30 ธันวาคม 2548 15:10 น.
แตม
หัวใจฉันก็เหมือนกระดาษ ที่ถูกแต่งวาดสีสัน แต้มสีลายสวยด้วยพู่กัน ส่งมอบกำนัลให้เธอคนดี
ต่อให้อยู่สุดปลายขอบฟ้ากว้าง ก็ไม่มีทางขวางรักได้ อะไรยิ่งใหญ่สักปานใด ก็ไม่อาจเปลี่ยนใจ..ไม่รักเธอ
ไม่อยากให้เรารักกันมากไป กลัวจะร้องไห้มากกว่านี้ รักกันน้อยหน่อยก็ดี จะได้ไม่มีใครเสียน้ำตา
อยู่ใกล้ฉัน.. รู้ถึงความผูกพันบ้างไหม รู้หรือเปล่าว่าหวงและห่วงใย รู้บ้างหรือไม่..คนดี
ระยะทางที่ห่างกัน ใช่ว่าจะทำให้ฉันหวั่นไหว ในเมื่อเธอจะยังรักษาสัญญาใจ ฉันก็จะยังเชื่อในหัวใจเธอ
ทั้งหมดที่เขียนไป เป็นเพราะแรงดลใจจากคุณ ด้วยสายตาอันอบอุ่น จึงเกิดบทกวีอันนุ่มละมุน-หวานละไม
ยังคงคิดถึงคุณอยู่ ก็ไม่รู้ว่าทำไม ภาพคุณจึงติดตาติดใจ ยิ่งคิดเท่าไหร่..ยิ่งรักคุณ
เพียงคำว่า'รัก'แค่สั้นๆ ที่อัดแน่นด้วยความฝันพร่ำเพ้อ เลยกลายเป็นถ้อยคำที่เลิศเลอ เมื่อให้เธอพร้อมกับ'ความจริงใจ'
เคยไหม รู้สึกรักใครขนาดนี้ นึกถึงทุกเสี้ยววินาที มีเธออยู่ในทุกอณูของหัวใจ
มีคนมารักมากมาย ที่ต้องการมิใช่เพียงแค่นั้น ที่อยากได้คือความผูกพัน ที่สำคัญกว่านั้น..ก็คือเธอ