28 กรกฎาคม 2549 15:03 น.
แดดเช้า
เริงรมย์กรอกซดเหล้า .................. กลืนคอ
กลั่นหมักน้ำจนพอ ....................... กระดกซ้ำ
หวานเพียงรุ่มร้อนรอ ................... รดร่าง
ตาหลับฝันถึงน้ำ .......................... ทิพย์ล้ำเลอสรวง
ร้อนช่วงกายกอดอ้อน ................... แดนดิน
หน้าซบแทรกเก็บกิน .................... แผ่นหล้า
ซุกหัวจ่อมจมริน .......................... น้ำหมัก นี้แล
ซ่านแทบเก็บดาวคว้า ................... เจ็บแล้วเวียนหัว
อาเจียนทั่วทั้งร่าง ......................... โงนเงน
เผลอคิดละเมอเอน ....................... สู่ห้วง
อีกแก้วกระดกเดน ........................ นรก
ร้อนซ่านซดล่วงล้วง ....................... กรอกน้ำทองแดง
แสงอำพันท่วมท้น ......................... งามตา
อยากซดควานไขว่มา ..................... กรอกซ้ำ
สติขาดขลาดเวลา .......................... หลงผิด
ฤๅว่านรกเลิศล้ำ ............................. ด่าวดิ้นเต้นโขยง
โขมงควันกะทะทุ้ง ........................ กรอกคำ
ร้อนเดือดจะจองจำ ........................ ร่างเต้น
ยิ่งกรอกยิ่งกลอกอำ - ..................... พรางภาพ
โหวกเหวกราวซ่อนเร้น .................. เร่าร้อนสะดุ้งโหยง.
28 กรกฎาคม 2549 11:59 น.
แดดเช้า
เธอเดียวดายบ้างไหมที่ในนั้น
คงแอบหวั่นอ่อนไหวในความเหงา
แห่งเดียวที่ไม่มีใครไร้แสงเงา
ห้องว่างเปล่าเวิ้งว้างกว้างขวางเกิน
เพียงรั้วรอบขอบเขตล้อมเหตุผล
เพื่อเธอค้นจินตนาการอย่างนานเนิ่น
ประดิษฐ์ฝันประดับใจได้เพลิดเพลิน
ปูทางเดินด้วยพรมทองของดวงดาว
ป้องกันคนค้นควานผ่านมาพบ
หมอนอิงอบไอรักจากห้วงหาว
ผืนผวยผ้าแพรละมุนอุ่นทุกคราว
คลายเหน็บหนาวในชีวิตปิดกันภัย
เธออ้างว้างบ้างไหมที่ในนั้น
มีสายโยงผูกพันอย่าหวั่นไหว
เถิด ... กอดเกี่ยวกระชับกับเยื่อใย
กลางหัวใจดวงที่มีเพียงเธอ.
27 กรกฎาคม 2549 11:42 น.
แดดเช้า
เธออาจเหงาเปล่าเปลี่ยวเดียวดายนัก
คนรู้จักเคยรู้ใจก็ไม่เห็น
คลื่นลมวนทนลมห่มเยือกเย็น
เสียดแทงใจจำเป็นต้องเจ็บกลืน
ราตรีล่วงห่วงใยใจทดท้อ
ริ้วแดดล้อลมวนทนเจ็บฝืน
ข้างกายเพียงเสียงสายลมข่มใจยืน
จะลิ้มชื่นหยาดน้ำค้างก็คว้างเกิน
แดดสายร้อนอ่อนล้าน้ำตาตก
สะท้อนอกสะทกร่างฝันห่างเหิน
มองข้างทางอ้างว้างทุกย่างเดิน
คนหมางเมินหมองหม่นบนรอยทาง
เธอมองหาแววตาประกายมั่น
ที่เชื่อมวันเชื่อมรอยร้อยช่องว่าง
โยงฝันย้ำสัมผัสจุดจัดวาง
แทรกระหว่างวันเวลาว้าเหว่รอย
เถิด ... หัวใจอ่อนไหวใครพบเห็น
น้ำฝนสาดกระเซ็นเป็นฝอยฝอย
ราวซ่านซึ้งถึงห้วงในใครรอคอย
ประสานร้าวเหงาหงอยให้รอยจาง
สาดแสงหนึ่งซึ่งอยู่ในหัวใจนั่น
เธอเห็นฉันบ้างไหมในโลกกว้าง
ทุกรอยเท้าก้าวย่างระหว่างทาง
ในช่องว่างหัวใจนั้น ... ใช่ฉันเอง.
