26 พฤศจิกายน 2544 11:45 น.
แพรวา
เงียบหายไปเลยยังดีกว่า
บางความรู้สึกก็ต้องใช้เวลา บ้างเท่านั้น
ป่วยการจะมาทำท่าทางห่วงกัน
ทั้ง ๆ ที่ความผูกพัน เธอได้เลือกให้มันต้องจบไป
..อยากจะตอบแทนความหวังดี
ให้เธอเห็นว่าวันนี้ ฉันก็ยังมีชีวิตอยู่ไหว
อภัยให้ฉัน .หากว่าลึกๆ แล้วนั้นเธอจริงใจ
ขอโทษที่มองโลกในแง่ร้ายเกินไป
เพราะช่วงเวลาแห่งการทำใจ
...บางทีการไม่เหลือใคร ก็ จำ เป็น ...
23 พฤศจิกายน 2544 08:38 น.
แพรวา
ฉันใจกว้างก็จริงอยู่
แต่กับความรักเธอก็รู้ มันเรื่องใหญ่
ทนได้เสมอ ถ้าทำเพื่อเธอ ไม่เป็นไร
แต่หากต้องยอมแบ่งใคร
ฉันคงอยู่บนความร้าวไหว..ได้ไม่นาน
เมื่อเส้นทางรักโรยด้วยหนามแหลมคม
เดินต่อไปคงเจ็บระบม ข่มความหวาน
จะคิดอย่างไรก็แล้วแต่.. รู้ไว้แค่ ร้าวราน
..อดทนให้ผ่านคืนยาวนาน
ยังดีกว่า ต้องทนอ่อนตาม คนหลายใจ..
22 พฤศจิกายน 2544 13:12 น.
แพรวา
เพราะใช้ความรักเป็นลมหายใจ
จึงกอดคอกับความอ่อนไหว มานานช้า
ความเศร้าปลิวผ่าน กี่ฤดูกาลหยดน้ำตา
ความสุขก้าวเข้ามา แค่จะเอื้อมมือคว้ายังไม่ทัน
อ่อนแรง..เหลือใจ
เหนื่อยกับการตามฝันของใคร..ไปอย่างนั้น
เพิ่งรู้สึกว่า ชีวิตของเราก็มีค่ามีความสำคัญ
ลมหายใจต่อจากนี้ของฉัน..จะกอดตัวเอง
22 พฤศจิกายน 2544 09:21 น.
แพรวา
ไม่มีอะไรอยู่คู่เวลา
แม้กระทั่งนาทีที่ไกล้เข้ามา หรือว่าพรุ่งนี้
ดวงตะวันลับฟ้า การเดินทางมาของราตรี
สลับสับเปลี่ยนทุกวินาที ตราบที่โลกนี้ยังหมุนไป
ความรักของเรา อาจทำให้เกิดรอยน้ำตา
เพราะเสน่ห์ของการเวลา คือการค้นหาสิ่งใหม่
สุดแล้วแต่ฟ้า..ไม่ว่าวันหน้าจะเกิดอะไร
แต่เธอคนเดียวก็จะเป็นใคร
...ที่ความแน่นอนของใจ..จะไม่ลืม
22 พฤศจิกายน 2544 09:07 น.
แพรวา
บอกตรง ๆ ว่าเสียหน้า
หากต้องเป็นฝ่าย พูดก่อนว่า รักเธอแค่ไหน
ฉันก็ผู้หญิงธรรมดา ที่ปากไม่ค่อยตรงกับใจ
เธอดูไม่ออกเลยหรือไง..ในท่าที
จะสารภาพก็อายเขา
กลัวคนอื่นเค้าจะประนามกันอย่างโน้นอย่างนี้
อุตส่าห์ส่งสายตา..ว่าปิ้งเธอมาเกือบปี
ฉันก็เป็นกุลสตรี ..หรือทอดสะพานยาวขนาดนี้ ยังไม่พอ
หน้าส่วนตัว
1680
