25 ธันวาคม 2549 14:18 น.
แทนคุณแทนไท
ดาวริน ที่รัก...
ขณะที่ผมกำลังสะท้านสั่น อยู่กับลมแห่งฤดูหนาวในเมืองนี้
...
เช้านี้ผมได้ข่าวจากลมหนาว
...
ข่าวว่าคุณกำลังป่วยเจ็บเพราะพิษหนาว
เธอบอกผมว่า คุณนอนซมไข้มาหลายวันแล้ว
...
หมอก็ไม่ได้ใกล้ หยูกยาก็ไม่ได้รักษา
...
ขังตัวอยู่กับตัวเองในโลกว้าง และร้างซึ่งมิตรสหายมาหลายราตรีกาล
คุณฟูมฟาย แหละร่ำไห้ กับอะไรซักอย่าง ?
...
....
ดาวรินที่รัก...
ทำไมหนอ แค่ลมหนาวทำคุณท้นท้อ แหละสิ้นอาลัยหวังในชีวิตได้ถึงเพียงนี้เลยเช่นนั้นหรือ
ผมไม่อยากเชื่อ ไม่อยากเชื่อเลยดาวริน....
...
นางฟ้าผู้สดใส ดุจเทพธิดาแห่งหน้าร้อน ไยจึงได้แพ้พ่ายแก่พิษหนาวหนอ ...ผมถามใจ
ฤา เพราะว่า... ลมหนาวได้นำพาฤดีกาลที่แสนเศร้าใด มาบรรณาการแด่นางฟ้าของผม
...
ดาวรินที่รัก
คุณทุกข์กับสิ่งใด
ไยคุณไม่ฝากลมหนาวมาบอกข่าว เล่าให้ผมฟังบ้าง
อย่างน้อยนะดาวริน อย่างน้อย คุณจะมีผม มีผมเป็นเพื่อนทุกข์
เพื่อนทุกข์ของคุณไง
...
ผมจำได้นะดาวริน...
ฤดูกาลของปีก่อน ลมร้อน เธอพาผมมาเจอคุณ
คุณ... ซึ่งสอนความสดใส เดียงสา และสง่างาม ท่ามกลางความสร้อยเศร้าของผม
...
นางฟ้าซึ่งเอื้อมหัตฐ์แห่งความเมตตา
คว้าผู้เศร้าปรารถนาให้หลุดพ้นจากความทรมาน
...
คุณ...ผู้สอนให้รู้จักส่วนสุขบนเรือนปรารถนาที่เจ็บปวด
ผู้เป็นมากกว่าสายลมในหน้าร้อน
แหละยิ่งกว่าผู้ปรากฏกาย... ท่ามกลางมิตรสหายในราตรีกาล
ผู้เงียบสงบ ในความเริงร่า... แหละเรียบง่าย ในความว้าวุ่น
ผู้สอนให้ผู้ไม่เคย... ได้คุ้นชิน เรียนรู้ เข้าใจ และแบ่งปัน
...
นางฟ้าแห่งหน้าร้อน
ไยจึ่งทุกข์เศร้าในหน้าหนาวหนอ ผมห่วงคุณจริงเชียว
...
คุณจะนึกคิดสักครั้งไหมนะ
ว่าผมเพียรพยายามส่งแรงปรารถนาถึงคุณมาหลายราตรีกาลแล้ว
...
แต่ไม่เลย ไม่เคยสำเร็จสักครั้ง
...
ลมหนาวปฏิเสธที่จะนำพาปรารถนาแห่งผม ไปบรรณาการแด่คุณ
....
เธอบอกผมว่า....
ตราบเท่าที่คุณ ผู้เป็นนางฟ้าของหน้าร้อน มิเคยส่งสารแห่งความปรารถนา มาถึงสายลม
ความปรารถนาแห่งผม จักสูญหายระหว่างทาง หากเพียรพยายามย่างกรายเข้าไปในฤดีกาลที่ร้อนรุม
บนโต๊ะหนังสือของผม จึ่งมีกองแห่งปรารถนาที่ไร้ค่านั้น กองสุมอยู่จนเหลือประมาณ
...
