สิ้นศักดิ์...

แมงกุ๊ดจี่

๑.
ได้ตรึกตราตระหนักสิ้นศักดิ์ศรี
มิเหลือดี...ค่าหมดกำสรดแสน
ยอมอ่อนผ่อนเสียรู้เขาดูแคลน
ถูกพร่าแทนรักชื่นสะอื้นคลอน...

เปรียบถูกหมิ่นค่าหญิงควรนิ่งเก็บ
ซ่อนรอยเจ็บเคยพลั้งเป็นสังหรณ์
อับอายแท้เบือนหน้าหยุดอาวรณ์
ข่มร้าวรอนทบทดแล้วปลดปลง...

๒.
ด้วยรู้เจียมต่ำต้อยค่าด้อยนัก
เกียรติต่ำศักดิ์เกินเปรียบไปเทียบหงส์
พร้อมสดับ...ประจักษ์พี่รักษ์วงศ์
สิ่งจำนงกอรปเถิดประเสริฐจริง...

เกินข้ามขั้นร่วมปางพ์ความต่างยศ
ถูกกำหนดมากมายหลากหลายสิ่ง
เหมือนรอยกรรมพันพ่วงยากท้วงติง
เลิกประวิงอัประมาณแม้ราญวาย...

มิสมศักดิ์สมตระกูลอาดูรหมอง
ยิ่งตริตรองเกินรับความอับอาย
เพราะเป็นหญิงสิ้นค่ายิ่งกว่าชาย
ควรปล่อยสายสวาทให้ขาดราญ...

ด้วยน้องนี้...ดุจกาหรือกล้าคิด
ผูกดวงจิตร่วมชาติมิอาจหาญ
เป็นเพียงชนธรรมดาสาธารณ์
พงค์วงค์วานมิสูงศักดิ์ขั้นหนักใหญ่...

๓.
ชะรอยกรรมเบี่ยงทางเคยสร้างก่อ
ก่อนพร้อมรอ...ชีวาตม์หมายมาดไว้
ใยกล่าวแกล้งกลับกรอกย้อนยอกนัย
หมิ่นน้ำใจ...น้องน้อยด้วยถ้อยจา...

คอยสร้างเรื่องแต่งข้อมาล่อหลอก
แสร้งเผยบอกพจน์ร้อยเล่ห์เสน่หา
ช่างทำการหาญหักเป็นหนักหนา
หรือหมายพร่าให้ราญลมปราณลง...

คงสนุกนึกชอบตามอัชฌาสัย
มิเคยคิดครวญใคร่ด้วยใจจง
หมิ่นศักดิ์ศรีสัจจะอย่างประสงค์
ถือทะนง...ช่างข่มเหงไม่เกรงใด...

น้องอับอายแบกหน้ามาบอกรัก
หากพี่ชักไม่ชอบใจแล้วก็แล้วไป
เบือนก้มหน้าเอ่ยลาจะคลาไคล
ขอจรไกล...ทางเทียวไม่เหลียวคืน...

๔.
จบตำนาน"รักเคียงแต่เพียงฝัน"
ลบเลือนมัน...จากจิตน์ไม่คิดฝืน
เขาลวงเล่นเซ่นอารมณ์ทำขมขื่น
ร้าวสะอื้นสิ้นศักดิ์เป็นหนักหนา...

ลบเลือนแล้ว"คนพิเศษไร้เหตุผล"
หัวใจป่น...ทั้งอายทั้งขายหน้า
มอบใจภักดิ์มาดหมายหลายเพรา
กลับถูกพร่าหาญหักราญรักเรา...

อนุสรณ์ "แมงกุ๊ดจี่" นามนี้หนอ
มาวอนขอ...ปิดฉากหนีจากเศร้า
ขอฝากชื่อคู่กานท์อยู่นานเนาว์
จบเรื่องเก่า "รักเคียงแต่เพียงฝัน"