28 มิถุนายน 2545 10:18 น.
แพรวา
เกิดอาการใจหายใน...ทางลบ
ไม่อยากเชื่อว่าจะจบ ง่ายเพียงนี้
ไม่อยากเชื่อว่า คืนวันที่เคยดี
จะสิ้นสุด แบบไม่เหลือมี แม้เยื่อใย
ขอโทษเธอที่มัวแต่ลืมไปว่า
ไม่ควรผูกใครไว้กับเวลา ไม่ควรรักใครง่าย ๆ
ขอโทษ ตัวเองที่ หลงลืมมันนานเกินไป
เพราะเมื่อรักเธอหมดใจ ก็ลืมเหลือความหมายใด ให้ตัวเอง
27 มิถุนายน 2545 22:58 น.
แพรวา
หลังการเลิกรา
ฉันว่ามันมีอะไรมากกกว่า..ความเจ็บร้าว
ถนนที่เดินร่วมกัน กลายเป็นสีเทา
ไม่มีความหมายในเรื่องราว ..มีเพียงความเหน็บหนาว คืนใจ
เมื่อ ต่างคน ต่างเดินทาง
บนเส้นแบ่งระหว่าง ความรัก กับความยิ่งใหญ่
ไม่มีใครเหลียวกัน.. ไม่ว่ากี่คืนวันจะผ่านไป
ฉันอยู่อย่างไร เธออยู่อย่างไร ... ก็ต่างคน
หนึ่งการเดินทางที่แสนเหงา
ฉันปล่อยเวลามายืนมองดาว อย่าง สับสน
เพิ่งรู้ว่า ฟ้ากว้าง... หากเป็นดาวคงอ้างว้าง.วุ่นวน
ไม่ต่างเท่าไหร่กับคน..ที่ยืนอยู่บน ทางแคบยาว
นาทีนี้..ฉันมีเพียงความเหว่ว้า
ทำได้เพียงรินน้ำตาซึ้งกับคำว่า ยิ่งสูงยิ่งหนาว
กอดตัวเองแน่นแค่ไหน ก็ยังไม่หายคิดถึง เรา
ไม่เคยลืมเธอได้สักคราว .. อยากได้วันเก่า ๆ ของเราคืน
27 มิถุนายน 2545 14:31 น.
แพรวา
มันท้อ และ เหนื่อยนัก
ฉันฟุ่มเฟือยความรัก มากไปไหม
เธอจึงอิ่มเอียน จนเปลี่ยนไป
ไม่รับรู้ ไม่เข้าใจ และเหลือทิ้งไว้ เพียงคำลา
สีของฟ้าที่เคยเป็นสีชมพู
ถึงได้ดูหดหู่..กลายเป็นสีเศร้า .เหว่ว้า
คืนที่ร้องไห้..และไม่มีใครซับน้ำตา
ฉันรู้สึก..ว่าโลกไม่มีแม้แม้แต่วันข้างหน้า..ให้หายใจ
25 มิถุนายน 2545 03:01 น.
แพรวา
เธอเหลืออะไรให้ฉันบ้าง
เมื่อแสงสว่าง ดับวูบลงวันนี้
หนทางที่จะก้าว มันช่างปวดร้าวสิ้นดี
คว้างเคว้าง ไร้จุดหมายไม่มี ที่จะไป
หลักที่เคยยึด มันพังล้ม
แสงสว่างเป็นเพียงลมที่ไม่ยึดไว้ไม่ไหว
เอื้อมมือไปคว้า..ก็คงไม่มีค่าอะไร
นอกจากหัวใจที่ยังต้องร้องไห้..อยู่ฝ่ายเดียว
24 มิถุนายน 2545 16:41 น.
แพรวา
อาจจะดูกร้าวเกินไปนัก
แต่เธอคงรู้ว่า ความรัก บังคับกันไม่ได้
หากไม่ใช่คนที่เข้าตา ก็ยากที่จะคบหาอย่างฝืนใจ
สำหรับฉัน การปฏิเสธตรงๆ ไป
ก็ถือว่า...ไม่ได้โหดร้าย กับเธอจริง
หน้าส่วนตัว
780
