...ห่างไกล...

แทนคุณแทนไท

....๑...
ปลายขอบฟ้าสิ้นสุดลงที่ตรงไหน
เราก็ยังคงใกล้ อยู่เสมอ
ฟ้ากว้างใหญ่ หัวใจยังได้เจอ
อย่ามัวทุกข์ละเมอ ไปวันวัน

เก็บทุกส่วนสวยงามยามได้คิด
มาสร้างสิทธิ์ งดงามไว้ยามฝัน
เอาความปรารถนา มาใกล้กัน
แม้สัมพันธ์ ดูแล้วช่างแผ่วบาง

ใครมีใคร  หรือ ใครไม่มีใคร
ก็อย่าให้ ใจเราสองต้องไกลห่าง
ถึงเห็นเพียงเยื่อไย ที่เลือนลาง
ก็ขอไว้ เติมสร้าง กำลังใจ

เราต่างมี สุขทุกข์ปน ระคนโศก
บ้างอยากยุด หยุดโลกเข้ามาใกล้
สูดกลิ่นหอมของปรารถนาใจ
สัมผัสกันใกล้ใกล้ เมื่ออ่อนแอ

ใครว่าเป็น เช่นหวังที่ฝังฝัน
ในโลกอันเงียบงันของผู้แพ้
ระริกไหว เต้นซ่านทั้งดานแด
ใช่มีแต่ ความหวัง อันมิดมน

ตาคู่ช้ำ ซ้ำแววแล้ง ที่แห้งผาก
การจากพราก อาจยากฝืนไม่ขื่นขม
แต่เรายังใกล้กันในอารมณ์
ที่จะคอยซับระทม ให้แก่กัน

.๒....
ถ้าขอบฟ้าสิ้นสุดลงที่ตรงนี้
ขอซับซบคนดี ที่เคยฝัน
แม้นิดน้อย เนิ่นนานการจากกัน
และเป็นเพียงภาพฝัน อันเบาบาง

แทนคุณแทนไท / พระอาทิตย์ที่ ๑๓ กันยาย์  ๕๒