29 มิถุนายน 2549 22:33 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
คืนนี้อากาศช่างหนาวนัก
ไร้เสียงตอบทักจากดวงโสม
ไร้แสงดวงดาวพราวโพยม
ไร้คำอ้อนโลมจากเมฆเทา
ฉันยืนมองฟ้าอยู่คนเดียว
เปล่าเปลี่ยวลำพังกับความเหงา
สิ้นแล้วรอยยิ้มของเรา
เหลือเพียงรอยเงาของน้ำตา
วิเวกวังเวงน่าเกรงกลัว
เนื้อตัวทนหนาวเป็นหนักหนา
เมื่อไหร่ขวัญเจ้าจะกลับมา
ไขว่คว้าเพ้อฝันอันเลื่อนลอย
ไร้เสียงจิ้งหรีดที่กรีดก้อง
ไร้เสียงกบร้อง - ฉันเหงาหงอย
ฟ้าปิด ฝนเริ่มหยดปรอยปรอย
แล้วฝนเริ่มทยอยโถมลงซัด
พายุลมกล้าเริ่มก่อ
เดินต่อยิ่งเจอพายุจัด
ห่าฝนลมหนาวก็เข้าพัด
เลาะลัดตามทางเรื่อยมา
ฉันเดิน ฉันเดิน ฉันเดิน
ยิ่งก้าวยิ่งเกินปรารถนา
เริ่มทรุดเริ่มล้มเริ่มล้า
กายาอ่อนแรงลงทุกที
ไม่เป็นไร....
ฟ้ามืดแค่ไหนจะไม่หนี
จะหนาว - ก็ทนสุดชีวี
พรุ่งนี้...เช้าใหม่ยังไม่จาง
28 มิถุนายน 2549 00:33 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
เหงาเหงา ไม่รู้เลยว่าตัวเองมีใคร
สับสน ถูกคนรอบข้างถากถาง
เหม่อ มองฟ้าว่างเปล่าไม่เห็นมีอะไร
ผิดหวัง ก้มหน้ามองเท้าตัวเอง นี่ใช่เราเหรอ
ประหลาดใจ ทำไมฉันต้องเดินคนเดียว
สงสัย ทำไมชีวิตถึงโชคร้ายอย่างนี้
วิตก แล้ววันพรุ่งนี้ล่ะ
...............
หันหลัง ฉันต้องปล่อยวางบ้าง
เงยหน้า รับสิ่งดีๆเข้ามาแทนที่
เดินไป เดินไป เดินไป
เหนื่อยก็พักก่อน
ล้าก็นอนลงก่อน
ไม่กลัว กลางคืนที่กำลังจะมาถึง
เพราะยังไง พรุ่งนี้ก็ยังมีตอนเช้าอยู่ดี
18 มิถุนายน 2549 23:28 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
นอนเหงาเหงา บนเตียง หน้าเคียงหมอน
คอยกดซ่อน ดวงจิต ที่อ่อนไหว
กลั้นน้ำตา กลั้นอารมณ์ คอยข่มใจ
จะปวดร้าว สักเท่าไร ก็ไม่แคร์
นาทีที่ เธอพูดจา จะลาร้าง
นาทีที่ เธอสร้าง รอยบาดแผล
นาทีนั้น ใจฉัน พลันอ่อนแอ
นาทีนั้น ฉันแพ้ แก่คำลา
จะยึดเยื้อ เยื่อใย เท่าไหร่หนอ
หรือจะพ้อ พอครวญ กี่ครั้งหนา
จะรายร้าย ร่ายร่ำ พร่ำน้ำตา
หรือจะหา คำหว่าน หวานอันใด
จะออดอ้อน ขอคืนดี ก็มิกล้า
หรือจะลา ตัดจากกัน ก็หวั่นไหว
ยืนนิ่งนิ่ง มองดู เธอจากไป
ฉันคงแต่ ทำใจ ไม่ให้ช้ำ
นอนเหงาเหงา คนเดียว ใจเปลี่ยวใจเปล่า
จิตรอนเร้า แหลกร้าย ระส่ายระส่ำ
คงได้แต่ ทนอด ทนจดทนจำ
