22 พฤศจิกายน 2544 09:21 น.
แพรวา
ไม่มีอะไรอยู่คู่เวลา
แม้กระทั่งนาทีที่ไกล้เข้ามา หรือว่าพรุ่งนี้
ดวงตะวันลับฟ้า การเดินทางมาของราตรี
สลับสับเปลี่ยนทุกวินาที ตราบที่โลกนี้ยังหมุนไป
ความรักของเรา อาจทำให้เกิดรอยน้ำตา
เพราะเสน่ห์ของการเวลา คือการค้นหาสิ่งใหม่
สุดแล้วแต่ฟ้า..ไม่ว่าวันหน้าจะเกิดอะไร
แต่เธอคนเดียวก็จะเป็นใคร
...ที่ความแน่นอนของใจ..จะไม่ลืม
22 พฤศจิกายน 2544 09:07 น.
แพรวา
บอกตรง ๆ ว่าเสียหน้า
หากต้องเป็นฝ่าย พูดก่อนว่า รักเธอแค่ไหน
ฉันก็ผู้หญิงธรรมดา ที่ปากไม่ค่อยตรงกับใจ
เธอดูไม่ออกเลยหรือไง..ในท่าที
จะสารภาพก็อายเขา
กลัวคนอื่นเค้าจะประนามกันอย่างโน้นอย่างนี้
อุตส่าห์ส่งสายตา..ว่าปิ้งเธอมาเกือบปี
ฉันก็เป็นกุลสตรี ..หรือทอดสะพานยาวขนาดนี้ ยังไม่พอ
18 พฤศจิกายน 2544 21:16 น.
แพรวา
อย่าถามฉัน
ว่าในความผูกพัน ฉันวางเธอไว้ตรงไหน
เพราะเธอคือคนพิเศษ เกินกว่าจะเรียกแทนคำใด
เป็นคนที่ ฉันไม่อาจขาดไป สักช่วงเวลา
คงตอบไม่ได้จริง ๆ
ไม่ใช่ว่าอ้อยอิ่ง ทำเป็นเล่นทีท่า
ไม่เคยจัดอันดับ ไม่ว่าจะคนรัก หรือเพื่อนธรรมดา
เพราะสิ่งที่รู้สึกตลอดมา
คือเธอ..สำคัญมากกว่า "ลมหายใจ"
9 พฤศจิกายน 2544 00:14 น.
แพรวา
เหนื่อยนะบนความไม่เข้าใจ
คล้ายความรัก มันลดน้อยลงไป แล้ววันนี้
กี่ครั้งกันหนอ ที่ทะเลาะ แล้วก็ง้อ ขอคืนดี
แล้วอีกกี่ครั้ง ต่อจากนี้ เบื่อจะเป็นฝ่ายที่ ต้องให้อภัย
เธออยู่ใกล้ กลับกอดเธอได้ แค่ในฝัน
น้ำตารินท่วมใจฉัน เธอกลับนอน หันหลังให้
เจ็บเกินจะกล่าว จนไม่อาจจะะบอกเล่ากับใคร
เมื่อคนที่เป็นดั่งลมหายใจ
เขายังทำได้แค่"แกล้งยอม"
6 พฤศจิกายน 2544 20:53 น.
แพรวา
ฉันหายใจอยู่เพราะโลกหมุน
ไม่ได้ขึ้นอยู่ กับการมีคุณ หรือไม่
แม้บางครั้ง...การอยู่ลำพัง จะเหงาใจ
แต่ก็ไม่ได้ อาลัย..เพียงการจากไปของตะวัน
ส่วนคุณ คุณก็ยังหายใจ
ยังมีชีวิตให้ใช้ไป..จนกว่าจะถึงฝั่งฝัน
เมื้อเส้นรักเรา ขนาน ก็โปรดอย่าทัดทานกัน
อย่าเอาความเหงามาผูกพัน เพียงเพื่อให้คืนวันมันผ่านไป
เพราะชีวิตต่างก็เป็นของเรา
หลายเวลา เหงา เศร้า เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าก็เริ่มใหม่
อย่าฝืนในความฝัน อย่าทรมานกันต่อไป
ยอบรับซะเถอะ ว่าเราไกล..จนไม่อาจกลับไปเพื่อรักกัน
หน้าส่วนตัว
694
