31 สิงหาคม 2552 19:39 น.
แพรพี
วันนี้เป็นวันหยุดเสาร์อาทิตย์
โรงเรียนปิดเป็นลู่ทางสว่างไสว
ฉันกับน้องจะรีบร้อยพวงมาลัย
เพื่อเอาไปขายที่แยกไฟแดง
เสียงเอ็ดอึงตึงตังแต่คืนก่อน
ข่มตานอนน้ำตาไหลใต้ราวแสง
ไฟทางด่วนลอดผ่านซี่กำแพง
พ่อกับแม่ต่างรุนแรงทะเลาะกัน
ตื่นเช้าขึ้นรถเมล์ไปปากคลอง
เราพี่น้องซื้อดอกไม้ขมีขมัน
กลับมาร้อยใส่กล่องโฟมอยู่ทั้งวัน
ตอนเย็นพร้อมจูงมือกันออกเดินทาง
ถึงสี่แยกจัดของจัดดอกไม้
เดินเร่ขายผ่านสายตาที่ถากถาง
น้องตัวเล็กนอนเฝ้ากล่องอยู่ริมทาง
ฉันวิ่งบ้างเดินบ้างแข่งไฟแดง
เพื่อนนั่งฉ่ำเก๋งมีแอร์กับแม่พ่อ
เขาไม่ขอทักทายบ่ายหน้าแขยง
ฉันเดินเศร้าเข้าเกาะกลางหลบรถแรง
หนุ่มสาวเมาขับรถแซงแข่งเสียงดัง
ขายใกล้หมดมะลิสดกลายเป็นเหี่ยว
ไฟแดงเขียวก็ถี่ขึ้นชวนหมดหวัง
เดินจนเหนื่อยเมื่อยขาหมดกำลัง
น้องก็นั่งคอยข้างทางกลางราตรี
ท่าไม่ดีไอ้ขี้กาวมาใกล้น้อง
ฉันจึงต้องรีบเก็บของพาน้องหนี
ยิ้มบอกน้องได้เงินเยอะดูนี่ซี
น้องบ้อแบ้อวดซี่ฟันอย่างชื่นชม
น้องเป็นใบ้แต่ใจไม่เคยแพ้
ถ้าฉันจะอ่อนแอคงไม่สม
เดินจูงมือกลับกับน้องอยู่เกลียวกลม
เงยหน้าชมฟ้างามตามทางรถไฟ
พอให้ลืมทุกข์โศกที่จนหนัก
พอหลบลี้จากปลักตมที่ถมใส่
ถึงพ่อแม่ทะเลาะกันจะเป็นไร
ฉันจะขายพวงมาลัยให้เลิกจน
แนวรถไฟทอดผ่านบ้านหลังน้อย
บ้านที่คอยคุ้มฉันไว้ใต้ฟ้าฝน
ที่เขาว่าแหล่งสลัมของคนจน
ดูมืดมนซอมซ่อต่อสายตา
เช้าต่อมาพาน้องไปศึกษาภัณฑ์
เล่มน้อยนั้นที่ชั้นฝันเป็นนักหนา
เงินก้อนนี้ที่หาได้จะแลกมา
พจนานุกรมไทยใช้เล่าเรียน
28 สิงหาคม 2552 03:15 น.