ดาวริน...
ดาวรินที่แสนรัก...
แหละขณะที่ผมกำลังสะท้านสั่น อยู่กับลมแห่งฤดูหนาวในเมืองนี้
...
เป็นอีกเช้านี้
ที่ผมได้ข่าวจากลมหนาว
...
ข่าวว่าคุณกำลังป่วยเจ็บเพราะพิษหนาว
เธอบอกผมว่า คุณ ยังคงซมไข้มาหลายวันเช่นที่เป็น
...
หมอก็ไม่ได้ใกล้ หยูกยาก็ไม่ได้รักษา
...
ขังตัวอยู่กับตัวเองในโลกว้าง และร้างซึ่งมิตรสหายมาหลายราตรีกาล
คุณฟูมฟาย แหละร่ำไห้ กับอะไรซักอย่าง ?
....
ดาวรินที่รัก... นางฟ้าผู้ซึ่งผมห่วง แหละคะนึงหา
เมื่อไหร่หนอ.. คุณจะนึก และระลึกได้
ระลึกว่า...
ว่าอาจจะมีใครสักคน กำลังห่วงคุณแทบขาดนัย
เปิดหัวใจคุณเถิดดาวริน
ลองสมานทรมาน์แห่งคุณ ด้วยแรงปรารถนาแห่งผม
สักครั้งก็ยังดี
ผมอ้อนวอน นะดาวริน
.....
ด้วยหัวใจรักคุณ / แทนคุณแทนไท / พระจันทร์ที่ ๒๕ ธันวาร์ ๔๙
1 สิงหาคม 2549 13:21 น.
แทนคุณแทนไท
ทำไมวันนี้ ข้าพเจ้าและอีกหลายท่านทั้งหลาย กำลังกลายเป็นกวางน้อยให้เสือหิวขย้ำหรือ
ทั้งที่หนองน้ำนี้ เคยเป็นทิพยสวรรค์ของข้าพเจ้าและท่านทั้งหลาย
หลายปีมานี้
กวางน้อยหลายตัว ต่างโห่ร้อง ยินดี ยกย่องพญาเสือผู้มีอำนาจและมีเงิน มากกว่าการยกย่องให้เกียรติคนดี คนกล้า คนเสียสละ และคนที่ตั้งใจทำงานด้วยความซื่อสัตย์สุจริต จึงไม่แปลกที่ "คนไม่โกงกิน" จะถูกเสียดสีว่าเป็น "พวกโง่เขลา"
คนรุ่นหลังเองก็แทบมองไม่เห็นแบบอย่างของวีรบุรุษที่ยึดมั่นในอุดมการณ์ ทุกวันนี้หลายคนในคนรุ่นใหม่เริ่มคิดและเชื่อ จึงพูดกันเกลื่อนเมืองว่า "อุดมคติกินไม่ได้"
หลายครั้งหลายหน ข้าพเจ้าเคยสะดุ้งกับบางคำในบางใครนั้น ที่อาจเป็นเพราะได้ยอมจำนนแล้วต่อความหมดหวังที่มีต่อสังคมนี้ ในระนาบของความรู้สึกของตัวเอง เลยเผลอเอ่ยบางประโยคและบางคำซึ่งล้วนน่าเศร้าใจเมื่อคิดไปถึงลูกหลานในกาลโพ้น
โกงบ้าง แต่ทำงาน ดีกว่าคนดีแต่พูดแต่ไม่เคยทำอะไร
เป็นแค่บางตัวอย่างของทัศนคติที่เริ่มน่าเป็นห่วง แม้แท้แล้ว เมื่อพิจารณาลึกลงไป ในหลักการและเหตุผลของขอบข่ายความรู้สึกนึกคิดที่สมควรเป็น ข้อความดังกล่าวไม่น่าจะสอดรับและแก้ต่างให้กันได้
ทำไมสังคมจึงลืมความเชื่อที่ว่า
คนเก่งต้องมีคนดี คนกล้าต้องมีคนเก่ง คนดีต้องไม่โกง คนโกงมันไม่ดี แล้วคนพูดดีและทำดีต้องมีอยู่
ซึ่งความเชื่อเหล่านี้ น่าจะเป็นพื้นฐานในความรู้สึกนึกคิดที่ถูกต้องมิใช่หรือ
คืนก่อน ได้ยินคำเตือนสติ ของรัฐบุรุษฯ ผู้ซึ่งข้าพเจ้าเชื่อมั่นในความจงรัก และภักดี อย่างสิ้นสงสัย
การขาดคนเก่ง ไม่น่ากลัวเท่าขาดคนกล้า คนที่กล้าพอจะปฏิเสธความไม่ถูกต้อง แหละห้าวหาญพอจะเชื่อมั่นว่าสิ่งที่ถูกต้องยังต้องมีอยู่ในสังคมนี้
ให้ตายซิ ข้าพเจ้านึกอยากเป็นคนกล้าจริงๆ พับผ่า !!
