13 มีนาคม 2546 17:58 น.
แทนฝัน
อยากร้องไห้ เหลือเกิน อยากร้องไห้
แต่น้ำตา ข้างใน ยังเก็บขัง
ปวดร้าว เหน็บหนาว ไร้กำลัง
เพียงเศษเสี้ยว ของความหวัง ก็ลับไกล
กอบเก็บเศษ ลมหายใจ ที่เบาแผ่ว...
พอได้แล้ว ความปวดร้าว ที่พราวไหว...
พอได้แล้ว หยดน้ำตา ที่ล้นใจ
แต่เมื่อไหร่ จะแกร่งได้ ไม่รู้เลย...
ขอบคุณเพื่อนๆทุกคนที่พูดคุยแล้วรู้สึกดีมากๆ..ขอบคุณที่ทำให้วันเลวร้ายดีขึ้นด้วยมิตรภาพ...และรู้ว่ามันอาจไม่เลวร้ายเกินไป..บางทีการตั้งใจอะไรมากๆแล้วเกิดความจริงที่ไม่ได้อย่างที่หวังมันก็น่าเศร้าอย่างร้ายกาจ..โดยเฉพาะการทำงานที่ต้องขึ้นกับคนอื่นๆ..แต่ก็นั่นแหละนะ..คงเป็นการเรียนรู้ที่ทำให้ชีวิตไม่ประมาท...
สำหรับท่านที่แวะมาอ่าน..วันนี้ขอแอบเศร้านิดนึง..น่านะ..แต่สัญญาว่าต่อไปจะเขียนกลอนกำลังใจดีๆกว่านี้มาฝากนะคะ...ก็วันนี้เศร้าจริงๆนี่..ขออภัยนะคะ
7 มีนาคม 2546 10:11 น.
แทนฝัน
คิดถึงเธออยู่..ตรงอีกข้างของปลายฟ้า...
ยังคงเป็นคนเหว่ว้า..ยังคงดื่มกินน้ำตาไม่สิ้นหาย...
ร่ายรำชีวิตบนความเหงา..ไม่เคยคลาย...
ท้อแท้กับเรื่องราวมากมาย..ที่กล้ำกรายลมหายใจ...
คนห่างไกล..รู้ไหม..ฉันคิดถึง...
ถ้อยคำนี้อาจไม่ซึ้ง..เพราะเป็นแค่คำของใครคนหนึ่งที่ไม่ได้ใกล้
ได้โปรดรับฟัง..เพราะที่สุดแห่งความหวังของฉัน..ไม่ใช่ใคร..
..หนึ่งคนที่ห่างไกล...
คุณเทียบเท่าหมดหัวใจ..เลยทีเดียว...
หน้าส่วนตัว
747
