19 มีนาคม 2550 00:43 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
มันเข้ามาซ่อนอยู่ในรู้สึก
มันแอบลึกในหลืบช่องมองไม่เห็น
สัมผัสชาเชียบและเยียบเย็น
ซ่อนเร้น ลึกลับเกินจะรู้
มันเข้ามาซ่อนอยู่ในรู้สึก
ความคิดนึกเท่าที่เห็นที่เป็นอยู่
ไม่ยินไม่ใส่ใจไม่มองดู
ไม่สู้ไม่รุกและไม่รับ
มันเข้ามาซ่อนอยู่ในรู้สึก
ขณะที่สำนึกกำลังหลับ
ขณะใจนิ่งชะงักและหักพับ
ขณะจิตแตกดับกับเวลา
มันเข้ามาซ่อนอยู่ในรู้สึก
ครั้งจิตลึกจมใต้ห้วงสเน่หา
มันแฝงเร้นมากับเล่ห์มารยา
มันปราถนาจะเข้าครองหัวใจ
มันเข้ามาซ่อนอยู่ในรู้สึก
เร้นลึกเร้นลับหลับใหล
หยั่งรู้จากที่เห็นที่เป็นไป
แน่กระไรมันน่ะหรือคือความรัก
18 มีนาคม 2550 01:12 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
.
จันทร์ย้อนแสงกระทบน้ำเมื่อยามค่ำ
ระลอกน้ำกระเพื่อมรับวับวับไหว
ณ ท่ามกลางแสงสีศิวิไลซ์
ท่ามแสงไฟนีออนสะท้อนกรุง
จันทร์สร้างประติมากรรมก่อนย่ำเช้า
ก่อนร้อนเร่าตะวันแสงจะแข่งพุ่ง
เงาจันทร์ฉายทอดลงตรงขอบคุ้ง
ขณะคนเมืองมุ่งจะเฮฮา
แสงนีออนในผับก็ฉายส่อง
กลบแสงทองจากเดือนดาวพราวเวหา
ล้วนกลาดเกลื่อนกามศิลปะละลานตา
กลบภาพแห่งจันทราของเมืองนคร
ฉัน.....อยู่ริมฝั่งน้ำ
รู้สึกชอกช้ำ, เหนื่อยอ่อน
แหงนมองแสงสีไฟนีออน
ก่อนทอดตามองเงาจันทร์แล้วฝันเพ้อ
16 มีนาคม 2550 00:54 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
ปราสาททรายของเด็กน้อย
กอบทรายขึ้นเสกปั้น.........................เป็นวิมาน
ตกแต่งจนสราญ................................แจร่มพร้อย
เกิดปราสาทสถาน.............................อร่ามยิ่ง จริงนา
เก็บเปลือกหอยนิดน้อย.....................แต่งแต้มวิมานทรายฯ
พระพายพัดริ้วเรื่อย...........................ณ ทะเล
เด็กเล็กยิ้มสรวลเส.............................สนุกสร้าง-
มวลคลื่นสาดซัดเซ............................โถมใส่
เด็กเล็กยังมิร้าง..................................ก่อสร้างวิมานสถานฯ
กร่อนกร้านเพลิงแดดร้อน.................ฤาไฉน
เด็กเล็กยังใส่ใจ..................................ก่อบ้าน
แม้คลื่นสาดเพียงใด...........................มิหวั่น เลยนา
มิย่อต่อคลื่นต้าน................................สาดน้ำทำลายฯ
ยังหมายจะเสกปั้น.............................อีกหลัง
หากว่ายังความหวัง...........................ไป่สิ้น
จะเสกใหม่ให้มลัง.............................เมลืองโลก
มือเด็กมิยอมหวิ้น...............................ขาดด้อยแรงใจฯ
ปราสาทหลังใหม่ต้อง........................สวยกว่า หลังเดิม
มุ่งมั่นประดับประดา.........................พร่างพร้อย
แหละสร้างจากชีวา............................เด็กเล็ก นั้นเฮย
หลอมร่างทรายเม็ดน้อย....................เลิศล้ำปราสาทสถานฯ
13 มีนาคม 2550 01:41 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
เธอเห็นชายหนุ่มคนนั้นไหม
คนที่เธอหลงใหลและใฝ่ฝัน
คนที่เธออยากสมัครรักผูกพัน
คนที่เธอยอมฝ่าฟันเพื่อได้มา
เธอรักเขาหมดใจใช่หรือเปล่า
เธอยอมเขาทุกอย่างแม้หนักหนา
เธอยอมแม้ต้องแลกด้วยมารยา
เพราะกลัวว่าเขาจะไม่รักเธอต่อไป
แล้วเธอเห็นหญิงแก่แก่...นั่นหรือเปล่า
เธอรักหล่อนเทียบเท่ากับเขาไหม
หรือเธอเห็นว่าหล่อนน่ะค่าไร้
เธอจึงพูดไยไพใส่หล่อนนี้
เธอรู้จักหญิงแก่แก่มากแค่ไหน
รู้เพียงใช่ว่าเป็นแม่นั้นหรือนี่
รู้ไหมว่าหล่อนที่เธอไม่ไยดี
กลับเป็นคนให้ชีวีแก่เธอมา
หล่อนคือ....คนที่รักเธอจริง
หล่อนนั้น....ให้ทุกสิ่งที่ปรารถนา
หล่อนนั้น....ปกป้องเธอตลอดเวลา
และหล่อนนั้น....เห็นค่าในตัวเธอ
เธอคิดจะรักใคร.......