คำท่าน ทำให้ข้าพเจ้านึกไปถึงความจำนนของบางใครบนแผ่นดินนี้ แล้วได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเองว่า วันหน้าเราจะเปิดจริยธรรมส่วนใดในมโนสำนึกสอนลูกหลานให้เชื่อมั่นถึงสังคมในอุดมคติที่ควรเป็น
จริยธรรมและมโนสำนึกส่วนใดหนอ ที่จะพาสังคมเราไปสู่ความสุขที่แท้ในภายหน้า
เมื่อวันนี้ เราต่างยอมจำนนต่อความถูกต้องที่ไม่บริสุทธิ์นั่นเสียแล้ว
ขณะที่ข้าพเจ้าเขียนบทความฉบับนี้ ในความห่างไกลข้อมูลข่าวสาร ความยากไร้ ความสับสน บางงความเป็นไปอาจกำลังพูดประโยชน์ที่ตัวได้รับ อย่างที่ไม่เคยมีใครคนไหน กล้าให้มาก่อน ใช่แล้ว....เพราะนั่น เขาคนนั้นคือคนกล้าของผู้ยากไร้
เมื่อไหร่หนอ คนกล้าที่ดี และคนดีที่กล้า จะมาถึงยังสังคมที่เต็มไปไปด้วยความยากไร้นี้สักที
อย่าให้คนโกง ที่กล้า มาเข่นฆ่าจริยธรรมที่ดีงามของคนในสังคมแห่งอุดมคติไปมากกว่านี้เลย
ท่านทั้งหลาย
จากหัวใจข้าพเจ้า อย่าตอบตัวเองว่า เราได้อะไรจากเขาบ้าง จงตอบตัวเองว่า จากการตัดสินใจวันนี้ เราได้ให้อะไรกับสังคมในอุดมคติและลูกหลานในภายหน้า กับการที่เราให้เขามาเป็นชนชั้นอภิสิทธิเหนือจริยธรรมที่ควรเป็นในสังคมนี้บ้าง นี่เป็นปรารถนาในใจลึกๆของข้าพเจ้า
น้อยคนนักที่จะกล้าบอกใคร ๆ ว่าตัวเองเป็นคนเช่นไร คิดเห็นอะไร คนไม่พูด ดูเหมือนอมภูมิอย่างไรชอบกล
แม้ แท้แล้วในใจเอาใจช่วยมวยรอง ในเวทีต่อสู้ไม่เคยมีคำว่าแพ้สำหรับนักสู้ สู้เถิดตามที่ใจศรัทธา เพื่อบอกว่าเราเป็นคนเช่นไร... เพราะโลกทุกวันนี้ ขาดคนกล้า ที่ไม่บ้าอำนาจ และขาดชัยชนะที่บริสุทธิ์
เพราะความกลัว มักจะข่มโอกาสต่าง ๆ ที่พึงมี พึงได้ของเรา
ท่านทั้งหลาย
อย่ากลัวที่ปฏิเสธความไม่ถูกต้อง อย่าขายจิตวิญญาณและจริยธรรมส่วนรวม ซึ่งนำเผ่าพันธุ์และเป็นศาสตราอันทรงพลานุภาพที่ดำรงความเป็นชาติของเรามาหลายกัลป์ เพียงเพื่อประโยชน์ส่วนตัว
ถึงเวลาที่เราต้องก้าวข้ามไปในแดนประชาธิปไตย เพื่อรับรู้ข้อมูลที่แตกต่างจากสองฝ่าย เปิดโอกาสให้ประชาธิปไตยได้ทำงาน ภายใต้ขอบฟ้าเดียวกัน
