ขอเป็นแค่คนข้างใจเท่านั้นเอง

แมงกุ๊ดจี่

"ฟ้าสวยสดใสจังเลย"   สาวน้อยร่างบอบบางเงย หน้ามองฟ้าหลังฝน พลางพึมพำให้เพื่อนฟัง
"มีแมลงปอ บินเต็มไปหมดเลย  ดูซิ"   นิอรเอ่ยขึ้น
"มล(มลรวี)เธอดูสิ  แมลงปอคงจะมีความสุขเน๊อะที่ได้บินอยู่บนทางฟ้ากว้างๆ อย่างนี้"
"ใช่อร(นิอร)   และสดใสมากๆเลย"
"อร........ฉันอยากเป็นเหมือน  แมลงปอ  บ้างจัง"
	****  น้ำตาใสๆ  กลับไหลออกมาหลังจากเสียงที่พูดนั้นเงียบหายไปในลำคอหญิงสาว**** 


กริ๊งงงงงงงงงงงง........................กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง.................
"รับโทรศัพท์ให้แม่ที  มล...มลรวี"   เสียงที่  ดังมาจากในครัว   กึ่งร้องกึ่งตะโกน
"ค่ะแม่.......รับแล้วค่ะ"  
"สวัสดีค่ะ......มลรวีพูดสายค่ะ  ต้องการเรียนสายกับใครค่ะ"
เมื่อวางหูโทรศัพท์   สาวน้อย    ร้องตะโกนกลับมา
"แม่ขาาาาาาาา.......งานที่มลไปสมัครไว้เค้านัด มลไปสัมภาษณ์ค่ะ"
"เมื่อไหร่ลูก"
"พรุ่งนี้  9 โมงตรงค่ะแม่"
"หนูจะได้ทำงานแล้วคะแม่ขา...แม่จะได้สบายสักทีนะคะ"
.......มลรวี  สาวน้อยที่เพิ่งเรียนจบปริญญา  ทางด้านเทคนิคดีไซน์และการออกแบบ  เธอมีกันสองคนแม่ลูก
เท่านั้น  เธอพูดกับแม่  ที่เธอซุกร่างบอบบางซบอยู่กับอก  อย่างรักและถนุถนอม

******************* แล้วเรื่องยุ่งๆ  หัวใจก็เกิดขึ้น ***********************

.....สาวสวยหน้าใส  ใบหน้าสวยเก๋  ใส่สูทชุดกระโปรงสีเทา  สมวัยและตามสมัยนิยม    
ในระหว่างที่รอลิฟท์เพื่อที่จะขึ้นไปชั้น 12  ที่  ที่นัดเธอไว้  มีชายหน้าตาสะอ้าน  ดูสำอาง  
บุคลิกน่าหลงไหล  คนหนึ่งกำลังรอลิฟท์  เหมือนกันเธอ (และน่าจะจุดหมายเดียวกันกับเธอ)

                                         "ขี้เต๊ะจริง.....นะพ่อคุ๊นนน.....นึกว่าหล่อนักรึไง"   
		มลรวีเธอมันไส้ชายที่เธอไม่รู้จัก  
		หรืออาจจะปิ้งเขา   เข้าแล้ว
		ลิฟท์มาแล้ว ว ว ววว..........   

		"โอ๊ยยยยย.......เดินไม่ดูคนเลยคุณ   มีตาบ้างป่าวเนี่ย"
		"ก็คุณเองนะที่เดินมาชนผม  จะมาโว้ยวายอะไรละ"   
		ทั้งสองเบียดร่างเข้าไปในลิฟท์ด้วยความรีบเร่ง

		............ในลิฟท์มีคนขึ้นซะแน่นเลย  
		หน้าเขากับหน้าเธอแทบจะแนบชิดติดกัน  
		ทำให้มลรวี    รู้สึกหงุดหงิดมาก

		แต่อีกฝ่ายกลับยิ้มแบบมีนัยต์ๆ  
		เค้าแอบขำหน้ามุ่ยๆ เซ็งๆ  ของมลรวีโดยที่เธอเองไม่รู้ตัวเลย   
		ไม่กี่นาทีลิฟท์หยุดที่ชั้น  12  (ไม่น่าเชื่อบังเอิญจัง  เค้าก็มีจุดหมายที่ชั้น 12  เหมือนกับเธอ)  
		เธอและเขาก้าวออกมาจากลิฟท์พร้อมๆกัน

