31 มกราคม 2545 17:31 น.
แพรวา
เวลาหมุนตาม ความรักหมุนไป
ทางเดินหัวใจก็ทอดไปตามความฝัน
สองเท้าก้าวย่าง .. ท่ามกลางความผูกพัน
ด้วยรอยยิ้มของเธอกับฉันตลอดมา
แม้ว่าเราจะต่างกัน ในฝันดี
แต่ความจริงที่มีเราต่างมีค่า
ฉันจึง เชื่อ เสมอ ว่าการที่มีเธอ เต็มดวงตา
นั่นคือความปรารถนาที่สุดของใจ
เพราะเธอ.. ทำให้ฉันรู้ว่า
การมีเธอให้ห่วงหานั้นยิ่งใหญ่
เพียงพอแล้ว กับที่วันนี้.. มีลมหายใจ
เพียงพอแล้วกับการพบใคร..และได้ใช้หัวใจ เพื่อรักกัน
29 มกราคม 2545 15:50 น.
แพรวา
ฉันเองไม่ได้เติบโตเช่นดอกไม้
จึงไม่เคยคาดหวังมากมาย กับวันข้างหน้า
รักบ้าง.. ล้าบ้าง.. ระหว่างเวลา
กล้าฝัน เพียงหนึ่งหลับตา ในราตรี
ไม่เคยหวังจะอยู่กับใครทั้งชีวิต
และไม่เคยคิด ว่าจะมีใคร อยู่ด้วยที่นี่
ลมหายใจที่ใช้ แต่ละนาที
ก็ เป็นแค่ลมหายใจที่ .. ต้อง ใช้ไป
และการอยู่ของเธอ ในวันนี้
จึงเป็นมากกว่า..ทุกความรู้สึกดีดี เธอ รู้ไหม
ฉันรู้ว่า .. ฉันเองคง ไม่ได้เกิดมาเพื่อใคร
แต่จากนี้ไป .. สัญญาว่าฉัน จะอยู่หายใจ... เพื่อเธอ
29 มกราคม 2545 12:00 น.
แพรวา
ฉันเองไม่ได้เติบโตเช่นดอกไม้
จึงไม่เคยคาดหวังมากมาย กับวันข้างหน้า
รักบ้าง.. ล้าบ้าง.. ระหว่างเวลา
กล้าฝัน เพียงหนึ่งหลับตา ในราตรี
ไม่เคยหวังจะอยู่กับใครทั้งชีวิต
และไม่เคยคิด ว่าจะมีใคร อยู่ด้วยที่นี่
ลมหายใจที่ใช้ แต่ละนาที
ก็ เป็นแค่ลมหายใจที่ .. ต้อง ใช้ไป
และการอยู่ของเธอ ในวันนี้
จึงเป็นมากกว่า..ทุกความรู้สึกดีดี เธอ รู้ไหม
ฉันรู้ว่า .. ฉันเองคง ไม่ได้เกิดมาเพื่อใคร
แต่จากนี้ไป .. สัญญาว่าฉัน จะอยู่หายใจ... เพื่อเธอ
19 มกราคม 2545 14:38 น.
แพรวา
เธอขอให้เราเป็นเพื่อนกัน
อ้างว่าอยาก รักษาความผูกพันของเราไว้
อยากคบหา ในแบบที่จะไม่มีวันเลิกราไป
เพราะหากคบแบบไม่ได้อะไร
ก็จะไม่มีวันใด ที่ร้อนรน
เธอเอง คงทำได้แค่นี้
คิดหรือว่าคำพูดดีๆ จะลบล้างความรู้สึกนี้ได้ผล
ทฤษฎีหวานสวย มักฉาบด้วยเล่ห์กล
ทั้งที่แปลความหมายตรง ๆ
มันก็แค่ คนหมดรักกัน
17 มกราคม 2545 16:19 น.
แพรวา
อันนี้เป็นอีกบทหนึ่งค่ะ ทึ่แอบเขียนต่อในไดอารี่ของเพื่อน
...ถ้ารู้ว่าการรักเธอต้องทรมาน
ต้องกลายมาเป็น คนร้าวราน มองโลกในแง่ร้าย
วันนั้นจะไม่รักเธอจริง ๆ ให้ตาย
ใครบ้างใคร อยากให้วันต่อไป ไม่เหลือมี
.. แต่เพราะไม่รู้ ไม่รู้ทั้งนั้น
ตื่นเช้าขึ้นอีกวัน ก็ผูกพัน เข้าไปเต็มที่
หัวใจอยู่ในร่างกายเรา แต่แรงบังคับไม่มี
สั่งอะไรก็ดื้อทุกที รักเธอไปแล้วคนดี เต็มเวลา
...จึงสมควรใช่ไหม. กับความทรมาน
( กลอน เว้นว่างไว้แค่นี้... แล้วเราเลย ละเลงต่อซะ )
เมื่อเลือกเอง ที่จะร้าวราน ..จะไร้ค่า
ช่างรักมัน.. ถือว่าเป็นบทเรียนบนน้ำตา
ที่ครั้งหนึ่ง ได้แลกมา
..... ด้วยความกล้า ของหัวใจ...
หน้าส่วนตัว
890