แม้ภาพข้างหน้า เสือหิวกำลังจะตะครุบกวางน้อยเป็นเหยื่อ ข้าพเจ้ายังต้องเลือกระหว่างปล่อยให้เป็นไปตามกลไกธรรมชาติอย่างที่เคยเป็นคนดู หรือเลือกที่จะช่วยกวางน้อย เพื่อบัญญัติกฎใหม่ๆ ให้โลกนี้ ในโลกที่มีมนุษย์อาศัยอยู่ร่วมกับซาตาน
คำตอบของพระเจ้า อยู่ไกลจนใจข้าพเจ้าไม่อาจสัมผัสถึง
แต่คำตอบของวันพรุ่ง และอนาคตของลูกหลาน อยู่ใกล้เพียงจริยธรรมและมโนสำนึกเราทั้งหลาย หลอมรวมกัน
lovemommam@hotmail.com / แทนคุณแทนไท
4 พฤษภาคม 2549 11:30 น.
แทนคุณแทนไท
เคยคิดว่าจะไม่รักใคร....
แต่พอมาเจอ กับเธอผู้มาเยือน
ใจช้ำที่มีรอยเปื้อน
ค่อยๆ หายลางเลือน
ลบคราบรอยเปื้อนน้ำตา
เธอมาช่วยชุบชีวิตฉัน
ให้ลืมวันนั้น วันที่ฉันเสียใจ
เธอได้มอบชีวิตใหม่
ช่วยเยียวยาหัวใจ
ให้ฉันรอดตายอีกครั้งหนึ่ง...
บทเพลงของบงกตเพชร บรรเลงเบาๆในความรู้สึกผมเสมอๆยามนึกถึงคุณ...
28 กุมภาพันธ์ 2549 14:46 น.
แทนคุณแทนไท
พระอังคารที่ ๒๘ กุมภาแห่งความรัก ๒๕๔๙
ฝากสายลม ที่แผ่วพัดเย็น
ในค่ำคืนที่แสนเหน็บหนาว
ส่งความคะนึงนึก ถึงเธอ... เธวีที่คิดถึง
...
ในความเป็นไปในแต่ละวัน กว่าจะรู้สึกตัวอีกที ก็ค่ำซะแล้ว
ไม่รู้เหมือนกัน ว่านานแค่ไหนแล้ว
ที่ใช้ชีวิตดื่มด่ำอยู่กับราตรีกาล
..........................
โ ด ด เ ดี่ ย ว อ้ า ง ว้ า ง แ ล ะ ลำ พัง
...........................
บางคืน...ไม่ใช่ซิ...
หลายคืนแล้ว... ที่ผมแอบมานั่งเงียบๆตรงนี้
...
ไม่มีอะไรติดมือมา... มีเพียง รู้สึกบางความรู้สึก
ที่แม้หนึ่งน้อย
แต่ยากนักที่จะสลัดตัดอารมณ์นั้นไปได้...
...
หลายปีก่อน...
ไม่ว่าท้องฟ้าจะเป็นสีใด
จะสุกสวยด้วยจันทร์ดวงสวย
หรือสวยเย็นด้วยดาราที่เต็มทั้งฟ้าฟาก
หรือถึงแม้ว่าบางคืนอาจมืดมิดไม่เห็นแม้แสงแห่งหิ่งห้อย...
หัวใจผม.
ยังค้นหาความสุขหนึ่งๆนั้นได้ ในความคะนึงเสมอๆ
...
นั่นซินะ
ที่ใครเคยบอกว่า
อารมณ์เป็นประติมากรที่สร้างความรู้สึก และเป็นสัญลักษณ์ของการมีชีวิตอยู่
...