ระหว่างหญิงผู้ให้แต่เธอเสมอ
กับชายหนุ่มที่เพียงหลงบำเริงบำเรอ
คนที่เพียงหลงเพ้อไม่สำคัญ
หญิงแก่แก่แม่เธอน่ะรักแท้
ผู้ดูแลห่วงหาแก้วตาขวัญ
ผู้เสียสละให้เธอทั้งชีวัน
ถึงแม้ว่าเธอนั้น....ไม่เคยมอง
12 มีนาคม 2550 01:37 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
เหนือฟ้าสุดเสียดฟ้า...................ย่อมมี ฟ้าเฮย
ลึกดิ่งโพ้นมหานที.....................ย่อมน้ำ
หากมิรู้จักค่าดี............................ของสิ่ง ธรรมดา
ย่อมเปรียบปราชญ์รู้ล้ำ..............ไป่ได้เพียงธุลี
...............................................................
...............................................................
...............................................................
...............................................................
ดั่งเมฆีเคลื่อนคล้อย....................บนนภา
รู้ว่าต้องรับมา.............................ซึ่งชื้น
แต่เมฆไป่รักษา..........................น้ำชุ่ม ชอุ่มเอย
จึ่งปล่อยน้ำสู่พื้น........................เหือดแห้งระเหยหาย
ดั่งพื้นพรายแผ่นด้าว...................แดนดิน
บ่รู้จักกักน้ำริน...........................เมฆให้
จึงปล่อยผ่านชั้นหิน...................ชอุ่มเหือด
ผ่านสู่บาดาลไซร้.......................ผุดพื้นธารา
ดั่งธาราลึกกว้าง.........................สุดคณา
บ่รู้จักรักษา................................รสน้ำ
ทิ้งน้ำสู่ชเลพา............................ให้กร่อย
ชเลจึ่งให้สมุทรซ้ำ.....................รสข้นขื่นเค็ม
สมุทรเต็มแต่น้ำ.........................จากชเล
กว้างใหญ่สุดถ่ายเท....................ออกได้
จึงสมุทรสุดหันเห......................ยอมแดด ส่องเปลว-
ร้อนระเหือดระเหยให้................สูบน้ำกลับนภา
...............................................................
...............................................................
...............................................................
...............................................................
ให้ไปมาอยู่ซ้ำ............................นิจกาล
ด้วยไป่ซึ้งคุณสาร.......................สิ่งน้อย
ยอมถ่ายทั่วเถื่อนธาร..................เทท่าว หมดนา
ชีพจึ่งเวียนเคลื่อนคล้อย.............อยู่เพี้ยงมิเพียงพอ
...............................................................
...............................................................
...............................................................
...............................................................
รู้จักพอชีพใช้.............................ในตน
สิ่งเล็กย่อมค่าปน........................อยู่บ้าง
อย่าเป็นเช่นเหล่าคน...................ผู้มัก ใฝ่เกิน
ลองเก็บสิ่งรอบข้าง.....................จึ่งรู้ค่าอนันต์
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแดนไกล ไลบีเรีย
หน้าส่วนตัว
699
