11 ธันวาคม 2548 14:02 น.
แดดเช้า
Wish
(kowpoad: Oct.8,1998)
it doesn't mean much
it dowsn't mean any thing.. at all
the life i've left behind me
is a cold room
i've crossed the last line
from where i can't return
where every step i took in faith
betrayed me
and led me from my home..
it came from the dark
hinding itself behind you... and me
under my blanket
under your mask
i've lost my sight, my feeling, my mind
i'd ask why.. why.. why..
suddenly, the dark changed to light
the light from the dark
holding me beyond the cliff of you deepest smile
i can't deny
but how can i survive
i've nevery wished to survive
for the undenied soul
please solace me, and bring me
through the vine of veil
there will be no more
and all these times
for this lonely soul
returned to me;
in the endless world..
http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=kowpoad&group=1
*************************
แปลเป็นกลอนไทย โดย แดดเช้า
ปรารถนา
อาจไม่มีความหมายมากมายนัก
มิอาจจักวาดหวังได้ทั้งหมด
เป็นชีวิตเบื้องหลังอันรันทด
คือห้องหับหนาวบดอันทดท้อ
ฉันก้าวข้ามขอบจุดสุดท้ายใจ
ณ แห่งใดไม่อาจกลับย้อนย่นย่อ
ข้ามไปเก็บความวางใจในฝันทอ
ที่เธอก่อโกหกหักหลังกัน
ด้วยมืดบอดบอกเบื้องหลังทั้งฉันเธอ
ภายใต้ภาพผ่านเบลอบังใจฉัน
และภายในหน้ากากหุ้มคลุมเธอนั้น
สิ้นสุดฝันการรับรู้ความทรงจำ
ฉันได้แต่ถามคำว่า ทำไม
ที่ทันใดมืดบอดบังสว่างย่ำ
จากพร่างไฟใสสว่างกลายมืดดำ
เหวแห่งความชอกช้ำถลำใจ
ช่วยฉุดฉันให้พ้นผารอยยิ้มเธอ
หลีกหนียากเพียงเผลอลื่นไถล
ฉันจะมีชีวิตอยู่เพื่อผู้ใด
อยู่อย่างไรไม่อาจหนีมืดที่คลุม
ชีวิตในวันต่อไปไม่ปรารถนา
โดยปราศจากจินตนาจิตห่อหุ้ม
โปรดปลอบใจให้หลุดพ้นนรกกุม
อันร้อนรุ่มแม้ไม่มากสักเท่าใด
และเวลาทั้งหมดกำสรดเศร้า
อุทิศเงาเหงาหงอยรอยอ่อนไหว
เพื่อจิตวิญญาณเดียวดายก่อนสิ้นใจ
ขอเพียงให้กลับสู่ฉันก่อนโลกมลาย.
10 ธันวาคม 2548 22:51 น.
แดดเช้า
(๑)
อาจเจ็บจำช้ำหนักเหน็บรักร้าว
อาจเยือกหนาวเย็นชาคราโกรธขึ้ง
อาจมืดมนวนวุ่นครุ่นรำพึง
อาจถูกตรึงตอกตำระกำใจ
ลมหนาวโชยโปรยปรายคล้ายซ่านซึม
หมอกทึบทึมเวิ้งว้างคว้างอ่อนไหว
ราตรีพร่างลางเลือนห่วงเดือนใด
หรือหวงดาวดวงไหนพราวพริ้มพอ
เพียงริบหรี่ที่เห็นพอเป็นหวัง
กรอบชอบชังกลัวเกลียดยังเสียดส่อ
ราตรีเอย .. รำเพยลมห่มเคล้าคลอ
หนาวเกินรอชีวิตแทบปลิดวาง
(๒)
ขอบฟ้าเรืองรำไรประกายเกิด
เหมือนหวังเพริศเพียงพริ้มให้ยิ้มย่าง
พริบดาวเหนือเอื้อหยอกบอกหนทาง
ประกายพรึกทอพร่างกลางฟากฟ้า
ใจเอยหยุดฉุดรั้งตั้งสติ
หนาวเนื้อปริแตกขาวราวฝุ่นฝ้า
อดทนคอยแสงฉายประกายตา
สุดดินขอบบอกลาราตรีกาล
(๓)
แห่งแสงแรกรักของเธอเสนอค่า
ให้บอกลารักร้าวคราวคืนผ่าน
พบรักแท้ดูแลใจได้เนิ่นนาน
ซึ้งน้ำตาลหวานล้ำเกินคำใด
ก่อนท้องฟ้าจะแจ่มแย้มความหวัง
แสงแรกยังกระจ่างสว่างไสว
ปูเส้นทางสะพานตะวันอันกว้างไกล
คืนรักแท้จากใจให้ชื่นทรวง
(๔)
พิศแสงแรกแปลกนักหนาในครานี้
นิมิตดีดวงใจไม่ห่วงหวง
คล้ายวางใจไร้หมอกกลับกลอกลวง
แดดเช้าช่วงแสงแรกแทรกฟ้าทอง
อาจเจ็บช้ำผ่านค่ำฟ้าซ้ำเติม
แสงแรกเริ่มรองรับกับฟ้าผ่อง
อาบสะอาดหยาดละมุนอุ่นละออง
คืนสายใยเชื่อมคล้องใจสองเรา.