		"โอ้ยยยยย......คุณอีกแล้วเหรอ?"   
		ชายหนุ่ม  ทำหน้ายุ่งปนแค้น  ผู้หญิงคนนี้ทำไม? 
		 ทำให้เขาทั้งเจ็บทั้งอายได้ซ้ำซากจริง

		"นี่.....คุณไม่ต้องมาทำหน้าดุฉันหรอกนะ"
		"ได้ยังไง......ก็คุณเดินชนผม  เป็นครั้งที่  2  แล้วนะ"
		"แล้วคุณต้องการอะไรล่ะ"  มลรวี   ทำหน้ายุ่ง   
		"คุณต้องขอโทษผมก่อน......."  ชายหนุ่มทำหน้าขมวดคิ้ว ล้อเลียนเธอ 
		"ได้ถ้ามันจะทำให้เรื่องจบๆ  ไป    ฉันขอโทษ...........คุณ..... "  
		มลรวีพูดด้วยนำเสียงที่ดูจะกล้ำกลืน ฝืนๆ 
		แต่เธอต้องทำ  ไม่อย่างนั้นเธอคงจะไปสัมภาษณ์สายแน่ๆ 

		"ผม......ภัทรวัฒน์    ครับ"     
		สิ้นเสียงของชายหนุ่ม  หญิงสาวก็เลียบลิ้น   "แหว่ะ"  
		แล้วก็เดินไปด้วยความรีบรน
		ปล่อยให้ชายหนุ่มงุนงง  กับกริยาอาการ  แสนซนของมลรวี  
		แล้วยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี

	................การสัมภาษณ์งานของ  มลรวี  ราบรื่นด้วยดี    เธอได้งานทำที่ตรงกับปริญญาที่ได้มา
	
			 ``*:-.,_,.-:*``*:-.,_,.-:*1  เดือนผ่านไป *:-.,_,.-:*``*:- ,.-:*``

		"วันนี้ฉันรู้สึกดีจังล่ะ  อร"
		"ไปเจอเรื่องดีๆ  ที่ไหน?มาจ๊ะ"
		"อร........ฉันว่า.....ฉันกำลังมีความรัก"
		"จริงเหรอ?  มล     ใครนะจะเป็นคนโชคดีคนนั้น"
		"อืม......เค้าเป็นคนที่ฉันเจอทุกเช้า  แต่เราไม่ได้คุยกันเลยอ่ะ"
		"แล้วเธอชอบเค้าไปได้ไงล่ะยายมล    นี่มันรักเขาข้างเดียวข้าวเหนียวนึ่งแล้วนะ"
		" อืม......ใช่  ฉันไม่รู้ทำไม?จึงเป็น...แล้วเธอจะให้ฉันทำยังไงล่ะ"
		"เธอก็ต้อง  ทำให้เขารู้ว่าเธอชอบเขาสิ"
		"ฉันก็อยากทำอย่างที่เธอพูดเหมือนกัน  แต่......เขามีแฟนแล้ว แล้วเขาก็ไม่มีวันชอบฉันได้"
		"เธอต้องตัดใจนะ   ก็มีพี่ที่ทำงานมาชอบเธอหลายคนไม่ใช่เหรอ?"
		"อืม.......แต่ฉันไม่ได้ชอบเขานิ"
		"แล้วเธอจะทำยังไง?  เธอจะไปแย่งเขาจาก แฟน  เขาเหรอ?"
		"คงไม่ได้หรอก   ฉัน..........อยากจะทำนะ    เธอก็รู้.........ว่าฉันทำไม่ได้"
		"งั้นมีวิธีเดียวตัดใจซะ    หรือไม่ก็หาแฟนใหม่ไปเลย    ดีม่ะ  ความคิดชั้น"
		"อืม.........ฉันอยากจะดำเนินต่อไป    สานสัมพันธ์ต่อไป  เพื่อ........"
		"ไม่ได้นะมล......  ตัดใจซะ   เธอต้องเชื่อฉันนะ"
		"ฉันรู้   แต่ฉันก็แค่อยากเป็น...*-* คนข้างใจ *-*  เค้าเท่านั้นเอง
		 *******.............*********...............********

