19 กรกฎาคม 2551 13:56 น.
แจ้นเอง
วันนี้...
วันที่แสนเหงา
วันที่ซึมเซา
วันที่เราต้องจากกัน...
วานนี้...
วันที่แสนหวาน
แต่อยู่กับเราไม่นาน
พบพานแล้วจากไป
พรุ่งนี้...
จะมีอีกไหม
วันที่สองใจ
ก้าวไป...พร้อมพร้อมกัน...
19 กรกฎาคม 2551 13:46 น.
แจ้นเอง
กรุ่น กรุ่นในความคิด
ชีวิต อาจผิดหวัง
ทุกก้าวย่างเฝ้าระวัง
ก็อาจพลั้ง ยั้งไม่ทัน
คุกคามในดวงจิต
ไม่เคยคิดเดียจฉันท์
ใยคอยถามใจกัน
ใจเธอนั้นคอยถามใจ
หรือรัก มันรุมเร้า
หนักเข้า ทนไม่ไหว
ใจเลย ระแวงใจ
เปลี่ยนเร็วไปนะใจคน...
รักใยไม่ เข้าใจรัก
ต้องถามทักกันทุกหน
รักเธอ เพียงหนึ่งคน
บอกกี่หน ถึงจะพอ
ติง
15 กรกฎาคม 2551 08:28 น.
แจ้นเอง
วันนี้ แม้มีลมพัด
ใบไม้ระบัดช่อ ล้อลมไหว
บ้างร่วง บ้างหล่น บ้างแกว่งไกว
แต่หัวใจ...ฉันไม่รับรู้
วันนี้ แม้ท้องฟ้าเจิดแจ่ม
ประตูแง้ม ขับไล่ ความอุดอู้
หมู่นก ผกผินยินดัง ตั้งกระทู้
ใจฉัน ไม่รับรู้ ทั้งนั้น
วันนี้ แม้มีดนตรีเพราะ
ท่วงทำนอง เสนาะ น่าสุขสันต์
ขับกล่อม บรรเลงเพลงทั้งวัน
ใจฉัน ไม่อาจรู้ อะไรเลย
วันนี้ ฉัน...ท้อแท้
ร่างกายอ่อนแอ จนเหลือเอ่ย
น้ำตาไหลเลื่อน เปื้อนแก้ม อย่างเคย
ใจเอย...กลับชาเฉย "ไม่รับรู้"
กับความรู้สึกระทดท้อ...กับบางช่วงของชีวิต บทกลอนไทย
13 กรกฎาคม 2551 16:31 น.
แจ้นเอง
ผ่านไป...เหมือนสายลม
ระทม...ทุกข์..รวดร้าว
เพียงฝัน ข้ามวัน คืนเก่าเก่า
แล้ว...สองเราก็จากกัน
ก็...ขอ...เพียงแค่คิด...
เป็นมิตรกันเพียงสั้นสั้น
ต่อไปเราสองเจอกัน
เป็นเพียง..เธอ-ฉัน เท่านั้นพอ
ต่อไปไม่ขอเริ่มต้น
จะนิ่งเหมือนน้ำก้นบ่อ
เพียงหยาดน้ำใส ไหลคลอ
คืนกลับสู่ท่อน้ำตา
ผ่านไป...เหมือนสายลม
ทุกข์ เหงา เศร้าตรมหนักหนา
เพียงแค่...เอ่ยคำ อำลา
ก็พัด ก็พา เราจากกัน
11 กรกฎาคม 2551 17:51 น.
แจ้นเอง
เอาคืน
ฉันต้องแสร้งแกล้งทำห่วงเธอนัก
เพราะความรักเธอหนักเกินผลักไส
จึงแกล้งทำเป็นว่าไม่สนใจ
เพื่อให้เธอค่อยค่อยตายไปทั้งเป็น
ยิ่งเธอทำฉันเจ็บมากเท่าไหร่
แค้นที่ฝังในใจยิ่งลอบเร้น
เฝ้าเก็บงำความเจ็บช้ำอย่างยากเย็น
รอเวลา คืนเธอเป็น ร้อยเท่าตัว
ปราสาทเขาพระวิหารคงเอาคืนไม่ได้แล้ว
ขอเอาแค้นนี้คืนก็แล้วกัน
หน้าส่วนตัว
1889
Lovers
0 คน เลิฟแจ้นเอง