แพรพี
ยังมีเมืองเลื่องชื่อในกาลก่อน
มีบิดรครองเมืองรุ่งเรืองแสน
มีอำมาตย์ซ้ายขวาเฝ้าดินแดน
ช่วยให้แผ่นดินงามนามเลื่องลือ
อำมาตย์หนึ่งกรำศึกไม่ย่นย่อ
เก่งการหมอดูแลราษฎร์ชนนับถือ
ว่างงานศึกจับยาหาเครื่องมือ
รักษาจนสุดฝีมือไม่เก็บเงิน
ยังงานสอนสร้างคนบนแผ่นดิน
ให้รู้จักทำกินอย่าขวยเขิน
จงรู้จักแบ่งปันเมื่อมีเกิน
จงดำเนินชีวิตอยู่อย่างเพียงพอ
อีกอำมาตย์ดูแลราชวังสง่า
คอยตรวจตราถ้วนถี่ที่สึกหรอ
คอยซ่อมแซมแต่งปรุละเอียดลออ
คอยเฝ้ารอปรนนิบัติพระบิดา
ราชพิธีมีคราวใดคอยออกสั่ง
เฝ้าระวังมิให้ได้น้อยหน้า
ทั้งเคี่ยวเข็ญนางในใช้ศักดา
จงบันดาลงานออกมาให้เกรียงไกร
เมื่อถึงคราวสืบตำแหน่งแห่งแผ่นดิน
พ่อแผ่นดินเรียกอำมาตย์อยู่หนไหน
อำมาตย์เมืองเข้าเฝ้าอย่างว่องไว
อำมาตย์ไพรพัวพันศึกลำบากตน
เจ็ดทิวาราตรีก็ผ่านคล้อย
อีกอำมาตย์ก็ค่อยมาฝ่าแดดฝน
การถามการณ์จึงเริ่มในบัดดล
เจ้าแผ่นดินถามเหตุผลที่สมควร
อำมาตย์วังตั้งคอแล้วตอบมั่น
ตัวของฉันแต่งวังและแต่งสวน
ราชพิธีริ้วธงแลขบวน
ทุกสิ่งล้วนงามล้ำเลื่องลือไกล
ข้านี่แหละสมควรขึ้นครองราชย์
เพื่อประกาศว่าชาติเรายังผ่องใส
ความเจริญโอ่อ่าจะแผ่ไป
สู่ดินแดนป่าไพรไกลทมิฬ
พระพ่อผินมาหาอีกอำมาตย์
จงประกาศความของเจ้าเพื่อทรัพย์สิน
เพื่อตำแหน่งยิ่งใหญ่ในแผ่นดิน
อำมาตย์ศึกคิดสิ้นจึงตอบมา
ข้ารบราฆ่าฟันมามากแล้ว
พระพ่อแก้วเพียงใฝ่ถวิลหา
ผู้จะขึ้นครองบัลลังก์เป็นราชา
อันตัวข้าไม่หมายจะแย่งชิง
เพราะหมายใจจะช่วยชนที่ทุกข์ยาก
ที่ลำบากร้อนใจกายดั่งไฟผิง
ทั้งข้าศึกรุมเร้าเข้าแย่งชิง
ไม่อาจทิ้งการป่าที่ข้าดู
แม้นมงกุฏที่สวมใส่ก็ไร้ค่า
มีบังลังก์วังราชาที่สวยหรู
ราษฎร์ยังเจ็บยังร้อนไร้คนดู
ไม่อาจอยู่อย่างโอ่อ่าในวังงาม
พระราชาจึงหัวเราะอย่างชอบใจ
ว่านี่ไงเจ้าแผ่นดินที่เฝ้าถาม
เจ้าจงครองราชย์เลิศให้ลือนาม
คงถึงยามข้าพักผ่อนหย่อนกายใจ
อำมาตย์วังนั่งอึ้งถึงความตรัส
แล้ววิ่งลัดออกจากโถงไปร้องไห้
ออกไปเห็นพลจุดพลุคนดีใจ
จึงหลบไปในห้องนอนก่อนเศร้าซม
เสร็จพิธีราชาภิเษกแล้ว
อำมาตย์แก้วเป็นราชาสง่าสม
วางมงกุฏหยิบดาบอันแหลมคม
ควบอาชาเกลียวกลมสู้ศัตรูภัย
25 สิงหาคม 2552 22:17 น.
แพรพี
นั่งฟังข่าวการประหารนักโทษชาย
เป็นผู้ร้ายค้ายาให้เสพสม
เป็นภัยร้ายดึงชาติสู่ปลักตม
เยาวชนโง่งมเพราะติดยา
ลูกทั้งหลายชายหญิงทิ้งครอบครัว
ไปเมามัวแม่พ่อทุกข์หนักหนา
ขโมยเงินขายตัวแลกเงินตรา
เพื่อแลกมาซึ่งยาเสพจนมึนเมา
ผู้คุมจูงตรวนเข้าแดนประหาร
ให้สั่งจานปรานโปรดดั่งใจเขา
อาหารวางน่ากินอยู่ไม่เบา
บอกไม่เอากินไม่ลงคงเข้าใจ
ขอบุหรี่สักมวนให้ลืมทุกข์
ที่มันจุกแน่นหนักไม่แจ่มใส
ถามตัวเองกูกินข้าวไปทำไม
กินเข้าไปก็ตายเปล่าให้เปลืองจริง
ผู้คุมยื่นนาทีทองครั้งสุดท้าย
จะต่อสายให้คุยกับลูกหญิง
จึงบอกลูกว่าพ่อรักหนูจริงจริง
หนูอย่าทิ้งการเรียนจงเพียรเอา
แล้วเปลี่ยนไปคุยกับแม่ที่เศร้าสร้อย
แม่เฝ้าคอยส่งข้าวน้ำให้กับเจ้า
คงวันนี้ที่เวรกรรมมานำเอา
กระชากเจ้าจากแม่ไปไม่กลับมา
นั่งน้ำตานองหน้าเขามาแล้ว
เดินพ้นแนวนักข่าวเข้าเคหา
รับความตายปลิดชีพโดนฉีดยา
วิญญาณลาโลกไปสู่โลกันต์
18 สิงหาคม 2552 03:19 น.
