12 กรกฎาคม 2549 17:33 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
ฉันคือใบไม้ใบหนึ่ง.....
ที่ซึ่งคนมองว่าไร้ค่า
ก็แค่เศษใบไม้ธรรมดา
รอเวลาเปื่อยพัง....ลงถังไป
ใบไม้ใบน้อยน้อย.....
ถูกเขาทิ้ง - เขาปล่อยให้ลอยไหล
เรื่อยไปตามกระแสก้าวอันยาวไกล
ฉันจึงได้ยลโลกกว้างอย่างทุกวัน
ฉันจึงรู้โลกใบนี้มีหลากสิ่ง
ทั้งเท็จ จริง เศร้า ทุกข์หรือสุขสันต์
ผ่านเรื่องราวนานาสารพัน
และตัวฉันรู้ว่า....ค่าน้อยลง!
เป็นเพียงแค่เศษใบไม้...
ที่ไร้ความสง่าค่าสูงส่ง
มิใช่เหล็กแข็งกล้าที่มั่นคง
เป็นเพียงเศษที่พร้อมลงสู่กองไฟ
เป็นเพียงแค่เศษขยะ.....
หมดแล้ว....ซึ่งภาระอันยิ่งใหญ่
วันนี้ ตัวฉันพร้อมยอมจากไป
ก่อนใบไม้ใบใหม่จะมาแทน
......................
12 กรกฎาคม 2549 17:27 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
...
ป่าร่มน้ำใสไหลเย็น
คลายทุกข์คลายเข็ญ
ดับร้อนผ่อนพักกายา
หมู่มวลวิหคนกกา
เหนือพงพฤกษา
เขตป่าทุ่งสักอาศรม
ผ่อนพักใจชื่นรื่นรมย์
เพิ่มสุขเพิ่มสม
เพาะบ่มชีวิตวิญญาณ
ด้วยบทลำนำกลอนกานท์
คือทิพย์อาหาร
หล่อเลี้ยงความคิดของคน
เสพสุขจากบทกวีกล
ขัดกล่อมดวงกมล
ให้เข้มแข็งแฝงอ่อนเยาว์
ต้นไม้จะเป็นเพื่อนเรา
ป่าจะช่วยคลายเศร้า
เหล่านกจะร่วมร้องเพลง
นี่คือชีวิตบรรเลง
ธรรามชาติคือเราเอง
และเราก็คือธรรมชาติ
ดื่มด่ำกับบรรยากาศ
จิตใจสะอาด
สงบเงียบงันทันใด
ลมแรงพัดเปลแกว่งไกว
ดูสิ..เห็นไหม
นั่นไงเหนือริมน้ำนั้น
...
3 กรกฎาคม 2549 22:26 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
ฉันคือกล่องกระดาษใบหนึ่ง.....
ที่ซึ่งคนมองว่าไร้ค่า
ก็แค่เศษกระดาษไร้ราคา
รอเวลาเปื่อยพัง....ลงถังไป
กล่องกระดาษใบน้อย.....
ถูกเขาทิ้ง - เขาปล่อยให้ลอยไหล
เรื่อยไปตามกระแสก้าวอันยาวไกล
ฉันจึงได้ยลโลกกว้างอย่างทุกวัน
ฉันจึงรู้โลกใบนี้มีหลากสิ่ง
ทั้งเท็จ จริง เศร้า ทุกข์หรือสุขสันต์
ผ่านเรื่องราวนานาสารพัน
และตัวฉันรู้ว่า....ค่าน้อยลง!
เป็นเพียงแค่กล่องกระดาษ...
ที่ไม่อาจเทียบสิ่งที่สูงส่ง
มิใช่เหล็กแข็งกล้าที่มั่นคง
เป็นเพียงเศษที่พร้อมลงสู่เตาไฟ
เป็นเพียงแค่เศษขยะ.....
หมดแล้ว....ซึ่งภาระจะต้องใส่
วันนี้ ตัวฉันจะจากไป
ก่อนที่กล่องใบใหม่จะมาแทน
......................
29 มิถุนายน 2549 22:33 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
คืนนี้อากาศช่างหนาวนัก
ไร้เสียงตอบทักจากดวงโสม
ไร้แสงดวงดาวพราวโพยม
ไร้คำอ้อนโลมจากเมฆเทา
ฉันยืนมองฟ้าอยู่คนเดียว
เปล่าเปลี่ยวลำพังกับความเหงา
สิ้นแล้วรอยยิ้มของเรา
เหลือเพียงรอยเงาของน้ำตา
วิเวกวังเวงน่าเกรงกลัว
เนื้อตัวทนหนาวเป็นหนักหนา
เมื่อไหร่ขวัญเจ้าจะกลับมา
ไขว่คว้าเพ้อฝันอันเลื่อนลอย
ไร้เสียงจิ้งหรีดที่กรีดก้อง
ไร้เสียงกบร้อง - ฉันเหงาหงอย
ฟ้าปิด ฝนเริ่มหยดปรอยปรอย
แล้วฝนเริ่มทยอยโถมลงซัด
พายุลมกล้าเริ่มก่อ
เดินต่อยิ่งเจอพายุจัด
ห่าฝนลมหนาวก็เข้าพัด
เลาะลัดตามทางเรื่อยมา
ฉันเดิน ฉันเดิน ฉันเดิน
ยิ่งก้าวยิ่งเกินปรารถนา
เริ่มทรุดเริ่มล้มเริ่มล้า
กายาอ่อนแรงลงทุกที
ไม่เป็นไร....
ฟ้ามืดแค่ไหนจะไม่หนี
จะหนาว - ก็ทนสุดชีวี
พรุ่งนี้...เช้าใหม่ยังไม่จาง
28 มิถุนายน 2549 00:33 น.
แดนไกล ไลบีเรีย
เหงาเหงา ไม่รู้เลยว่าตัวเองมีใคร
สับสน ถูกคนรอบข้างถากถาง
เหม่อ มองฟ้าว่างเปล่าไม่เห็นมีอะไร
ผิดหวัง ก้มหน้ามองเท้าตัวเอง นี่ใช่เราเหรอ
ประหลาดใจ ทำไมฉันต้องเดินคนเดียว
สงสัย ทำไมชีวิตถึงโชคร้ายอย่างนี้
วิตก แล้ววันพรุ่งนี้ล่ะ
...............
หันหลัง ฉันต้องปล่อยวางบ้าง
เงยหน้า รับสิ่งดีๆเข้ามาแทนที่
เดินไป เดินไป เดินไป
เหนื่อยก็พักก่อน
ล้าก็นอนลงก่อน
ไม่กลัว กลางคืนที่กำลังจะมาถึง
เพราะยังไง พรุ่งนี้ก็ยังมีตอนเช้าอยู่ดี
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟแดนไกล ไลบีเรีย
หน้าส่วนตัว
1422