สำหรับผม ความสุขที่ได้แอบคะนึง ฝากปรารถนาผ่านฟ้า ผ่านดาว
จึงเป็นวาสนาอันเป็นนิรันดร์ในยามนั้นเสมอๆ
ตอนนี้...
ถึงแม้ว่าจะมิเคยมีสิ่งใดเปลี่ยนไปจากที่เคยเป็น
อาทิตย์ยังทอแสงที่ฝั่งฟ้าใหม่
ทั้งจันทร์ทั้งดาว ยังคงอยู่ตรงนั้นไม่เคยหายไปไหน
ความมืดมิดยังคงมืดเช่นที่เคยเป็นอยู่เช่นนั้น
เนิ่นนานมาตั้งแต่คราวโน้น คราวนั้น และจนคราวนี้ แหละจะนิรันดร์อีกนานแสนนาน
...
ไม่เคยมีอะไรหายไป
มาอยู่ แล้วจากไป และก็สลับกลับมาใหม่ ดั่งเคยเป็น
...
เธวีที่คิดถึง...
ทุกอย่างยังคงเดิม
แต่อารมณ์ผม ในบัดวินาทีนี้
มิอาจทำหน้าที่เป็นประติมากรสร้างความรู้สึกสุขที่เคยเป็นได้อีกเลย
มีแต่ความเงียบ ในหัวใจ
................................
ห น า ว สั่ น เ ดี ย ว ด า ย แ ล ะ อ้ าง ว้ าง
...............................
ในบางคืนที่เคยสุข
เพียงขาดหนึ่งรู้สึกที่เคยมี
ความงดงามแห่งราตรีกาลแหละมนต์เสน่แห่งฟากฟ้า
เหมือนไร้ความหมาย
คิดถึงคุณนะเธวี
คุณ.... อันเป็นที่รัก ผู้จากไป พร้อมกับความเปล่าดายในหัวใจอันเคยสุขของผม
ความรักซึ่งมิเคยย้อนมาสวยสุกอยู่ถิ่นนัยของใจดวงเดิมนี้ได้อีกเลย
แม้เพียงสักครั้ง
คุณ... ผู้ซึ่งเป็นได้เพียงรักอันเป็นนิรันดร์
แต่ไกลเกินฝัน เกินคว้ามาชิดสนิทแนบ แอบหทัย...
เธวีที่รัก...
เธวีที่คิดถึง...
ถ้าจะมีใครสักคนบนโลกสีน้ำเงินใบนี้
จะโชคร้ายเพราะมิอาจสลัดนัยจากความรักที่เคยเกินขึ้นได้
ผมอธิฐานนะคนดี ขออย่าให้เป็นคุณ
ขอให้เป็นผมเถิด
ฟ้าใกล้สว่างแล้ว...
ชีวิตคุณในวันพรุ่งยังต้องดำเนินไป....
โปรดรู้ แหละจงจำไว้ในระลึก
....................................
แ ม้ เ ร า ไ ม่ อ า จ มี เรา... คุ ณ ก็ ยั ง ค ง มี ผ ม
...................................
คุณคงเข้าใจ
รักคุณสม่ำเสมอ
ปล. จากคนทุกข์แต่ไม่เคยปรารถนาให้คุณทุกข์กับสิ่งใดเลย
ด้วยหัวใจ / แทนคุณแทนไท
9 ธันวาคม 2548 15:01 น.
แทนคุณแทนไท
...วันนี้
...พระศุกร์ที่ ๙ ธันวาคม ๒๕๔๘
...
...เธวีที่คิดถึง
...สวัสดีครับ
...เมื่อเช้าอากาศหนาวนะ ทางคุณหละ หนาวบ้างหรือไม่
...ผมไม่ใคร่แน่ใจนักครับว่า
...วันไหนในธันวาหนาวเช่นนี้เมื่อหลายปีก่อน
...ความรักได้ตัดรอน และบอกลาความสัมพันธ์ ที่เคยฝันวาดปรารถนาที่เรามีต่อกันไป
...
Calendar
Lovers
19 คน เลิฟแทนคุณแทนไท
หน้าส่วนตัว
2729
