14 พฤศจิกายน 2549 10:32 น.

:::แด่ความคิดถึง:::

แด่ความคิดถึง

๑...
ที่รัก
พี่คว้าดาวพราวพรักมาถักถ้อย
เอาซ่านความปรารถนามาสานร้อย
ค่อยค่อย สานถ้อย... เป็นสร้อยพรหม
...๒...
อวดเขาว่า...
อาจสามารถ คลี่ฟ้าเป็นผวยห่ม
ห่อนางฟ้าเอาไว้ในอารมณ์
กันอันตรายจากสายลมในหน้าหนาว
...๓...
หยิบ น้ำค้าง
มาเลือนล้างหัวใจตอนไหวผ่าว
แสร้งเข้าตีสนิท เป็นมิตรดาว
ให้เธอช่วยบอกเล่าข่าวสาวคนไกล 
...๔...
หาวิธีสอยพระอาทิตย์
ฟุ้งจริต คิดหาญทำการใหญ่
จักแย่งยุด ราชรถ มาครองไว้
ใช้ข้ามฟ้า เกริกไกร ไปหาเธอ
...๕...
สุดคิดถึง...
ก็แอบดึงขอบฟ้ามาเสมอ
ร่นฟ้าไกลให้เข้าใกล้ใจละเมอ
จะได้เจอกับเธอคนแสนดี
...๖...
ที่รัก....
พี่คว้าดาวพราวพรักถักสร้อยศรี
พี่อวดความสามารถไม่อาจมี
พี่มิมีอะไรเลยนะที่รัก
...๗...
ให้อบอุ่น
แค่หยิบปุยเมฆนุ่นให้หนุนตัก
จินตนาฯ เธออาจ ว้าเหว่นัก
แหละความรัก ของพี่อาจเหว่ว้าเกิน
...๘...
เธอคงเหงา
กับแค่วูปรูปเงาที่ห่างเหิน
พี่เป็นแค่ วาทยกร อ่อนหัดเกิน-
จะส่งเธอเพลิดเพลินตลอดกาล
...๙...
นิ่ง....
น้ำนองสองตลิ่ง นิวาสถาน
หยุดออกไปท่องเที่ยวจักรวาล
หมดงาน ของคนเพ้อฝันแล้ว

......................

  บทส่งใจ...

สายลมเอ๋ย อย่าเสียใจสิ่งใดเลย

เจ้ามิได้บกพร่องในหน้าที่
หากแต่บุพเพต่างหากเล่า บกพร่องในสิ่งอันเป็นความอัศจรรย์

เมื่อมาได้แค่นั้น ความจริงก็คงได้แค่นั้น...
ถึงหวังวาดสิ่งใดอีก ก็หาได้ดั่งปรารถนาไม่

ท่านเคยว่า

เราต่างพบเพื่อจาก และจากเพื่อเจ็บ
 ...เท่านั้นเอง...

ยินดีเถิดสหายเอ๋ย...
เมื่อทรมาเอ็ง อาจเป็นเริ่มต้นแห่งปรารถนาของบางใคร
และบางใครที่เอ็งแสนรักหนักหนา

หลับตาเถิดเพื่อน
แล้วเราจักท่องไปในอีกโลกของจินตนา... ไกล ไกล

พระจันทร์ที่ ๑๓ พฤศจิกายน ๔๙ / แทนคุณแทนไท