29 กันยายน 2551 22:23 น.
แบ่งแบ้ง
ไม่ว่าเราเข้าเดินบนทางไหน
ล้วนแล้วเจ็บทุกข์ใจใช่อาจหนี
ทางราบเรียบไร้โศกนั้นไม่มี
ใยต้องเลือกแต่ทางที่เจ็บหัวใจ
ไร้แล้วหรือฤาต้องผ่านสายธารทุกข์
ใยต้องลุกแล้วเดินเหินห่างหาย
ใยไม่มีทางที่ไม่ให้มลาย
ใยไม่วายต้องเลือกเดินสักทาง
ไม่มีแล้วหรือไรไร้ทางเจ็บ
ต้องเดินเก็บภาพวาดอันบาดหมาง
อยากจะพบจบเจอทางสายกลาง
ที่อาจวางตัวได้ไม่อายใจ
หากเลี้ยวซ้ายคล้ายเป็นเราที่เฝ้าเจ็บ
ต้องทนเสพทางไร้สุขยากลุกไหว
หากเลี้ยวขวาเธอก็เจ็บระรานใจ
เหตุใดไม่มีทางอื่นฝืนชะตา
29 กันยายน 2551 18:03 น.
แบ่งแบ้ง
แม้ไม่มีอีกแล้วดวงแก้วนี้
ใจพี่รักภักดีไม่ไปไหน
แม้ไม่มีรอยยิ้มที่พิมพ์ใจ
ใจพี่ใช่มีรักใหม่ให้รักตาย
แม้ไม่มีน้องนางที่เคียงข้าง
ใจใช่ร้างรักไปใม่เหือดหาย
แม้ไม่มีรักเจ้าเศร้ามิคลาย
ใจใช่หายวายรักสุดไม่หยุดใจ
แม้ไม่มีวันคืนให้หวนกลับ
ใจใช่ลับลาไกลเกินมาสาย
แม้ไม่มีคำหวานวันวานวาย
ใจใช่คลายเสื่อมรักเจ้าจงเข้าใจ
แม้ไม่มีที่รักจักยังอยู่
ใจเราคู่อยู่เคียงไม่แหนงหน่าย
แม้ไม่มีในใจเจ้ามิรู้คลาย
จะยังอยู่ในใจหมายชายคนเดิม
27 กันยายน 2551 16:41 น.
แบ่งแบ้ง
เพิ่งรับรู้ความหมายของคำรัก
เพิ่งรู้จักรู้ว่าใจร้องให้เห็น
เพิ่งรับรู้ใจต้องเจ็บเกินจะเป็น
เพิ่งได้เห็นว่ารักแท้เป็นเช่นใด
รู้ประจักษ์หมดใจรักนักเมื่อสาย
รู้เมื่อวายรักหยุดสุดหวั่นไหว
รู้เมื่อรักร้างมลายสายเกินไป
รู้เมื่อใจไม่มีแล้วแก้วเพชรงาม
อยากจะย้อนคืนวันที่ผันผ่าน
อยากจะวานเวลาเก่าที่เราข้าม
อยากจะหยุดเวลาไว้ได้ติดตาม
อยากจะถามหาทางลับกลับที่เดิม
คงไม่มีแล้วคำหวานที่เธอเอ่ย
ไม่มีแล้วคำเปรยชมเชยเสริม
ไม่มีรักที่สองเราเคยแต่งเติม
คืนวันเดิมไม่มีแล้วเจ้าแก้วตา
27 กันยายน 2551 05:50 น.
แบ่งแบ้ง
สุดคิดถึงคนึงนักที่รักพี่
สุดวจีที่เอ่ยเคยพร่ำหา
สุดหัวใจที่ยังรักต้องตรึงตรา
ที่อยู่กับกานดาหมดหัวใจ
ไม่มีแล้วรอยยิ้มที่พริมเพร้า
ไม่มีแล้วสองเราเจ้าห่างหาย
เหลือแค่คืนค่ำนี้ที่เดียวดาย
เหลือเพียงชายใจสลายไม่รู้ความ
เพราะเหตุใดไม่เอนนอนลงหมอนนุ่ม
เพราะเหตุใดใยต้องกลุ้มสุ่มคำถาม
เพราะเหตุใดใจต้องคิดพยายาม
ต้องติดตามถึงรักนี้ที่มลาย
วันคืนเก่าเมื่อสองเราอยู่เคียงคู่
ยังรับรู้เรื่องราวรักไม่เหือดหาย
เวลานี้ที่พี่เคยไม่เดียวดาย
วันนี้กลายกลับไม่มีที่เหมือนเดิม
หัวใจฉันมันขาดหายตายไปหมด
ละลายหยดหมดไปใช่อาจเสริม
รอยยิ้มฉันมันไม่สุขเหมือนเดิม
ผู้ที่เติมแต่งไว้เธอหายไป
26 กันยายน 2551 13:38 น.
แบ่งแบ้ง
หวานใด ไหนจะเปรียบ เทียบหวานรัก
หวานใดจัก เท่ารักแท้ แม้ห่างเหิน
ความผิดฉัน มันคงมี มากเหลือเกิน
เธอจึงเมิน หมดรักฉัน พลันจากไป
อดีตเธอ คงไม่รู้ ว่าเรารัก
เรานั้นมัก ไม่เห็นค่า เอาใจใส่
แต่ตัวฉัน นั้นรักเธอ สุดหัวใจ
แม้จะไม่ เคยบอก ออกเป็นคำ
อยากจะพูด อยากจะเอ่ย เลยเมื่อสาย
อยากระบาย อยากแสดง แสร้งอยากถาม
เจ้ารู้ไหม ใจพี่รัก อยากติดตาม
เพราะในยาม ไม่มีเธอ แสนปวดใจ
แม้ว่าเจ้า จะหมดรัก ในตัวพี่
ก็ไม่หนี ใจจะตาม ไม่ไปไหน
แม้ว่าเจ้า ไม่มีพี่ แล้วในใจ
แต่อยากบอก ย้ำไปว่า รักเหลือเกิน
เจ้าอาจคิด ว่าพี่พูด เพียงเพราะเศร้า
เพียงอยากได้ ตัวเจ้า ที่ห่างเหิน
แต่ในใจ พี่นั้น ทุกข์เหลือเกิน
ไม่มีเธอ ผู้ที่เดิน เคียงข้างกัน
ที่เสียใจ เหนือสิ่งอื่น ฝืนอดกลั้น
ไม่อาจทำ เธอมั่นใจ ในตัวฉัน
ไม่สามารถ รักษาเธอ ไว้ได้ทัน
เพราะพี่มัน เลวเกินทน จนเธอไป
แต่อยากบอก ว่าหัวใจ นั้นรักจริง
ขอสัญญา จะไม่ทิ้ง เธอไปไหน
เพียงโอกาส ให้ฉันเอ่ย ความในใจ
อยากตะโกน ว่ารักไป ให้หมดแรง
พี่จะทำ ทุกอย่าง ให้เธอเห็น
ว่าพี่เป็น เช่นอย่างใจ ไม่เสแสร้ง
เพราะพี่ได้ รู้บทเรียน ราคาแพง
อยากแสดง ให้เธอรู้ ความในใจ
หน้าส่วนตัว
1228