*ไม่รู้ว่าความรักของ  "มลรวี"  จะเป็นยังไงต่อไปนะคะ    
				
                                  	*****เวลาผ่านมา  1  ปีแล้ว   มลรวีก็ได้แต่แอบมอง   
		ส่งยิ้มให้ด้วยแววตาเขินอาย ที่ปนกันความรัก ที่มีให้เขาที่เปี่ยมล้นในใจ   
		ที่ผู้หญิงคนหนึ่งที่มีแต่ความรู้สึกที่ดีๆ  ให้เขาเสมอ  แต่เขาไม่เคยได้รับรู้
		แล้วโชคชะตาก็เห็นใจมลรวี (เห็นใจหรือว่ากลั่นแกล้งกันแน่)
                             	"โอ้ย....! เดินไม่ดูคนเลยคุณ"   ภัทรพัฒน์นึกในใจประโยคนี้คุ้นๆ  
		 เหมือนเคยได้ยิน  เขาจึงหันไปมองหน้าคนที่ร้องออกมา

		"อ้าว......คุณเองเหรอ?"  เขายิ้มให้ด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน
		"เออ......มล   ขอโทษคะ"   มลรวีพยายามควบความอาการของตัวเอง
		ไม่ให้ตื่นเต้นเธอต้องปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด
		"ไม่เป็นไรครับ   ผมผิดเองที่เดินไม่ทันระวัง"  ชายหนุ่มรีบบอก 
		"เอ่อ...แล้วคุณเจ็บตรงไหน? บ้างครับ"
		"ไม่คะ   ไม่เป็นไรคะ"  สวรรค์ช่างใจร้าย  กลั่นแกล้งเธอได้   
		ใจมลรวีก็เต้นรัว  ราวจะหลุดออกมาให้ได้
****มลรวี  เธอมีเวลามากพอที่จะคุยกับภัทรวัฒน์   ก่อนจะเข้าบริษัท  ทั้งสองคนคุยกันไปเรื่อยๆ  
		"เออ่...คุณ.......?"   ชายหนุ่มทำหน้าฉงน  
		"มลค่ะ"  มลรวีตอบพร้อมกับยิ้มให้
		"คุณมลทำงานอยู่ที่ไหน?ครับ"
		"อ๋อ   มลเป็นดีไซน์เนอร์  อยู่บริษัทนิวเวิร์ดค่ะ"
		"ครับเราอยู่ชั้นเดียวกันแต่ไม่ค่อยได้เจอกันนะครับ"

.....ตาบ้าจะเจอได้ไงก็คุณไม่เคยมองฉันเลยนิ   ฉันเจอคุณทุกวันแร่ะ   หญิงสาวบ่นกับตัวเอง
		"เหรอ?  คะ   มลคงมาทำงานสายนะคะ"  หญิงสาวยิ้มให้
		"เอ่อ...ผมต้องไปแล้วละครับ"  
		"...คุณ..........."    เอ่อ...ยังไม่ทันได้คุยกันเท่าไหร่เลย มลรวีนึกเสียดาย  

...เวลาผ่านมาทั้งสองมีความสนิทสนมกันมากขึ้น  
และมีความผูกพันต่อกัน  (ฟ้าคงจะแกล้งทั้งสองคนแล้วล่ะ)

ช่วงเวลาที่ทั้งสองได้เริ่มรู้จักและสนิทกันนั้น   
ภัทรวัฒน์ก็เริ่มจะมีปัญหากับ  นิภาแฟนของเขา
ทุกครั้งที่เขาเจอมลรวี   เขาจะรู้สึกอบอุ่นใจ  และรู้สึกดีต่อเธอ  
เหมือนเธอเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเขาแล้ว

...เวลาได้เป็นตัวดำเนินการ  ให้ความรักผลิอยู่ในใจของภัทรวัฒน์   
โดยที่เขาเองไม่รู้ตัว  และด้วยความที่เข้ากันไม่ได้
กับนิภา  ทำให้เขาเผลอใจรักมลรวีเสียแล้ว