9 ธันวาคม 2548 22:38 น.
แดดเช้า
ณ ห้วงทะเลเวิ้งว้างห่างฟากฝั่ง
ฝังความหวังเงาราตรีที่กลางค่ำ
โลกรอบด้านเทาหม่นบนวนกรรม
ลึกถลำดวงจิตกับผิดพลั้ง
อาจมีแสงแรงตะวันยามวันสวย
ที่อาจช่วยให้กระจ่างแม้ห่างหวัง
หรือบางค่ำแปรปรวนตรวนโซ่ยัง
เหนี่ยวชอบชัง เกลียดโกรธ ผูกโทษภัย
ห้วงทะเลเห่วนบนวัฏฏะ
เวียนอยู่บนสิ่งปะทะกระเทือนไหว
แกว่งเวลาโลกหมุนวุ่นดวงใจ
ฤๅคว้าไขว่แสงสีที่สาดทอ
เถิด .. หลุดจากความเวิ้งว้างห่างสิ่งหวัง
สติตั้งมั่นคงอย่า งง หงอ
ทุกทางว่ายหมายมั่นอย่าผันรอ
เพียรใฝ่ต่อฝั่งฝันนิรันดร์งาม
ณ ห้วงทะเลเวิ้งว้างอย่างที่เห็น
ใจร่มเย็นเพียงพอจะขอข้าม
สู่จุดหมายคล้ายฝั่งฟ้าสีคราม
อรุณถามความจริง .. จงดิ่งตรอง
ดิ่ง .. ความจริงนิ่งสู่การรู้คิด
ลักษณ์สามติดเป็นเงาหม่นเศร้าหมอง
ด้วยไม่รู้ ด้วยชังชอบ เป็นกรอบกรอง
ล้อมครรลองกักว้างกลางทะเล.
9 ธันวาคม 2548 00:23 น.
แดดเช้า
สกาวดาวพราวพร่างกลางฟ้าค่ำ
คิดถึงคำอธิษฐานวานจันทร์เจ้า
ขอสาดแสงแห่งชีวิตส่องปิดเงา
คลายมัวเมาดวงจิตให้คิดดี
ขอแสงนวลชวนชื่นระรื่นใจ
คล้องสายใยสู่สักคนท้นสุขปรี่
ประคองขวัญวันเหงาอย่าเศร้ามี
ผ่านวจีถ้อยคำพร่ำรำพัน
ให้สายลมห่มผ้าอย่ารุ่มร้อน
ขอพราวพรดาวเอ๋ยเอ่ยปลอบขวัญ
ปลอบดวงใจใครบางคนพ้นทุกข์พลัน
ปรารถนาเพียงเท่านั้น ... ทุกราตรี
สกาวดาวพราวพร่างกลางฟ้าค่ำ
ฝากวอนคำลมเย็นเป็นสักขี
ขอดวงใจใสสะอาดหยาดเปรมปรีดิ์
หลับฝันดี ณ ค่ำคืนก่อนตื่นตา.
7 ธันวาคม 2548 22:09 น.
แดดเช้า
เพียงเพราะเขาไม่อาจสนองตอบ
มิอาจมอบความสุขทุกทุกอย่าง
เธอจึงค้นคนรักมาจักวาง
เพื่อชดเชยเส้นทางอันขาดตอน
เธอจึงมาหลงใส่ใจในตัวฉัน
เพื่อหมายมั่นปลดเปลื้องเรื่องเปราะอ่อน
สถานภาพแห่งฉันเธอจัดวอน
แอบซ้อนซ่อนปิดเก็บจนเจ็บทรวง
ไม่ได้รับการรับรองของสังคม
ด้วยเธอข่มสภาพการณ์ทุกท่าท่วง
ครอบครัวเธอดูแลไว้ใช่สิ่งลวง
แล้วคอยห่วงหลงรักฉันปักใจ
หากเป็นเพียงคนลับเธอจับวาง
แล้วปิดพรางเก็บงำช้ำอ่อนไหว
ทดแทนรักขาดหายจากบางใคร
ขอเมินไม่รับบทนั้นทุกขั้นตอน
คงเห็นฉันเป็นของหวานวางให้ชิม
พอเพียงอิ่มสานเยื่อใยใจออดอ้อน
เครื่องชดเชยไม้ประดับกับใจวอน
ไม่อาจเปล่งสะท้อนความงามใด
หยาดน้ำตาหยดท้ายสุดหยุดความฝัน
ขอรั้งยั้งสัมพันธ์อย่าหวั่นไหว
เพียงเพื่อนพบคบหาอย่าใส่ใจ
อย่าเป็นใครที่ซ่อนเก็บเจ็บช้ำเกิน.
Calendar
Lovers
2 คน เลิฟแดดเช้า
หน้าส่วนตัว
1184
