาไม่ได้ทำอะไรเลย)
ร่างกายแม่มีน้ำมากเกินไป ทำให้น้ำท่วมปอด
แม่ปวดร้าวไปทั่วร่างกายจนทุรนทุราย หมอต้องคนฉีดยาเพื่อทำให้อาการทุเลาลง
เพื่อที่แม่จะได้ไม่ทรมาน
เหมือนรู้ตัวว่าคงอยู่ได้ไม่นานแล้ว แม่ดูเศร้า ใบหน้าไม่มีชีวิตชีวา เหมือนร่างไร้วิญญาณ
...สายตาของแม่เหม่อลอย มองทุกสิ่งรอบข้างแบบไร้ชีวิตชีวา
"แม่ไม่อยากตายๆ..." แม่เพ้ออยู่ตลอดเวลา มันทำให้ฉันต้องร้องไห้ออกมาด้วยความปวดร้าว
ถ้าเป็นไปได้ฉันอยากจะตายแทนเค้า หายใจแทนเค้า เจ็บปวดแทนเค้า แต่ฉันทำไม่ได้
ใจของฉันแทบจะขาด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
แม่เข้าห้องไอซียู ทำการล้างพิษจากช่องท้อง ด้วยน้ำเกลือ 70 กระปุก
เพื่อล้างพิษ หมอบอกฉันอย่างนั้น
ฉันไม่ต้องการให้แม่เข้าไปในห้องนั้น แต่เพื่อให้แม่ดีขึ้น ก็ต้องยอม
แต่หลังจากนั้นแม่ก็จำใครไม่ได้เลย.......
มันปวดร้าวมากแค่ไหน? กับการที่ต้องจ้องมองตาแม่ ยิ่งเมื่อมองลึกลงไปมันทำไห้ปวดร้าวใจ
เมื่อรู้ว่าแม่ต้องปวดร้าวแค่ไหน? สายตาดูวิงวอน ร่ำไห้อยู่ภายใน
หลังจากนั้น 1 เดือนแม่ก็จากเราไป
ทุกอย่างเหลือเพียงความทรงจำ ที่แสนปวดร้าว ที่ฝังลึกในจิตใจ
เวลาผ่านมานานแล้ว แต่ความปวดร้าวใจ ไม่ได้จางหายไปไหน?เลย
"แม่...หนูรักแม่" ฉันไม่ได้ดูแลท่าน
มันเป็นแผลที่ถูกฝังไว้จนไม่มีใครที่ทำให้หายได้แล้ว.....
...ฉันอกตัญญู ...ฉันไม่รักแม่ ...ฉันปล่อยให้แม่เหงา ..ฉันทรพี

ใน "วันแม่" นี้อยากให้ทุกคนรักคุณแม่ "แม่" เป็นทุกสิ่งที่มีค่าเทียมมิได้ และยิ่งใหญ่กว่าใดๆ
รักท่านให้มากๆ อย่าปล่อยท่านให้เหงา เดียวดาย ให้ท่านให้มากที่สุด ที่คุณควรจะให้
และคุณจะไม่รู้สึกเสียใจ เมื่อไม่มีท่านแล้ว
อย่าให้เป็นอย่าง...........ฉันที่เลวคนนี้เลย

***** เรื่องเล่าของแม่ *****

****** เที่ยวละไม...ไกลถึงเชียงใหม่ ******

* เรื่องเล่าของแม่ *

เที่ยวละไม...ไกลถึงเชียงใหม่