กอบเก็บใจที่แตกแหลกสลาย พบเรื่องร้ายผ่านผันมากปัญหา พยุงตนโซเซข้ามเวลา ซับน้ำตา...ที่รินรักสิ้นลง... ถูกโลกลวงหลอนหลอกพาซอกช้ำ คงเป็นกรรมก่อนกาลจำผ่านปลง นิ่งสดับรับรู้อยู่อย่างหงส์ ค่ายังคงงดงามทุกยามมอง... ปล่อยเวลาเยี่ยวยารักษาแผล อย่ายอมแพ้ทุกข์ทนใจหม่นหมอง พาชีวิตก้าวไปในครรลอง เชิดผยอง...กับทุกข์ที่รุกใจ... รวบรวมแรงกำลังเพื่อหวังอยู่ ได้เชิดชู...สืบวงค์มั่นคงไว้ จะ.แกร่ง.กล้า.ก้าวเดินเผชิญไป เจ็บเท่าใด...ข่มลึก...ไม่นึกครวญ...