23 สิงหาคม 2547 19:27 น.

ใคร่สงสัยหัวใจแทน


แพรวพราวพรรณราย
ร้อยเป็นสายรายรอบขัวญ
สีแดงแทนชีวัน
สีเหลืองอำพันแทนหัวใจ

มาดเข้มเต็มพิกัด
วงหน้าจัดสาวหลงใหล
รอยยิ้มอ่อนละไม
พูดกับใครไพเราะจัง

แล้วใยจึงเดียวดาย
หมกมุ่นกายกับความหลัง
ครวญคร่ำตามลำพัง
ทุกสิ่งยัง..ทำเหมือนเดิม

เมื่อไหร่เล่าเจ้าเปิดใจ
ให้ใครใครมาริเริ่ม
มาก่อร่างสร้างรักนึ้เพิ่มเติม
ให้หยาดเยิ้ม...หัวใจเจ้า...หายเหงาที...

22 สิงหาคม 2547 15:06 น.

พายุในใจ

แทนคุณแทนไท

...
ล่วงกาลผ่านวานนั้นจนวันนี้
ทุกข์ที่มีทั้งสิ้นจึงเสี้ยมสอน
ว่าชีวิตใช่งดงามดั่งละคร
ดีดั่งตอนที่สุขสนุกใจ

เมื่อชีวิตมีเรื่องราวก้าวผ่านพบ
มีทุกวันงามสงบก็หาไม่
ต้องมีบ้างทางลงเหวฝ่าเปลวไฟ
และวันใจแหลกยับกับวันวัย

เมื่อมีสุขวันทุกข์ก็ปล่าวแปลก
วันใจแหลกความสุขก็ร่ำไห้
วันใจท้อความทะนงก็ปลงใจ
จะมีวันแห่งชัยบ้างไหมหนอ

จึงร่ำร้องเรียกหาวันที่ว่า
เท่าที่ใจปรารถนาจะร้องขอ
ก็หมายกันหมายใจใฝ่หมายรอ
เพื่อหลุดบ่วงที่ถ่วงท้อทอดวงใจ

ประสบการณ์ทุกข์สิ่งที่เสี้ยมสอน
ในวันใจร้าวรอนและอ่อนไหว
วันใจช้ำร่ำไห้วันพ่ายใจ
แท้ทั้งที่เจ็บเจียนตายก็ลำพัง

กาลนี้ผ่านมาถึงวันอันแตกดับ
ไปพร้อมกับดวงใจสิ้นสูญหวัง
ที่ใจหมายมาแหลกยับกับวันพัง
ไม่เหลือทั้ง..ใจอยากสั่งให้เข้มแข็ง

พระอาทิตย์ที่ ๒๒ สิงหาคม ๔๗.

20 สิงหาคม 2547 11:04 น.

...ตรองหัวใจ...

แทนคุณแทนไท

...๑
ความเป็นจริงทุกสิ่งย่อมแตกดับ
ไปพร้อมกับวันวานที่ผ่านหวัง
เหลือแค่แง่อดีตหวีดหวิวดัง
แหละสายลมที่พรมสั่งรอยอาลัย

๒
ทั้งที่รู้ใจที่จำทำใจเจ็บ
แต่ยอมร้าวหนาวเหน็บ เจ็บทนได้
ยิ้มร่ากับทุกข์ท้อทรมาใจ
ท่ามกลางวันและวัยที่ผ่านเลย

๓
ดอกไม้อาจเปลี่ยนสีทุกทีเห็น
แต่ใจกลับไม่เคยเป็นเช่นที่เอ่ย
แม้คืนวานผ่านผัน วันผ่านเลย
แต่ใจเอ๋ย กลับมิเคย เผยคำลา

๔
คงเพราะแสนเสียดายอายจะรับ
กับโลกที่แตกยับ อยู่เบื้องหน้า
จึงคิดอยากหยุดวันหยุดเวลา
ย้อนอดีตอีกสักครา...ไปหาเธอ

๕
ไปอิ่มออมหอมอารมณ์ห่มความสุข
ที่เร้ารุกพลังใจให้เสมอ
เพื่อหมายพบคนหมายกัน ฉันหมายเจอ
เธอที่งามสวยเพ้อในอารมณ์