26 กรกฎาคม 2549 21:48 น.
แดดเช้า
วันที่ไม่มีคนเคียงข้าง
หัวใจเธอคว้างสักแค่ไหน
จะขอก่อหวังกำลังใจ
ได้ไหมอยู่เคียงข้างเธอ
เป็นเพียงดาวดวงนิดน้อย
เฝ้าคอยจังหวะจะเสนอ
สิ่งดี สิ่งงาม ความเลิศเลอ
ยามโลกหม่นเบลอไร้แสงทอง
หากเธอพบทางสว่างไสว
ขอหลีกหลบไปไม่ขัดข้อง
แค่หนึ่งดาวนิดคิดเฝ้ามอง
ตอบสนองต้องการแล้วผ่านไป
ดาวดวงนิดน้อยเฝ้าคอยเห็น
มองตามเท่าเป็น ร้อน เย็น ไหม
หวังเห็นเธอสุขสุดห่วงใย
หนักหน่วงแค่ไหน ให้เลือนลาง
อาทรซ่อนไว้ในแววตา
สื่อค่าเท่าที่จะสรรค์สร้าง
มิอาจวาดหวังร่วมเส้นทาง
เพียงพร่างจุดหวังยามเธอท้อ
วันที่เธอมีคนเคียงข้าง
ปล่อยเธอตามทางไม่ร้องขอ
ทำเท่าที่ใจได้เพียงพอ
คอยเท่าใจรอได้เพียงรัก.
26 กรกฎาคม 2549 20:50 น.
แดดเช้า
เป็น "คนนอกสายตา" ไร้ค่านัก
ที่หลงรัก "คนในหัวใจ" ฝัน
หยั่งความรักปักแน่นแทนกำนัล
นั่งนับวันรอคอยละห้อยใจ
รอคอยเธอปรายตามองมาบ้าง
เพื่อความคว้างเปลี่ยวเปล่าบรรเทาได้
แต่เป็นเพียงเสียงลอยลมเป่าพรมไป
หมายจะให้เธอหันหน้ามามองกัน
แค่กู่ก้องร้องทักว่า "รักนะ"
เธอยังผละเมินหนีไม่มีหัน
จึงไล่คว้าควานเคว้งเพลงจาบัลย์
ขับขานฝันเปล่าว่างคว้างวิญญาณ
เป็นแค่ "คนนอกสายตา" ผ่านมาพบ
แล้วแอบซบ "คนในหัวใจ" หวาน
จึงจมเจ็บเก็บกดรันทดนาน
เพราะเธอผ่านเหมือนไม่มีที่ว่างวาง
รากแห่งดอกโศกหยั่งสั่งใจเจ็บ
ยากถอนเก็บความใฝ่ฝันอันเอ่ยอ้าง
ปล่อยให้ดอกโศกสะพรั่งปูเส้นทาง
หวานจืดจางแค่ในฝัน เท่านั้นพอ
เป็นแค่ "คนนอกสายตา" ด้อยค่านัก
คำว่ารัก เก็บกด อดทนหนอ
ทุกข์ทรมานหม่นแท้ก็แค่รอ
สิทธิ์ร้องขอสักดวงใจ คงไม่มี
หัวใจเคยชุ่มชื่นกลับขื่นขม
เหมือนถูกจมน้ำกรดซ้ำซับทุกที่
เปื่อยแผลลึกตรึกช้ำซ้ำหลายที
ทุกข์ทวีท่วมท้นทนรอคอย
ก็แค่ "คนในหัวใจ" เขาไม่รัก
จึงเจ็บหนักโศกเศร้าและเหงาหงอย
ริ้วลมปากจากใจได้โลมรอย
แผลนับร้อยกระหน่ำใส่ ที่ใจเดียว.
Calendar
Lovers
2 คน เลิฟแดดเช้า
หน้าส่วนตัว
1455
