27 มิถุนายน 2551 15:50 น.
แมงกุ๊ดจี่
สมานแผลซากใจใบแตกร้าว
น้ำตากราวเก็บรอยช้ำถูกย้ำยี
กอบกู้ซากบาดแผลเจ็บแค่นี้
ทุกข์ทวีเพียงใดคิดใคร่ครวญ...
เหลือเพียงซากความรักที่หักพัง
เป็นความหลังเกินใจไปคิดหวน
วันเคยผ่านปล่อยจบไม่ทบทวน
สิ่งแปรปรวนทิ้งไปให้ไกลตน...
เก็บเศษซากหัวใจใบแตกร้าว
จบเรื่องราวช้ำใจไร้หมองหม่น
อาจเหลือเสี้ยวเศษใจใบทุกข์ทน
ก้าวผจญ...ทุกข์ภัย...ในโลกนี้..
เก็บเศษซากใจมาต่อก่อขึ้นใหม่
ปล่อยทุกข์ไปไม่สับสนนับจากนี้
ลืมความช้ำความปวดร้าวที่เคยมี
จบเสียที...ความช้ำ...ที่ย้ำเตือน...
25 มิถุนายน 2551 18:27 น.
แมงกุ๊ดจี่
ในรู้สึกหมกมุ่นคอยครุ่นคิด
รอยชีวิตหนหลังเมื่อครั้งนั้น
พังพินาศ...จบลง...สิ้นคงมั่น
ฝังเป็นรอยนิรันดร์ไร้วันเลือน...
ยามหลับตาคราใดใจคิดหวน
เฝ้าทบทวนรอยกรรมมาย้ำเตือน
ภาพเหตุการณ์ชีวิตติดรอยเปื้อน
ดั่งเสมือนตราบาปตราบวันตาย...
รอยบาดแผลเต็มทั่วทั้งหัวใจ
เกินแก้ไข...รักษาด้วยยาหาย
มันสาหัสคับแค้นแสนบรรยาย
ล้ามากมาย...เกินรั้ง...กำลังคืน...
"รอยนิรันดร์" ตราประทับกับชีวิต
เปรียบมันคือ "ความผิด" ยากคิดฝืน
ทุกข์.เศร้า.โศก แสนเจ็บใจเก็บกลืน
ยากจักฟื้น...คืนชีวา...มาเบ่งบาน...
23 มิถุนายน 2551 18:24 น.
แมงกุ๊ดจี่
เจ็บจมจำเหตุการณ์มาผ่านสอน
เหมือนปั่นทอน "ชีวิตติดวังวน"
มันปวดร้าวเกินรับความสับสน
คอยทุกข์ทนในรอยกรรมที่นำพา...
พบชีวิตล้มเหลวแสนเลวร้าย
ไร้จุดหมายให้ดั้นด้นเพื่อค้นหา
หว่างชีวิต...มืดมิดคล้ายปิดตา
จนปัญญา...พาชีวิต...ลิขิตไป...
ยามมองไปรอบข้างมันว่างเปล่า
ไร้เรื่องราว...อนาคต...อันสดใส
หลงเหลือคือความจริงเขาทิ้งไว้
คอยเผาผลาญหัวใจให้ร้าวราน...
แต่ต้องทนยอมรับกับความเจ็บ
เฝ้าข่มเก็บอารมณ์บ้าทำกล้าหาญ
อยู่รับมันความจริงปล่อยนิ่งผ่าน
อีกไม่นานจะเข้มแข็งแกร่งอย่างเคย...
18 มิถุนายน 2551 16:19 น.
แมงกุ๊ดจี่
อยากจะหยุดลมหายใจในวันนี้
พอกันที...ความทุกข์ไร้สุขสม
ปรารถนาสนองรับกับอารมณ์
สิ้นความขมท้ายสุดหยุดหายใจ...
ไม่อยากทนกับทุกข์ที่จุกแน่น
จิตคิดแค้นลนลานเกินขานไข
มันควรจบทุกข์เศร้ารุมเร้าไป
ชีพตักษัยคงสิ้นทุกข์ที่รุกราน...
ลมหายใจที่มีอยู่ดูไร้ค่า
ทุกเวลาเจ็บเศร้ายากเล่าขาน
จมดิ่งสิ่งโศกเศร้าที่เผาผลาญ
ทรมานเกินข่มอารมณ์ทน...
ทางสุดท้ายท้ายสุดหวังหยุดโศก
ขอลาโลกความทุกข์สุขสักหน
เป็นวิญญานล่องไปไร้ทุกข์ทน
คราเป็นคน...แล้วทุกข์...จุกอุรา...
13 มิถุนายน 2551 13:47 น.
แมงกุ๊ดจี่
หยุดทำร้ายตัวเองเหมือนเพลงเล่า
หยุดความเขลาปลดทุกข์สุขอีกหน
หยุดหวนคิดถึงอดีตช้ำทำร้ายตน
หยุดหมองหม่นเศร้าโศกในโชคชะตา...
ชีวิตนี้เป็นของเราจงเข้าใจ
ปล่อยผ่านไปเรื่องเคยช้ำเสียน้ำตา
เลิกรับเอาความขมขื่นเขายื่นมา
ควรรู้ค่า...ชีวิตตนบนครรลอง...
จะไม่ยอมให้ใครที่ไหนทำร้าย
อย่าคิดหมายครอบงำทำให้หมอง
เลิกทำร้ายใจที่เหลือเพื่อประคอง
ชีวิตเรา...ใจของเรา...ต้องดูแล...
เลิกแบกรับเอาความทุกข์เรื่องทุกอย่าง
เลิกเดินสู่เส้นทางทุกข์อย่างคนแพ้
เลิกเป็นแล้วคนของความอ่อนแอ
เลิกขี้แย...ฟูมฟาย...เสียดายมัน...?
Calendar
Lovers
42 คน เลิฟแมงกุ๊ดจี่
หน้าส่วนตัว
1402
