3 ธันวาคม 2544 10:19 น.
แพรวา
ความรักระหว่างเราจบลงแล้ว
เสียงความฝันผ่าวแผ่ว หยุดเคลื่อนไหว
น้ำตารินไหลออกมาอย่างไม่ตั้งใจ
เหมือนทั้งโลก มันพังทลาย ในพริบตา
เธอไม่อยู่ ทั้งชีวิตก็ไม่มีใครอยู่
เจ็บปวดจนไม่อยากรู้.. ว่าหมดใครห่วงหา
ที่เดิมของเรา กับความว่างเปล่าช่างเย็นชา
ความรักหักโค่นต่อหน้าต่อตา...เธอจะรู้ไหมว่า...ทรมาน
1 ธันวาคม 2544 18:00 น.
แพรวา
อาจไม่มีค่าในความรู้สึก ของใคร
แตเธอยิ่งใหญ่ในความรู้สึกของฉัน
จะให้บอกกี่ที ก็จะเอาหัวใจดวงนี้รับประกัน
ทั้งหมดของชีวิตที่มีนั้นจะไม่เปลี่ยนไป
สัญญา... ด้วยความห่วงหาที่เปี่ยมล้น
คนหนึ่งคนจะให้ในทุกสิ่งที่พึงให้
ทุกอย่าง..ที่รวมเป็นความรัก ระหว่างใจ
จะมั่นคงอยู่ที่นี่ตลอดไป..นานเท่านาน
1 ธันวาคม 2544 15:50 น.
แพรวา
อยากให้เธอเหงา เธอร้องไห้
ทุกข์ทนใจกับความโหดร้ายรอบข้าง
ไม่เหลือใคร..สิ้นไร้กำลัง
แล้วย้อนนึกถึงความหลัง ครั้งมีเรา
ใครกันที่อยู่กับเธอเสมอ
คนแรกที่ได้เจอ ยามที่เธอเหงา
ใครคนไหน ที่อยู่ตรงหน้าให้คว้าเอา
ทุกๆคราวที่เธอปวดร้าว และวุ่นวน
อยากให้เธอลองเจ็บเหมือนฉัน
แลกน้ำตากับความไหวหวั่น สับสน
วันที่ชีวิตไม่เหลือแม้ใครสักคน
เธออาจลึกซึ้งถึงตัวตน..ของใครบางคนที่รักเธอ
28 พฤศจิกายน 2544 17:31 น.
แพรวา
ได้แต่ฝืนยิ้มให้เธอไป
ซ่อนน้ำตา กลั้นไว้ ไม่ให้เอ่อ
มือเขา จับจูงมือเธอ
เป็นภาพที่ไม่อยากพบเจอ เลยคนดี
ความเจ็บปวดน่ะ รู้จักไหม
หรือ ป่วยการจะอธิบาย ในเรื่องนี้
ตราบที่เธอไม่เคยมีรักแท้สักที
คงไม่เข้าใจหรอกคนดี ..กับสิ่งที่ฉันเป็น
28 พฤศจิกายน 2544 09:36 น.
แพรวา
เห็นเธอมีปัญหา
เลยช่วยรับมา เผื่อจะแบ่งเบาให้
เธออธิบาย ความทุกข์ร้อนในใจ
ทำดีเท่าไร.เค้ายังหนีไปหาที่ใหม่พึ่งพิง
เธอถามว่าเธอ ทำผิดอะไร
ทั้งที่ทุ่มลงไป ก็หมดใจทุกสิ่ง
อย่าถามเลย ฉันคงไม่กล้าเอ่ยความจริง
เพราะขนาดถูกเธอทิ้ง..
คำตอบยังเงียบนิ่งจนปัจจุบัน
ไม่มีหรอก..เหตุผล
หัวใจของคน วกวน ไหวหวั่น
กาลเวลา จะตอบเองด้วยตัวมัน
เขาไม่รักเธอ เธอไม่รักฉัน คงแทนคำตอบนั้นได้ดี..
หน้าส่วนตัว
877
