31 สิงหาคม 2552 22:03 น.
แขม่วแมน
ในเมืองใหญ่ผู้คนมากมาย ผู้คนหลากหลาย เดินตามท้องถนน
ในเมืองใหญ่หลายสิ่งอันตราย หลายสิ่งชั่วร้าย บางสิ่งงดงาม
คนหนึ่งเดินผ่านไปไม่สนใจคนข้างๆ คนหนึ่งมองเหม่ออ้างว้าง ไร้จุดหมาย
คนหนึ่งเดินเร่งด้วยไม่ช้าบ้าง คนหนึ่งเดินเร่งบ้าง สองคนแย่งกันทำกิน
นกหลายตัวบินไปมาเสียงดัง คนไม่อยากจะฟัง ไล่นกบินไปห่างตัว
นกบางตัวทำคนหนึ่งหมดหวัง ขี้เลอะเกรอะกรัง ไม่สะอาด ลำบากหัวใจ
แม่ค้าตะโกนดังทั่ว อยากขายของของตัว คนมองผ่านชั่วพริบตา
พ่อค้าตะโกนดังทั่ว หวังอยากตั้งตัว แต่คนอื่นไม่มองผ่านมา
ร้านขายข้าวคนต่อแถวแน่น ร้านน้ำปั่นคนก็แน่น ร้านก๋วยเตี๋ยวคนน้อยกว่า
แต่ละคนนั่งคุยไม่กินข้าวปลา มาผิดเวลา ที่นั่งไม่พอจะกิน
เดินทางกลับบ้านเหมือนคนอื่น หมดความสดชื่น เรียนมากการบ้านค้างคา
นั่งคิดถึงมื้อเย็นที่รอที่บ้าน แอบยิ้มสำราญ สักพักก็ก้มเดินต่อ
ขอทานนั่งริมทางเท้า บางหยิบขลุ่ยเป่า บางหยิบซอเก่านั่งสี
ขอทานนั่งริมรั้วหมอบ ก้มราบตลอด หวังเพียงเวทนาฉันบ้าง
เด็กวิ่งเตะบอล กระโดดเชือก บางเด็กนั่งเลือกลูกกวาด
เด็กอ่านการ์ตูนเรื่อยเปื่อย อ่านไปเรื่อยๆ ไม่หวังอะไรเย็นนี้
ฝนตกอีกแล้วเย็นนี้ บางคนวิ่งรี่ หลบใต้ชายค้าร้านค้า
ฝนตกอีกแล้วเย็นนี้ พ่อค้า-แม่ค้าวิ่งรี่ หวังเก็บของไว้ขายวันรุ่ง
นั่งรถเปิดฟังเพลงหลับ คนขับอยากหลับ แต่หลับไม่ได้น่าสงสาร
ทุกคนมองคนละทาง ฉันอยากมองบ้าง แต่เขาก็นั่งเบียดชิด
กลับถึงบ้านถอดรองเท้า ล้างเท้า ล้างมือกินข้าว แม่นั่งดูทีวี
ล้างจานอาบน้ำสักที เปิดคอมคืนนี้ แต่งเป็นกวีถึงเธอ
หลายสิ่งผ่านไปในวันนี้ อยากหลับสักที แต่ชีวิตยังหยุดไม่ได้
หลายสิ่งผ่านไปในเมืองใหญ่ ไม่รู้ทำไม หัวใจหวั่นไหวเหลือเกิน...
31 สิงหาคม 2552 09:56 น.
แขม่วแมน
ห่างไปไกลใจจะลืมแล้วใจเจ้า
ห่างเกินกล่าวห่างเกินเล่าคลายสงสัย
ห่างจนเจ้าบอกว่าพี่นี้เปลี่ยนไป
ห่างออกไปนานแสนนานกว่าย้อนมา
ห่างไปนี้ยอมรับลืมเจ้าแล้ว
ห่างน้องแก้วนานจนน้ำตานองหน้า
แต่วันนี้พี่กลับแล้วเจ้าแก้วตา
กลับมาอยู่ร่วมชีวาเช่นวันวาน
พี่กลับมาพร้อมถ้วนปกติ
พี่ปิติน้องยังรอพร้อมยิ้มหวาน
พี่สัญญาจะไม่ทิ้งเจ้านงคราญ
พี่สาบานจะอยู่ด้วยจนม้วยวัย
เจ้าเติบโตสวยงามสง่าล้น
ใครหลายคนปราถนาให้หวั่นไหว
แต่เจ้ายังยึดมั่นในพี่ชาย
ไม่เสื่อมคลายมลายหายตามสายกาล
รักเจ้านะเจ้าพุ่มพวงดวงใจพี่
พี่คนนี้จะรักดีในทุกสถาน
จะทำให้เจ้าภูมิใจทุกวันวาร
จักรักเจ้าจวบสิ้นปราณ..จนสิ้นลม