๖
อารมณ์เอ๋ย อารมณ์ช่างข่มยาก
ทั้งที่อยากคิดข่มอารมณ์ขม
เจ็บใดเล่าเท่าที่เหน็บเจ็บอารมณ์
หนาวใดเท่าหนาวระทมขมดวงใจ

๗
มองภาพถ่ายของเธอใส่ชุดครุย
เป็นเพื่อนคุยในวันที่หวาดไหว
แม้บัดนี้ มิมีเธอ อีกต่อไป
แต่ก็ยังแย้มยิ้มได้กับภาพเธอ

๘
นั่นจิ๊กซอว์เธอต่อรักสลักจินต์
ยังงดงามทั่วถิ่นใจสมัยเสมอ
เห็นทุกคราวฝันทุกครั้งยังละเมอ
เธอแสนงาม เลิศเลอ ทุกเวลา

๙
วันเธอรับปริญญาในครานั้น
ฉันตื่นเต้นตื้นตันเป็นนักหนา
จับรถด่วน ขบวนสุดท้ายสายยะลา
ให้ทันวันที่รอท่าปัตตานี

๑๐..
จากวันนั้นจนวันนี้ห้าปีกว่า
ภาพถ่ายเธอที่ตรงหน้า ณ.ตรงนี้
ตรงที่แม้กายเราห่างร้างไมตรี
แต่มากมียังมากมายไม่หายไป

๑๑..
บางทีเผลอ ยังเพ้อ เอ่ยถามทัก
ว่ายอดรักเธอเหนื่อยหนักบ้างหรือไม่
ในวันนี้คนดีเป็นอย่างไร
มีหรือไม่ใครดูแลถ้าแพ้มา

๑๒..
มีชายหนุ่ม มองรูปคุณ ยังอุ่นจิต
แม้วันหนึ่งเคยพ่ายพิษรักนักหนา
วันที่คุณเผยฝากออกปากลา
กลายเป็นคนแปลกหน้าแปลกหัวใจ

๑๓..
เคยเศร้าสร้อยงานการคร้านจะคิด
ชังชีวิตหน่ายชีวาไม่กล้าไข-
ความท้อทดหมดหวังพลังชัย
ปล่อยให้วันให้วัย ช่วยเยียวยา

๑๔...
มองภาพถ่าย คุณใส่ครุยในครานี้
อาจมีบ้างบางทีที่โหยหา
แต่เป็นทุกข์ที่อิ่มสุขตลอดมา
เพราะคุณเป็นมากกว่าที่หมายใจ

๑๕..
ยังจำได้วันที่เคยทุกข์ท้อ
คุณช่วยติช่วยต่อพลังให้
ขอขอบคุณ สัมพันธภาพ สลักหทัย
สำหรับรักอันยิ่งใหญ่เคยให้มา

๑๖..
บางเวลา คราเห็นคุณในชุดครุย
เคยพูดคุยถามความเสมอว่า
เส้นทางฝันจากวันนั้นที่จากมา
คุณเลือกเอา ปรารถนาบรรดาใด

๑๗..
หวังเพียงว่าชีวิตหนึ่งซึ่งเลือกแล้ว
เธอจะได้มณีแก้วดังฝันใฝ่
ให้แสงสวยส่องสว่างกระจ่างใจ
อาบหวังให้ไสวสว่างกลางใจเธอ

๑๘..
จะจดจำเธอคนดีทั้งชีวิต
คนที่เตือน ถูกผิดกันเสมอ
แม้กาลหนึ่งเคยล้มคว่ำร่ำละเมอ
น้ำตาเอ่อ วันรักเธอตัดรอน

๑๙..
มาบัดนี้กาลเวลาได้ล่วงผ่าน
ประสบการณ์ ทุกสิ่งก็เสี้ยมสอน
ชีวิตนี้หนึ่งเป็น เช่นละคร
มีทุกตอน ทั้งสุขโศก วิโยคใจ

-------------------------------------------

ด้วยใจระลึกถึงเธอ...๑๗ สิงหาคม ๔๗

17 สิงหาคม 2547 08:18 น.

...หญิงสาวในชุดครุย...