13 กันยายน 2544 22:46 น.
แพรวา
อ่านตาเธอ ฉันเข้าใจ
เหตุผลเดียว ที่เธอจะไป คือรักเขา
ฉันเอง จึงไม่ขออะไร เพื่อคืน เรา
คนรัก ของเธอคนเก่า ไม่อยากให้เค้า รอนาน
ดีใจกับเธอด้วย..ก็ได้
เมือ่เธอถึงเส้นชัย โดยมีฉันวางสะพานหัวใจให้เดินผ่าน
ไม่ต้องขอบคุณ ..สำหรับความอบอุ่นของวันวาน
แค่ตอนนี้ กอดฉันให้นาน.....
แม้ต้องยืดเวลาร้าวราน...ฉันก็ยอม
12 กันยายน 2544 22:32 น.
แพรวา
ออกมาเดินเล่น ริมถนน
เหลียวมองผู้คน ต้นไม้ใบไหญ้า
สะพายเป้ คู่ใจ ใส่ กำไล สีชา
ติดไดอารี่เล่มหนา ที่พกมาเขียนกลอน
เดินมาถึงป้ายรถเมล์ที่เก่า
แล้วเห็นภาพ การพบกันของเรา เมื่อก่อน
ร้านกาแฟ ริมถนน เคยถูกสาดฝน เปียกปอน
มืออุ่นๆ ที่เคยอาทร แต่วันนี้นึกย้อน..ก็สายไป
ฉันไม่มีเธออีกแล้ว
เสียงลมหายใจผ่าวแผ่ว..เหนื่อยกับการเต้นไหว
เอาเถอะนะ ถึงวันนี้ เธอจะ เป็นของใคร
แตในไดอารี่หัวใจ..เธอก็ถูกบันทึกไว้ อย่างงดงาม
12 กันยายน 2544 22:28 น.
แพรวา
กระดาษ เขียนกลอนหลายใบ
ลงวันที่ตัวไหญ่ เขียนด้วยหมึกสีฟ้า
ว่าจะรักเธอ มีเพียงเธอ ตลอดเวลา
ยืนยัน สัญญา ทุกตัวอักษรที่ปากกา จรดไป
แต่วันนี้ ..มันคงไร้ค่า
เธอรับเขาเข้ามา ทดแทนเวลาที่ว้าไหว
ลายมือของเขา คำรักของเขา เธอคงถูกใจ
กระดาษเขียนกลอน ที่ฉันให้
เธอคงทิ้งไป ไม่แคร์มัน
จึงส่งข้อความมา ครั้งสุดท้าย
อย่าแปลกใจ ที่ไม่มีตัวอักษรใด ๆ ในนั้น
กระดาษ หนี่งแผ่น เพื่อทดแทน คืนและวัน
กับอีก ล้าน หยดน้ำตาจากฉัน...ถึงเธอ
12 กันยายน 2544 22:22 น.
แพรวา
คิดถึงไออุ่นในคืนหนาว
คิดถึงสะพานทอดยาว ที่จูงมือกันข้าม
คิดถึงภูเขา หาดทรายสีขาว ท้องฟ้าสีคราม
คิดถึง ทุกๆ ความงดงาม ที่ร่วมสร้างกันมา
คิดถึง ผ้าที่เคยแบ่งกันห่ม
คิดถึง ยาขม ที่เธอ บังคับ แกม ข่ม แก้วที่ห้า
คิดถึงวันที่ เราช่วยกันให้อาหารปลา
คิดถึง คำรัก คิดถึง เวลา ที่เคยมีกัน
แต่วันนี้ ข้าง ๆ ฉันไม่มีใคร
ความเหงาทำให้ โลกดูโหดร้าย สำหรับฉัน
ทุก ๆ อดีต กลับกลายเป็นมีด แห่งคืนวัน
ที่เมื่อใดนึกถึง มัน ก็กรีดน้ำตาฉัน ริน- ริน
11 กันยายน 2544 22:06 น.
แพรวา
อยากหวนหาถึงวันเก่า
แม้หนทางคืนเรา ไม่มีสิทธิ์จะฝัน
เต็มใจ จะคอยห่วงใย อย่างเงียบงัน
เติมช่องว่างด้วยความผูกพัน เปี่ยมสายใย
ถ้าถามก็จะตอบให้รู้
ยังหยัดอยู่ ด้วยทุกอณู ความวุ่นไหว
ต่อให้ต้องร้าว ตรงแก้มเปล่าเสมอไป
เธอก็ยังเป็นเสียงหัวใจ..ที่นานเท่าไหร่ก็ได้ยิน
หน้าส่วนตัว
564
