เก็บกลอนค่อนชีวิต

แดดเช้า

ฟังเขาว่าคนเขียนกลอนมักอ่อนไหว
ละเมียดละไมละเอียดอ่อนจนอ่อนหวาน
และฉันเก็บสิ่งเหน็บหนาวคราวสร้างงาน
ค่อนชีวิตเขียนคำกานท์ .... ผ่านเวลา

ความอ่อนไหวในใจเริ่มแข็งกร้าน
ละเมียดหวานเริ่มแข็งเข้ม อย่างเต็มค่า
กระทบไหว กระเทือนหวั่น วันผ่านมา
เริ่มตระหนักมั่นคงกล้า ที่ท้าทาย

สายตาเคยเอ่ยคำพร่ำรู้สึก
กลับแน่นลึกตรึกตรอง คล้องความหมาย
สายใจเหนี่ยวเกี่ยวฝันอันมากมาย
กลับผ่อนคลายคล้ายฝันนั้นมายา

ฟังเขาว่าคนเขียนกลอนมักอ่อนหวาน
มือสองกร้านของฉันยังมั่นกว่า
ค้นความไหว คว้าความหวาน ควานเวลา
กลมกลืนค่า ความหมายซึ้ง หนึ่ง "สัจธรรม"

เริ่มรู้สึกระลึกคำ ความไม่เที่ยง
เปลี่ยนแปรเบี่ยง เวียนหมุน วุ่นหงายคว่ำ
ทุกสิ่งล้วนปรวนไป คล้ายพัดนำ
เกินถ้อยคำ ความเป็นตน ณ หนใด

ถือมั่นนัก เป็นตัวฉัน เป็นของฉัน
ที่แท้นั้น มิอาจคุม บังเหียนได้
เวลาหมุน โลกก็หมุน วุ่น เวียน ไป
เพียงดวงใจ ดวงเดียว เกี่ยวกับกาย

ฟังเขาว่าคนเขียนกลอนอ่อนละมุน
แต่โลกหมุนไม่อ่อนผ่อนจุดหมาย
ความเป็นจริงสรรพสิ่งวิ่งแทบตาย
ไม่หยุดว่าย หยุดเวียน เหมือนเขียนกลอน