ใจฉันช้ำ ใครนะ จะเหลียวจะแล
14 มิถุนายน 2549 22:45 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
จอมราชันย์ผู้ปรีชาวิทยาปราชญ์
ทรงมั่นมาดพัฒนานครศรี
เพื่อพสกฟ้าไพร่ได้อยู่ดี
สยามแดนเรานี้มีสองพระองค์
หนึ่งคือเพชรเม็ดงามสยามจักร
เหล่าประชาล้วนรักจักประสงค์
พระทัยงาม ความดี ที่อยู่ยง
ล้วนมั่นคงในใจไม่เสื่อมคลาย
คือองค์พระปิยะมหาราช
ผู้พัฒนาสยามชาติด้วยมาดหมาย
ทรงปกป้องผองไทยจากภัยตราย
ทรงดับร้ายกลายเป็นดีด้วยปรีชา
ดำริแน่ว การณ์ไกลทรงใคร่เห็น
ด้วยบำเพ็ญวิริยะอุตส่าห์
เพียรเพื่อหวังให้ความรู้สู่ประชา
ให้เลิกทาส ให้พัฒนาชีวิตตน
เสียพื้นที่ส่วนน้อยเพื่อนส่วนใหญ่
รักษากรุงเอาไว้ได้เป็นผล
ไทยจึงอยู่มาได้หลายชั่วคน
พระคุณท่านจึ่งล้นด้วยบารมี
อีกพระองค์สมญามหาราช
คือพระบาทพระองค์ผู้ทรงศรี
รัชกาลที่เก้าเจ้าจักรี
พระบารมีปกแผ่นทั่วแดนไทย
องค์พระภัทรมหาราช
ทรงเปรื่องปราดศาสตร์ศิลป์ทุกสมัย
อีกทรงเป็นเช่นฟ้านภาลัย
ครองหกสิบล้านใจไทยทุกดวง
คือนักพัฒนาผู้กล้าแกร่ง
ทุ่มเทแรง ลำบากกายก็ไม่ห่วง
ทรงหวังเพื่อชาวไทยได้สุขทรวง
พอเพียงกับโครงการหลวงที่ทรงทำ
สองกษัตริย์จักรินมหินทเรศ
คือเหนือเกศส่องหล้าอุปถัมภ์
ชนชาวไทยซาบซึ้งถึงจอมธรรม
ด้วยเดชล้ำเลิศสง่าคู่ฟ้าดิน
14 มิถุนายน 2549 22:07 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
ฉันไม่ใช่กวี
ฉันไม่ใช่กวี...
เพราะฉันไม่มีกานท์กลอนอันอ่อนหวาน
ไร้ความรู้ ไร้ศาสตร์ศิลป์ จินตนาการ
ไร้ผลงาน ไร้เกียรติยศ ให้คนชม
ฉันไม่ใช่กวี...
เพราะกลอนไม่มีความไพเราะ ความเหมาะสม
ไม่สามารถกรองกลั่นคั้นอารมณ์
เพื่อเพาะบ่มมธุรพจน์ไว้จดจาร
ฉันไม่ใช่กวี...
เพราะฉันไร้ศักดิ์ศรีที่กล้าหาญ
ที่จะสรรค์ ที่จะสร้าง ทางตำนาน
ของบทกลอน บทกานท์ งานอักษรา
ฉันไม่ใช่กวี...
เพราะฉันไม่มีจุดหมายให้ค้นหา
ไม่คิดหวังจะปีนป่ายถึงปลายฟ้า
และไร้ค่าคุณธรรมประจำใจ
ฉันไม่ใช่กวี...
เพราะฉันไม่เคยคิดที่จะฝันใฝ่
ปล่อยชีวิตเคว้งคว้างตามทางไป
ถึงจุดหมายเมื่อไหร่...ค่อยว่ากัน
ฉันอาจไม่ใช่กวี...
เพราะฉันมีแค่หนึ่งใจอันไร้ฝัน
เบื้องหน้าอาจมีปัญหาสารพัน
ขอฝ่าฟันให้เต็มที่...เท่านี้พอ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแดนไกล ไลบีเรีย
หน้าส่วนตัว
1366
