6 มีนาคม 2549 14:04 น.
แค่ปลายปากกา
บนถนนสองข้างทาง
ยังมีกลิ่นไอจางๆของความอบอุ่นครั้งก่อน
ยังมีร่องรอยของความอาทร
ถึงไม่มากมายเหมือนครั้งก่อนก็ตามที
ช่วยแต่งต่อด้วยค่ะ
6 มีนาคม 2549 13:36 น.
แค่ปลายปากกา
ฉันมันคงบ้าบอ
ที่เคยร้องขอให้เธอไม่ไปจากฉัน
ถือว่าสมองฉันเลอะเลือนไปก็แล้วกัน
เรื่องของฉันช่างเถอะอย่าสนใจ
ไม่ต้องห่วงนับแต่นี้
รับรองไม่มีให้เธอได้หวั่นไหว
ไม่มีแน่นอนที่จะตามรังควานใจ
ไม่มีอะไรที่เธอต้องกังวล
ฉันคิดได้แล้วล่ะคนดี
นับแต่นี้เจอกันจะไม่สน
จะทำเย็นชาเหมือนเธอไม่มีตัวตน
ฉันจะอดทนถึงจะเจ็บแต่เพื่อความสบายใจของเธอ
6 มีนาคม 2549 13:22 น.
แค่ปลายปากกา
กลับมาที่เดิมๆตรงนี้
ในห้วงเวลาที่เคยมีเราเคียงใกล้
แต่วันนี้เหลือเพียงเงาบางๆในใจ
รู้สึกเหมือนมีอะไรขาดหายเลือนลาง
วันที่ฉันกลับมาเดินที่เก่า
ทีที่มีเรากลับเงียบเหงาอ้างว้าง
ความทรงจำเก่าๆกับความเหงาข้างทาง
และร่องรอยจางจางที่ไม่อาจลบไป
เดินไปรอบด้วยน้ำตาอาบสองแก้ม
ไร้ร่องรอยยิ้มแย้มที่เคยแจ่มใส
แต่ก่อนมีเธอเลยไม่รู้สึกเหงาใจ
แต่ตอนนี้เพียงอุ่นใอบางก็ไม่มี
28 กุมภาพันธ์ 2549 21:13 น.
แค่ปลายปากกา
เธอคงไม่รู้สึกอะไร
ถึงได้เที่ยวมีใครต่อใครเสมอ
หรือรักของฉันมันน้อยเกินไปสำหรับเธอ
ถึงเผลอมีใครต่อใครมากมาย
เธอคงไม่เคยคิดถึงความรู้สึกฉัน
ที่นับวันหัวใจแทบพังสลาย
จะใครอีกล่ะที่เข้ามาทำลาย
เอะ รึว่าฉันใจง่ายเกินไป
พยายามหาคำตอบ
พยายามปลอมใจแม้ว่ามันหวั่นไหว
พยายามหลายครั้งคิดว่าเธอแค่เผลอไป
แต่อดคิดไม่ได้ว่าเธอไม่รักกัน
ต้องให้ทำอย่างไรกับเธอดี
เธอถึงจะเข้าใจสักทีถึงความรู้สึกฉัน
ฉันเบื่อแล้วที่ปล่อยให้เธอทำร้ายจิตใจกัน
รึเธอต้องการให้ฉันไปจากชีวิตเธอ
27 กุมภาพันธ์ 2549 15:32 น.
แค่ปลายปากกา
เค้าว่าความรักเป็นอะไรที่อบอุ่น
แต่สำหรับคนที่คุ้นคงไม่อุ่นอย่างที่ฝัน
มันต้องมีบ้างล่ะที่จะทะเลาะกัน
เหมือนลิ้นกับฟันที่ดูจะเข้ากันไม่ได้เลย
แต่เพราะอะไรบางอย่าง
เป็นเหมือนแผ่นบางๆเฉยๆ
เป็นอะไรก็ไม่รู้เชยๆ
เราก็คุ้นเคยเป็นอะไรที่เชื่อมกันได้ดี
ก็ความรักไงล่ะเป็นตัวเชื่อม
เป็นตัวเอื้อมความสัมพันธ์ไม่ให้หลีกหนี
เป็นตัวอะไรก็ไม่รู้แต่มันทำให้รู้สึกดี
เป็นอะไรๆที่ลงตัวที่สุดเลย
ว่ามั้ย
หน้าส่วนตัว
825