		"ผมขอโทษ........"   พูดจบชายหนุ่มจูบหน้าผากมลรวี  อย่างอ่อนโยนและถนุถนอม
		มลรวีได้แต่ยิ้ม   เธอรักผู้ชายคนนี้  เขาเป็นทุกสิ่งทุกอย่างที่ผู้หญิงคน  1  จะมี
		เธอรู้สิ่งที่ทำมันผิดมากแค่ไหน?    แต่เธอห้ามหัวใจไว้ไม่ได้   
		"พี่ภัทร....อย่าโทษตัวเองนะคะ"
		"คงไม่ได้หรอกมล  พี่ทำผิดต่อนิภา  ที่เผลอใจ"
		"แต่ทุกอย่างไม่ใช่ความผิดของพี่นะคะ   มลเองต่างหากที่เข้ามาในชีวิตของพี่"
		"ไม่นะ...มลทำให้พี่ได้รู้ได้เห็น   ได้รู้จักตัวเอง  รู้ว่าตัวเองมีความหมาย"
		"มลขอโทษ!    พี่ภัทร"

ขณะที่ทั้งสองนั่งกุมมือกันที่ม้านั่ง  ที่สวนสาธารณะ  
ก็ปรากฏภาพของผู้หญิง  ที่ดูภูมิฐาน   ยโส   เยอหยิ่ง   ใบหน้าสวยเข้ม 
เธอคือ  "นิภา"   แฟนของภัทรวัฒน์   เธอมาที่นี่ทำไม?
ภัทรวัฒน์  ตกใจ  ตาเปิดกว้างเมื่อมองเห็นสิ่งที่นิภา  ถือไว้

		"คุณทำอะไรของคุณ  ภา"
		"ใช่คุณทำอะไรของคุณ   คุณภัทร"
		"ผม........."  ภัทรวัฒน์ได้แต่นิ่งเงียบ
		"คุณบอกฉันมาว่าคุณจะเลือกผู้หญิงคนนี้  หรือคุณจะเลิกฉัน"
		"ผมเลือกมลรวี    ผมรักเธอ"
		"แล้วชั้นล่ะ   คุณทำได้ยังไง   ขอถามหน่อยเถอะ"  แววตาของนิภาเต็มไปด้วยความผิดหวัง
		"คุณบังคับผมเอง    คุณทำไห้ผมต้องทำแบบนี้"
		"ไม่จริงหรอก  คุณต่างหากที่บังคับฉัน"   นิภาไม่ยอมรับในสิ่งที่ภัทรวัฒน์พูด

....นิภาค่อยๆ   บังคับมือขึ้นอย่างช้าๆ   ในมือมีปืนอยู่............
เสียงปืนดังขึ้น....ทุกอย่างเงียบงัน...........................

-------------------------------------------------0-0-0-0-0-0-0---------------------------------------------------

		"มล     กลับกันเถอะเดี๋ยวฝนตก  จะกลับไม่ได้"
		"จ๊ะ...อร"  หญิงสาวพูดจบพลางเช็ดน้ำตาที่ไหลมาจากไหน?  เพราะอะไร  ตัวเธอเองก็ไม่รู้
		มลรวีเธอ      "หัวใจ"    ของเธอไม่สามารถรักใครได้อีกแล้ว
		จากการช็อคทำให้เธอสูญเสียความทรงจำในตอนนั้นลืมเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้น
		แต่ก็น่าแปลกที่ไม่สามารถรักใครได้อีกเธอไม่มีความรัก
		หัวใจเธอหายไป.........

คงไม่มีใครโชคดีเท่ามลรวีแล้วล่ะ  เพราะถ้าเป็นชีวิตจริงคงจะเจ็บปวดกับความทรงจำที่ปวดร้าว
"ความรัก   ความหลง    ความใคร่ "  เป็นตัวดำเนินการของเรื่องราวในการใช้ชีวิตของเรา
อย่าให้ความคิด   ความรัก   ความหลงที่ผิดๆ    ครอบงำเราได้