19 พฤษภาคม 2551 22:21 น.
แขม่วแมน
ถนอมใจ ไว้ให้ รู้มั้ยเนี่ย
แม้จะเหนื่อย แม้จะเพลีย ไม่หวั่นไหว
ก็อยากมอบ ทั้งหมด ทั้งดวงใจ
แม้จะรอ แค่ไหน ก็จะรอ
ก็มันรัก นี่หว่า ทำไงได้
ก็หัวใจ มันบอก ให้ทนต่อ
ก็ต้องยอม หัวใจ คงต้องรอ
แม้จะนาน จะไม่ท้อ ขอสัญญา
..........................................
รักรักรัก เบื่อว่ะ คำคำนี้
แต่คงหา คำที่ดี กว่านี้ไม่ได้
ก็ไม่รู้ ว่าจะมี คำคำใด
ที่จะสื่อ ออกได้ กว่าคำนี้
บอกไปแล้ว ตั้งเป็นร้อย เป็นพันหน
บอกไปแล้ว ก็สน กันบ้างซี่
เอ้า.ได้ยิน ไม่ชัด ฟังอีกที
รักรักรัก ทีนี้ คงชัดเจน...
18 พฤษภาคม 2551 20:41 น.
แขม่วแมน
หยิบรูปห้อง มานั่งมอง วันเก่าเก่า
ในรูปนั้น มีรูปเรา นั่งไกลห่าง
ในรูปนั้น ตัวเธอ นั่งตรงกลาง
ส่วนตัวฉัน ก็นั่งข้าง- หลังของเธอ
เนิ่นนานมาก ที่ฉันนั่ง อยู่ตรงนี้
อยู่ในมุม อยู่ในที่ มองผ่านเสมอ
ไม่เคยมี แม้สักครั้ง ได้ใกล้เธอ
ได้แค่เพ้อ ได้แค่ฝัน อยู่หลังห้อง
แล้ววันนี้ สองเรา จากกันแล้ว
ในหัวใจ เต้นแผ่วแผ่ว แสนหม่นหมอง
แม้วันนี้ แค่หลัง ยังไม่ได้มอง
เพราะเราต้อง แยกย้ายไป ตามสายทาง
ยังไม่รู้ เมื่อไหร่ จะหวนกลับ
หรือจะจาก กันไปลับ เธอลาร้าง
ขอได้มั้ย ขอให้คิด- ถึงกันบ้าง
จากคนข้าง- หลังห้อง เฝ้ามองเธอ..
17 พฤษภาคม 2551 20:24 น.
แขม่วแมน
เหงาจริง ยิ่งกว่า จะบอก
เหงาจริง ไม่หลอก เชื่อไหม
เหงาจริง ยิ่งกว่า วันใด
เหงาจริง ทำไง หายเหงา
กระดาษ แผ่นนั้น วางอยู่
หยิบขึ้น มาดู ว่างเปล่า
เอื้อมหยิบ มาเขียน เรื่องราว
บนแผ่น สีขาว สะอ้าน
ชำระ หัวใจ ที่เศร้า
บรรยาย เรื่องเก่า ที่ผ่าน
นั่งนิ่ง คิดถึง วันวาน
ที่ผ่าน ร้าวราน หัวใจ
รักผ่าน สุขผ่าน เศร้าอยู่
เคยคู่ เคยอยู่ สดใส
และแล้ว อดีต ผ่านไป
ที่มี ช้ำใจ เท่านั้น
เขียนมา น้ำตา เริ่มหยด
วันวาน มันจบ แสนสั้น
ต้องนั่ง ทำใจ รำพัน
คิดไว้ ว่าฝัน หรือจริง
บรรทัด สุดท้าย กระดาษ
มันเปียก จึงขาด รุ่งริ่ง
สุดท้าย ขยำ ปาทิ้ง
ทุกสิ่ง เริ่มสู่ จุดเดิม...
16 พฤษภาคม 2551 14:15 น.
แขม่วแมน
ถึงแล้วครับ ฤดูกาล เปิดเทอมใหม่
ทั้งโรงเรียน มหา'ลัย เปิดพร้อมหน้า
เมื่อวานนี้ ผมก็เพิ่ง จะไปมา
ไปสัมภาษณ์ ก่อนศึกษา วิชาตน
เจอรุ่นพี่ เฮฮา หน้าคณะ
มาน้องคะ น้องขา ดูสับสน
ผมเพิ่งมา ครั้งแรก เลยลนลน
แต่สุดท้าย ก็เจอคน บอกทางไป
ฮ้า..ถึงแล้ว ตึกนี้ สังคมศาสตร์
ดูเก่าเก่า ดูอาร์ตอาร์ต น่าอาศัย
เอาละครับ รวมความกล้า ถามออกไป
พี่พี่ครับ ไปทางไหน บอกผมที
ไปรัฐศาสตร์ ครับพี่ มาสัมภาษณ์
พี่บอกน้อง ดูประกาศ ดูทางนี้
พี่อีกคน บอกน้อง พี่ยินดี
พี่คนนี้ เลยพาผม ขึ้นห้องกัน
ขึ้นไปแล้ว เสียงเฮฮา มาแต่ไกล
ในหัวใจ เริ่มตื่นเต้น เหมือนดังฝัน
เด็กก็เยอะ ผู้ปกครอง มากพอกัน
รุ่นพี่นั้น อีกมากมาย ลายสายตา
ไปนั่งห้อง คนอื้อ เหงาเล็กน้อย
ไม่มีใคร มานั่งคอย ด้วยเลยหนา
ไอ้เรานี้ ความขี้อาย ไม่ธรรมดา
เลยต้องกล้า อ้าปากทัก คนอื่นไป
ผลสุดท้าย เลยเริ่ม จะมีเพื่อน
คอยยังชั่ว แม้เฝื่อนเฝื่อน พอไปได้
เดี๋ยวสักพัก คงอยู่ คุ้นกันไป
คงจะหา เพื่อนใหม่ ไม่ยากเย็น
มีรุ่นพี่ คอยมาคุย มาคลายเครียด
หากิจกรรม แบบเฉียดเฉียด แบบทะเล้น
ก็โอเค พอคลายตื่น เริ่มใจเย็น
ก็เลยเป็น ความสุข สนุกแทน..
14 พฤษภาคม 2551 12:29 น.
แขม่วแมน
นานเหลือเกิน ที่เราเดิน บนทางนี้
ผ่านมาแล้ว ตั้งกี่ปี ในทางเหงา
มีเพื่อนเดิน ก็เป็นแค่ เงาของเรา
ช่างน่าเศร้า ช่างหน้าเหงา เกินเข้าใจ
อยากเปลี่ยนทาง ไม่อยากเดิน ทางนี้ต่อ
แต่ไม่รู้ ว่าต้องรอ อีกนานแค่ไหน
อยากจะมี คนช่วยชี้ ทางให้ไป
อยากจะมี เพื่อนร่วมใจ เพื่อนร่วมทาง
เดินทางนี้ คนเดียว มันเปลี่ยวนัก
อยากจะมี คนที่รัก เดินเคียงข้าง
อยากจะมี รักมั่งคง ไม่จืดจาง
อยากมีบ้าง อย่างใครเค้า หายเศร้าใจ
มีไหมหนอ คนทีรอ อย่างเราอยู่
มีไหมหนอ คนไร้คู่ มีบ้างไหม
มีไหมหนอ คนไม่มี เจ้าของหัวใจ
ถ้าใครมี ยกมือไว้ จะไปดู..
หน้าส่วนตัว
1333