แพรพี
หนูเกิดมามีแม่ดูแลรัก
แม่ป้องปักภัยพาลการข่มเหง
แม่รักลูกยิ่งกว่ารักตัวเอง
แม่สอนให้กลัวเกรงกรรมทำความดี
ส่งลูกเรียนโรงเรียนรับความรู้
คอยแลดูความสำเร็จเลิศศักดิ์ศรี
สิ่งใดใดลูกใครได้ลูกใครมี
ลูกฉันนี้ต้องมีแน่ไม่แพ้ใคร
ลูกจึงทำความดีเพราะรักแม่
เว้นเพียงแต่บางครั้งยังสงสัย
พ่อทำไมรีบลับจากลูกไป
คงเหลือไว้ความทรงจำที่ลางเลือน
แม่บอกว่าพ่อรักลูกเต็มหัวใจ
พ่อรักลูกไม่มีใครเสมอเหมือน
เหลือแต่แม่คอยสอนพร่ำเอ่ยคำเตือน
อย่าเบื่อเบือนกระเง้ากระงอดไป
ลูกจึงฟังจึงทำตามคำสอน
เวลาตื่นเวลานอนก็สดใส
แต่คงไม่ชนะพยาธิภัย
ที่มาพรากแม่ไปไม่กลับคืน
เห็นร่างแม่นอนนิ่งไม่ติงไหว
ปวดบีบในใจเจ็บสุดหยุดฝืน
น้ำตารื้นหยดไหลไม่อาจยืน
สะอึกสะอื้นอึดอัดเอนวูบไป
ลืมตาตื่นขึ้นมาหาความจริง
แม่นอนนิ่งในโลงไม้ไม่ติงไหว
แม่จะกลายเป็นถ่านเถ้าลมพัดไป
ไกลแสนไกลเหลือไว้แค่ความอาวรณ์
ไม่เหลือแล้วแม่ลาลูกแม่ลาลับ
เหลือภาพถ่ายกับความคำแม่พร่ำสอน
แม่จ๋าคิดถึงแม่ทุกคืนนอน
ไม่อาจย้อนคืนวันมาทดแทน
ลาแล้วลาโลกลับดับดวงจิต
สุดจะคิดห่วงหาอาลัยแสน
สุดจะไขว่จะคว้าในหล้าแดน
แม่จากแผ่นดินไปในสวรรค์
เกิดชาติหน้าภพใดในหล้าโลก
ขอให้โชคนำพาดั่งความฝัน
เป็นแม่ลูกพันผูกนิจนิรันดร์
จะอยู่กันแสนสุขสันต์ทุกวันคืน
16 สิงหาคม 2552 17:35 น.
แพรพี
เสาร์อาทิตย์รถติดวุ่นวายนัก
ซื้อเสื้อผ้าจตุจักรคือเป้าหมาย
ฉันต่อรถโหนราวจนตาลาย
ทั้งหญิงชายสับสนควันรถยนต์
เด็กมอปลายกระเตงเป้กระเป๋าสวย
วิ่งหอบเหนื่อยด้วยกลัวจะติดฝน
วิ่งขึ้นรถตอนสายสายอยู่ลนลน
เพราะหวังผลมุ่งสู่ประตูชัย
สับเท้าเร่งแข่งกวดเพื่อนเรือนหมื่น
เพื่อที่ยืนหนึ่งในร้อยต้องทนไหว
กัดฟันเรียนเปลี่ยนตนอดทนไป
จ่ายเท่าไรไม่ว่าค่าเล่าเรียน
เห็นแล้วเหนื่อยในใจทำไมหนา
ไล่ไขว่คว้าล่าชิงชวนคลื่นเหียน
หากพลาดพลั้งคงผิดหวังเรื่องที่เรียน
คงวนเวียนซิ่วต่อจนพอใจ
หน้าส่วนตัว
1968
