19 เมษายน 2546 11:44 น.
แนทตี้..
เมื่อแรกพบ เรานั้นเพียง แค่รู้จัก
นานสมัคร ผูกสัมพันธ์ ฉันเช่นเพื่อน
เมื่อต่างผิด พลาดพลั้งเผลอ เราย้ำเตือน
ไม่แชเชือน เลือนหาย ใจหมองตรม
เหมือนมีเธอ อยู่ใกล้ใกล้ เข้าใจฉัน
รู้ใจกัน ในทุกสิ่ง ไม่หวั่นไหว
เธอคนเดียว รู้ใจฉัน มากกว่าใคร
นานเพียงไร นานเท่าไร ใจเหมือนเดิม
ไม่อยากขอ เธอเป็น เช่นคนรัก
ใคร่สมัคร เป็นเช่นเพื่อน จะได้ไหม
เพราะฉันกลัว ในวันหนึ่ง เมื่อผิดไป
ความสัมพันธ์ ที่สานไว้ ไม่เหมือนเดิม ฯ
19 เมษายน 2546 11:33 น.
แนทตี้..
ฝากคิดถึง พาดผ่านฟ้า คราคิมหันต์
ตะวันรอน สาดแสงอ่อน ให้ร้อนหนาว
คงคิดถึง ผ่านเดือนเด่น เช่นทุกคราว
แล้วเธอเล่าหลับสบายไหมใต้ผืนดาว
คงเฝ้าถามเธอคนนี้สบายดีไหม
เจ็บไข้หรือเปล่ายามที่เราห่างหาย
นับดวงดาวคือแววตาฉันเฝ้าห่วงใย
และคงส่องไปใกล้เธอตลอดเวลา
กระซิบฟ้าโอบเธออุ่นละมุนฝัน
ฝากตะวันห่มเธอไว้อย่าให้หนาว
วอนสายลมรำเพยใกล้ในทุกคราว
ยามร้อนหนาวยังมีฉันนั้นส่งใจ
เมื่อยามใดที่ใจเธอคิดถึงฉัน
จงหลับตาพลันแล้วฉันจะอยู่ใกล้
หอบจริงใจมาท่วมท้นล้นรำพัน
มาเพื่อจะเอ่ยคำนั้น ฉันก็คิดถึงเธอ ฯ
13 เมษายน 2546 12:07 น.
แนทตี้..
ฟ้าของฉันเพริศพรายหลากหลายสี
ทุกเฉดมีความหมายใคร่ชวนฝัน
รุ้งแห่งรักประดับไว้หมายสื่อกัน
เพียงทุกวันเธอมองมาฟ้าเดียวกัน
รุ้งสีขาวนั้นรักพราวใสบริสุทธิ์
สะอาดผ่องผุดดุจใยนิ่มขาว
ด้วยรักคือรักไม่หวังเธอแทน
ด้วยไม่หมายแม้นรักตอบกลับมา
รุ้งสีแดงแฝงใจหมายรักแน่
เกี่ยวมั่นแท้แน่ใจไม่หน่ายหนี
รักเธอฉันหมายอยู่คู่ชีพมี
ตราบสิ้นนี้มิเรรวนป่วนใจเธอ
รุ้งสีชมพูดังคู่รักหวาน
โลกช่างตระการซาบซ่านสดใส
รักเธอรักฉันผูกพันสายใย
รักแรกซึ้งใจให้ชื่นฤดี
รุ้งสีฟ้าพาใจไหวเริงร่า
ร่วมกันจับเจ้าหัวใจระบายสี
แต่งแต้มสุขสนุกสันต์กันมากมี
โค้งฟ้านี้ระบายฝันกันสองเรา
รุ้งสีเหลืองเรืองรองส่องทาบฟ้า
มิตรภาพไม่ลับลาเมื่อฟ้าหาย
จะขออยู่มอบแรงฝันจงมั่นใจ
ตราบชีพวายยังอยู่เคียงเพียงเพื่อนเธอ
ด้วยรุ้งแห่งรักฉันนั้นมอบให้
ขอเธอคนดีที่รักอย่าหวั่นไหว
หนึ่งสายรุ้งฉันซ่อนหนึ่งความนัย
สำคัญคือใจสองเราตรงกัน ฯ
12 เมษายน 2546 20:44 น.
แนทตี้..
กาลเวลาหมุนเปลี่ยนเวียนรินไหล
กระแสน้ำแห่งดวงใจไม่หน่ายหรือ
มุ่งลัดเลาะแก่งโขดหินยังถิ่นไพร
มีบ้างไหมใจเจ้าพ้อท้อพังภินท์
ยามเยือนยินถิ่นแดนใดให้ตะหนัก
อย่าริรักมอบให้ใครเพียงใจเผลอ
พรหมลิขิตบันดาลฉันมาพบเธอ
หวังถักทอมิตรภาพตราบปลายทาง
เพียงละทิ้งสิ่งกรีดใจในความหลัง
มุ่งรินหลั่งทางข้างหน้าไม่หวั่นไหว
อุปสรรคคงกั้นขวางทางที่ไป
แต่มิกั้นสายสัมพันธ์ให้ห่างกัน
สองมือแนบชิดวักตักสายน้ำ
เป็นพยานผสานใจว่ายังมั่น
ห้วงแผ่นฟ้าครอบคุ้งน้ำสุดลำธาร
ทุกคืนวันฉันหลั่งรินไม่สิ้นเธอ ฯ
12 เมษายน 2546 20:38 น.
แนทตี้..
สลัดกายคลายผ้าห่มชมอรุณรุ่ง
ณ ขอบรุ้งทอประกายฉาบฉายแสง
อาทิตย์ลัดตัดขอบฟ้านภาแดง
เหมือนดังแกล้งเร่งวันใหม่ได้มาเยือน
เปิดหน้าต่างทักน้ำค้างกลางยอดหญ้า
โบกมือลาเหล่าวิหคโผผกผิน
เจ้าจากถิ่นบินข้ามฟ้าจรหากิน
อาทิตย์ลับคงคืนกลับพำนักนอน
มวลบุปผาดารดาษสะบัดโบก
ลมกรรโชกเอนไหวไปตามกระแส
สรรพสิ่งคงเช่นนั้นหวั่นปรวนแปร
มีบ้างไหมที่แน่วแน่แม้แต่ใจ
เสียงไก่ขันบอกเวลาว่าสายแล้ว
แก้วจําเรียงเสียงเจื้อยแจ้วดังแว่วหวาน
ต่างลัดเลาะเสาะอาหารดังเช่นวาน
ดำรงอยู่เฉกเช่นนั้นไม่ผันแปร
แลย้อนดูมนุษย์เราเฝ้าเสาะหา
สิ่งใดเล่ายังเฝ้าครวญว่าขาดหาย
บางครั้งเจ็บบ้างก็ท้อเจียนวางวาย
ทุกสิ่งไซร้ใจเราเองประหารใจ ฯ
หน้าส่วนตัว
762
